สองปีที่ออกมาอยู่หอเธอจึงต้องหางานพิเศษแบบนี้มาโดยตลอด ถึงแม้จะมีพี่ชายต่างสายเลือดคอยหยิบยื่นให้บ้างเมื่อเวลามาหากัน แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก
อีกอย่างความจำเป็นที่ต้องใช้ข้าวของในวัยสาวก็มีไม่น้อย แต่ถ้าต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านก็คงจะหมดโอกาสแล้ว เพราะลำพังมาเรียนและรีบกลับไปดูแลความเรียบร้อยในบ้าน ก็ไม่มีเวลาหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
“เราคงจะมีเวลาว่างมาช่วยหรอกนะ”
ผู้เป็นอาจารย์รู้ดีจึงประชดลูกศิษย์คนโปรดนิดๆ ด้วยคำพูดและสายตา แต่กระนั้นก็ยังมีแววตาแห่งความเอ็นดูรวมอยู่มากมาย และดูเหมือนจะมากกว่าลูกศิษย์คนอื่นๆ ที่เคยมีมาด้วย
เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้พบเด็กนิสัยดีเรียนดีประพฤตัวดีอย่างพิรุณญา ที่ผ่านมามักจะเจอแต่ในทางตรงกันข้ามมากกว่า แต่ทั้งนี้อาจารย์เปรมจิตก็เข้าใจดีว่า
เป็นเพราะลูกศิษย์คนนี้ขาดที่พึ่งพิงทางจิตใจ จึงต้องเข้มแข็งและทำตัวไม่ให้เป็นปัญหากับใคร แล้วปัญหานั้นๆ ก็จะได้ไม่ย้อน
