มา[ร์] ทวงสัญญารัก

EP.5 : มอมเหล้าแล้วชวนเข้าห้อง

@White Casino

“ทะเลาะกับพ่อ เพราะพ่อให้ดูตัวเนี่ยนะ แล้วไอ้รอยเลอะพวกนี้ล่ะ”

“ฉันเปิบพิสดารใส่คนที่มาดูตัวไง ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาบังคับหรอกค่ะ คนรักฉัน ฉันจะเป็นคนเลือกเอง” มาร์โชว์ท่าที่ตัวเองกินให้ไรดู จนเขาต้องหัวเราะออกมายกใหญ่ถึงความแสบของเธอ

“แบบนี้ต้องวิ่งหนีแน่ ๆ แต่บ้านคุณก็ไม่ต่างจากบ้านผมเท่าไหร่ เพียงแค่บ้านผมออกจะแตกหน่อไปสักหน่อยก็เถอะ” ใช่...เพราะบ้านของไรนั้น ไม่เคยทำตามคำสั่งใครอยู่แล้ว ในบรรดา 4 เสาแห่งตระกูลไป๋บ้านเขาแตกหน่อที่สุดแล้ว

“หนีสิคะรออะไร ฉันเอามือที่เลอะไปสะกิดเค้าแบบนี้ เค้าขอตัวกลับเลย” มาร์ใช้มือสะกิดที่แขนของไร เพื่อทำให้เขาดู มันยิ่งทำให้เขาหัวเราะกับวิธีของเธออย่างลืมตัว

“น่ากลัวจริง ๆ อาบน้ำก่อนนะ ตอนนี้คุณหนูซัมเมอร์เลอะเทอะไปด้วยซอส ชุดของคุณผมจะให้มีร่าขับไปซื้อ เอาที่พอจะหาได้ คุณหนูคงไม่อยากใส่ชุดคนอื่นใช่ไหมครับ” ผ้าขนหนูที่ส่งมาให้หญิงสาว เพื่อให้ตัวเธอไปอาบน้ำเสียที เพราะเขาเองสงสัยว่าเธอเป็นใคร เรื่องที่เธอเล่ามันเป็นเรื่องจริงแน่ ๆ แต่ตัวตนของคนที่ชื่อซัมเมอร์มันไม่มีอยู่จริง ทั้งโลกอินเทอร์เน็ตไม่มีเรื่องราวของเธอ โซเชียลมีเดียก็ไม่มีเรื่องของเธอเช่นกัน

“ขอบคุณนะคะ ฉันกลับบ้านจะรีบโอนเงินค่าชุดให้เลย ฉันไม่ได้พกอะไรมาเลย” มาร์รับผ้าขนหนูแล้วเข้าไปอาบน้ำล้างคราบซอส ล้างคราบอาหารออกจากร่างกาย

จังหวะที่มาร์ไปเข้าห้องน้ำ โทรศัพท์ของหญิงสาวก็ถูกค้นทันที โทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมไม่มีแม้แต่รูปถ่าย มีเพียงแค่ภาพที่ถ่ายตอนคุยแชตกับเขาเท่านั้น แบบนี้มันไม่ปกติ เหมือนกับตัวตนซัมเมอร์เป็นเพียงที่เธอสร้างขึ้นมา ในแชตไลน์ที่มีเพียงไลน์ของเขาคนเดียว

‘เธอเป็นใครกันแน่ซัมเมอร์ ทำไม ฉันถึงค้นประวัติเธอไม่เจอ ไม่เจออะไรเกี่ยวกับเธอเลย’ ไรได้แต่มองโทรศัพท์ที่ไร้ตัวตน ก่อนจะวางมันเก็บที่เดิม แล้วไปขอให้มีร่าซื้อชุดมาให้ซัมเมอร์หน่อย

“เธอทะเลาะกับที่บ้านงั้นเหรอคะ” ทำไมมีร่าต้องตกใจ

“อืม ซื้อมาหลาย ๆ ชุด เผื่อเธอจะนอนที่นี่” คำสั่งของไรทำให้มีร่ามีสีหน้าแปลก ๆ แม้จะแค่แว็บเดียวก็ตาม 'ตกใจอะไร??? ตกใจที่ซัมเมอร์จะนอนที่นี่เหรอ' แต่เขาก็พาผู้หญิงมานอนบ่อย ๆ อยู่แล้ว

.

.

ไร Say ::

ผมมองหญิงสาว ที่ไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหนก็ฆ่าเธอไม่ตายจริง ๆ แม้ตอนนี้เสื้อจะใส่เชิ้ตตัวโคร่งสีขาวกับกางเกงขาสั้นก็ตาม ผมพาเธอมาเดินเล่นริมชายหาดในยามเย็นให้เธอมาเบาสมอง มามอมเหล้า แล้วกดให้มันจบ ๆ ไป เสียเวลาการล่าเหยื่อของผมหมด ไม่ปิดจ๊อบมันก็ไม่เคลียร์ ก็แค่ผู้หญิงอีกคนที่ผมจะฟัน ผมไม่ต้องแคร์อะไรขนาดนั้น

“คุณไร!!! ดูนี่สิคะ ซุ้ม มีซุ้มอะไรเต็มเลย” เธอวิ่งอย่างดีใจลงไปในชายหาด เธอไม่เคยเห็นซุ้มยาดองรึไง ไปมุดอยู่รูไหนมา ดีมอมมันง่าย ๆ เอาให้จบที่เตียงแล้วแยกกันไป

ผมพาซัมเมอร์เดินเข้าไปในซุ้มยาดองที่มีหลากหลายซุ้มเรียงราย แต่ผมเลือกร้านที่เป็นร้านประจำของลุงที่รู้จักกัน แค่เข้ามาในร้านเธอก็ทักทายเขาไปทั่ว เหมือนกับอยากรู้จักเขาไปหมด หนุ่ม ๆ แค่เห็นเธอก็ตาลุกวาว นี่ยังไปทัก ไม่เข้าใจคำว่าพวกผู้ชายเมามันไว้ใจไม่ได้รึไง

.

.

“ท่านไร ท่านไร รอบนี้ตัวท็อปเลยน้า หนีมีร่ามาอีกแล้ว แบบนี้เธอจะมาแหกอกผมเอาหน่าาา เอาเหมือนเดิมด้วยรึเปล่า” ชายหนุ่มใส่แว่นวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม

“มอมยัยนี่เลย วันนี้ไม่ได้ไม่ใช่ฉัน” ผมบอกลุงแว่น อดีตหน่วยข่าวกรองของแดดดี้ ที่ตอนนี้เกษียณมาเป็นคนขายเหล้า ใครอยู่กับแดดดี้ผมก็ไม่มีใครทนได้ทั้งนั้น พ่อผมมันสุดยอดทุกเรื่องอยู่แล้ว

เหล้าแก้วเล็ก ๆ ถูกวางเรียง ทำให้ผมต้องมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าว่ากล้าหรือเปล่า แน่นอนคนที่มั่นใจอย่างเธอกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว ความขมของยาดองทำให้เธอทำหน้าแหยนิดนึง

“อื้มมมมม ลื่น ๆ แต่ก็มันดีนะ” อะไรคือลื่น ๆ แต่ก็มันดี ที่เธอกินเนี่ยมันยาดองนะ แล้วลุงแว่นก็ส่งจานมะม่วงยำให้เธอ เธอก็กินแบบไม่ระแวงเลย ผมเลยต้องกระดกยาดองตามเธอบ้าง กินเข้าไป ร้านนี้หนึ่งใน The heaven ใครไม่เจ๋งจริงอยู่ไม่ได้

เมื่อยาดองเข้าปากหลายแก้วเข้า สาวสวยที่มากับผมก็ดึงผมลุกขึ้นมาเต้น เพลงสไตล์เร็กเกถูกเปิดให้หญิงสาวออกท่าออกทาง ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นทำผมอาจจะมองว่าขี้เมาหรือไม่มีคลาส แต่พอเป็นยัยลูกคุณหนูนี่ทำ ผมกลับมองว่ามันตลกจังเลย

“ฮู้วววววว สนุกจังเลย ดูแลฉันด้วยนะ ฉันเมา ฮ่ะ ๆ รู้ไหมคะ ริมฝีปากของพี่ไรสวยมาก ฉันป็นผู้หญิง ฉันยังอิจฉา แต้แดแด้บ” เธอทำเสียงเรียนแบบเพลง แล้วเต้นไปเรื่อย กินไปแค่ 3 แก้วเล็ก ๆ เองนะ เต้นขนาดนี้ กินอีกนิดสลบแน่ ๆ

“คุณนี่มัน อ่าาา แต้แดแด้บ ฮ่ะ ๆ” แต่ไม่ทันที่ผมจะหัวเราะได้นาน ก็มีผู้ชายเข้ามาขอเต้นกับเธอ แต่เธอกลับชี้มาที่ผม จะมาบอกให้มาขอผมงั้นเหรอ อยากเต้นก็เต้นไปสิ

ผมส่งยาดองให้เธอ แน่นอนว่าเธอก็กินมันอีก ก็ผมตั้งใจจะปิดจ๊อบเธอวันนี้นี่ ต้องเร่งหน่อยเดี๋ยวจะเหลือเวลาน้อย พอได้ยาดองอีกแก้ว คุณหนูซัมเมอร์ เธอก็กระโดดขึ้นโต๊ะเลย ผมเลยปล่อยให้เธอสนุกให้เต็มที่ เต้นให้หมดแรง จะได้ไม่มีแรงต่อต้านผม ผมเดินกลับมาหาลุงแว่น ที่เทยาดองไม่ขาด เหมือนจะมอมผม ไม่ใช่มอมเธอ

“น่ารักนะคนนี้”

“ลุงแว่น รู้จักเธอไหม ผมค้นหาประวัติเธอไม่เจอ เลยคิดจะปิดจ๊อบให้มันจบ ๆ ไป” ผมถามคนที่แทบจะรู้เรื่องของทุกคนบนเกาะ เพราะสายข่าวของเค้าเยอะแยะไปหมด

“รู้สิ สวยขนาดนี้ เห็นแว็บเดียวก็รู้เลย แต่ผมบอกไม่ได้หรอกน้า ผมถูกสั่งมา อยากจะรู้ เสือน้อยต้องสืบเอาเอง ผมไปสนุกกับเธอดีกว่า เธอทำให้ร้านของผมคึกคัก” ลุงแว่นเดินไปเต้นกับซัมเมอร์ ที่กำลังสนุกเต็มที่

ถ้าลุงแว่นพูดแบบนี้ เธออาจจะไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร ผมอาจจะระแวงมากไปก็ได้ ผมเดินไปสนุกกับเธอบ้าง เธอจับมือผมทั้งสองข้างให้หันมาหาเธอ แล้วก็เต้นตามจังหวะเพลง

“เหนื่อยรึยังคะ” เธอถามผม แต่คนที่เต้นไม่หยุดคือเธอ ตลกจังเลยนะเธอเนี่ย ผมเลยกระชับเอวของเธอเข้ามาใกล้ แล้วมองตาคมกริบของเธอ เธอเป็นใครฉันไม่สนแล้ว วันนี้เราจะปาดีดั๊บโอ้เย~* แล้วจะได้จบกันไป

“ถามตัวเองดีกว่า ว่าเหนื่อยรึยัง”

“เหนื่อยยยยย เพลงนี้เพลงช้า ๆ เต้นกับหนูหน่อยนะ ถ้ายอมเต้นด้วยจะยอมให้ดูขาอ่อน” แขนเล็ก ๆ โอบกอดคอของผม แล้วโยกช้า ๆ ไปตามเสียงเพลง

“เห็นแล้ว คุณใส่กางเกงขาสั้น จะยอมเต้นด้วยถ้าให้เห็นมากกว่านี้” กอดแบบนี้ นมเบียดแบบนี้มีได้เสียแน่ ๆ ผมหอมลงที่ซอกคอของเธอในความมืด กลิ่นดีจริง ๆ

“อยากเห็นแขนอ่อนฉันไหมคะ” แขนอ่อนคืออะไร ทำไมยัยนี่มันทะเล้นนัก

“ผมไม่เคยจีบใคร เกิน 3 วัน แล้วนี่ก็วันที่ 2 แล้ว” ผมงับลงที่ติ่งหูของเธอน้อย เพราะความเมามายมันทำให้เธอไร้ซึ่งการต่อต้าน ดวงตาคมสวยของเธอมองมาที่ผม

“ไม่รู้สึกว่าถูกจีบเลยสักนิด อ่อนด๋อยสิ้นดี ถ้าฉันไม่มีใจอยู่แล้ว พี่!!! ม่ายยยมีทางจีบฉ้านนนนติดด จีบมันต้องแบบนี้ พี่คะ พี่ว่าหนูสวยไหม หนูว่าหนูสวย ไม่เชื่อพี่ลองมองตาหนูสิคะ” หน้าหวานคมช้อนสายตามองผม ทำให้ผมได้มองตาเยิ้ม ๆ ของเธอ ความสวยเธอมีอยู่แล้วผู้ชายทั้งร้านเป็นพยานได้ แต่สายตาแบบนี้ที่จะมองแค่ผมคนเดียวนี่มันชวนมองจังเลย

“มองแล้ว แล้วยังไงต่อ” ผมจ้องมองแววตาหวานที่ผมไม่อาจจะละสายตา อาการดึงดูดมันทำให้ผมอยากจะลิ้มรสชาติริมฝีปากหวานตรงหน้า ผมประกบริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่ม ท่ามกลางสายตาของคนมากมายในซุ้ม ความเงอะงะไม่รู้จะไปทางไหนของจูบเธอ มันทำให้ผมต้องเป็นคนนำทาง กลิ่นแอลกอฮอล์ของลมหายใจ มันทำให้ผม หยุดความกระหายไม่ได้ จูบเธอซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง

“อื้ออออ จูบเก่งจางงงงเลย” เธอเอ่ยชมการจูบของผมงั้นเหรอ ผมจูบใคร เสร็จที่เตียงทุกคน

“แล้วชอบรึเปล่า ผมชอบนะ จูบของคุณมันดูเด็กน้อย จนผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่าผมจะได้ครอบครองมันเป็นคนแรก” ผมก้มลงประกบริมอวบอิ่มตรงหน้าที่ขยับตามการนำของผมอย่างว่าง่าย เมื่อจูบจนพอใจ ผมถึงจะปล่อยริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ เพราะสงสารใบหน้าหวาน ที่ทำเหมือนกับจัดการอากาศหายใจของตัวเองไม่ได้

“ก็คนแรกงาย ถ้าฉันม่ายเมา คุณไม่ได้จูบฉ้านนนนแน่ ๆ คุณพ่อของฉ้านนนนั้น ดุมาก เค้าไม่ชอบให้ฉ้านนน บ้าผู้ชาย แต่ฉ้านนนน บ้าผู้ชาย ฮ่ะ ๆ ๆ ฉันกำลังพูดอะไรน้า คุณพ่อรู้ตีตายเลย” สาวน้อยเอามือเล็ก ๆ ของเธอมาแนบหน้าผมเอาไว้ พลางส่งยิ้มหวานเยิ้ม คืนนี้เสร็จผมแน่ ๆ

แบบเธอไม่ได้เรียกว่าบ้าผู้ชาย แถมเป็นเด็กดีมากซะด้วย แต่แค่โชคร้ายที่มาเจอผม ผมพาเธอกับมาที่โต๊ะยาดองของลุงแว่น ก่อนจะเติมแอลกอฮอล์ให้เธอเพิ่ม แต่ดูเหมือนลุงแว่นจะร้อนเงินเสิร์ฟยาดองไม่หยุด กว่าที่ผมจะพาเธอออกจากซุ้มมาได้ ผมก็มีอาการตึง ๆ จนเซแล้ว

“แล้ววววเจอกานนนนใหม่น้าาาาทุกโคนนนนนน ไว้ยยยยย์เจอกานนนใหม่” คนตัวเล็กหันไปโบกมือลาสหายที่เพิ่งจะรู้จัก เราเนี่ยสนิทคนง่ายจังเลย

เราเดินริมชายหาดย่ำน้ำเตะทราย กินลมชมทะเลสีดำในยามค่ำคืน มือเล็ก ๆ เดินมาจูงมือผม ให้เดินไปตามทาง ทำไมเธอถึงยิ้มเก่งจัง เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะแจกความสดใสให้ทุกคนที่เจอ ภายใต้แสงจันทร์เธอสวยจังเลย แสงจันทร์ที่เหมือนกับฉาบรับกับผิวขาวนวลของเธอ

“เราหาที่พักแถวนี้กันไหมซัมเมอร์”

“จะปล้ำฉันเหรอคะ นอนจับมือใสใสได้มะ ไม่ได้เตรียมใจมา ฉันอยากนอนมองหน้าคุณ มันคงจะเหมือนฝันเลย” ซัมเมอร์หันมายิ้มให้ผม แต่อะไรก็ช่าง นอนห้องเดียวกันก็เสร็จผมแล้ว

“ได้สิ จับมือกันใสใส”

.

.

อีกด้าน

สายสนทนา

“ไปแล้วครับ น่าจะเมากันทั้งคู่ ผมจัดหนักไปเลย บรรยากาศเป็นใจริมทะเลแบบนี้”

[ดี ขอให้ได้กัน มึงให้ลูกน้องมึงตามดูมันที ได้กันเมื่อไหร่ กูจะจับมันแต่งทันทีเลย]

“เจ้านายจะชั่วแบบนี้กับลูกชายไม่ได้นะครับ”

[ลูกกูมันแรด ตอนนี้กูอยากให้มันมีแค่คนเดียว หนูมาร์ก็สวยดี มีร่าบอกตอนนี้มันยังไม่รู้ เพราะมันดันเชื่อไปแล้วว่าหนูมาร์ของกูขี้เหร่ แต่อะไรก็ช่าง จะมัดมือชกไอ้ฟลานได้ ต้องได้เสียสถานเดียว กูจะเอาลูกมันมาทำลูกสะใภ้ ก่อนที่ไอ้เก็นมันจะทาบทามให้ไอ้เคนลูกชายมัน]

“ผมจะส่งคนไปดูให้ห่าง ๆ ท่านไรไม่ใช่คนโง่ นิดเดียวก็น่าจะรู้ตัวแล้ว”

จบการสนทนา

.