Sevgi...
Her ruhun ihtiyaç duyduğu, kalbin arzuladığı bir duyguydu. Sevgiyle büyüyenler iyiliğin peşinden koşarken sevgisizliğin kuruttuğu arazilere sahip yürekler kötülükle yanardı. Sevgisizlik mutsuzluğu getirir, insanı bencilleştirirdi. Ya da çok nadir olarak insanı içten içe kendiyle yalnız bırakarak yavaşça çürütürdü.
Ben o çürüyenlerdendim. Bir gün olsun annesinin sevgisini hissetmek için ölüp biten küçük bedenim büyüdükçe içine kapanmış, kendi içinde bir mahzen oluşturup hislerini oraya hapsetmeye başlamış, insanlardan kendimi uzaklaştırmıştım.
Şimdi, neye inandım veya güvendim bilmiyorum. Bir an gerçekten birinin beni önemseyebileceğine inanmıştım. Yekta beni sever sanmıştım. Fakat her zaman olduğu gibi yanılmıştım. O olmasa belki de aptallığıma oturup ağlayabilirdim.
Bu hayat
