จากตกใจที่โดนจู่โจมสวมกอดจากทางด้านหลังก็กลัวมากพอแล้ว แต่พอได้ยินเสียงของคนที่ยืนสวมกอดตัวเองแน่นจากทางด้านหลัง อารยาถึงกับนิ่งทันที จากที่ดิ้นรนขัดขืนเพราะรู้ว่าคือใคร เธอจึงถามชายหนุ่มแทนที่จะดิ้นหนีให้หลุดพ้นจากวงแขนแข็งแรงของบุรุษ
“ทำไมพี่หมอทำแบบนี้คะ”
“แบบไหนหึ” เขาถามพร้อมซุกไซ้ปลายจมูกโด่งที่ซอกคอระหงของอารยาไปมา
“ยะ...หยุดนะพี่หมอ อย่าทำแบบนี้กับน้องอายเลย แล้วก็กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว” เธอขืนตัวเองพร้อมแกะมือใหญ่ที่กอดรัดเอวเล็กตัวเองออก แต่มือหนาที่สอดประสานกันนั้นก็รัดกันแน่นเหลือเกิน
“อือ...หอม เข้าไปในห้องกันเถอะ เด็กดีของพี่” เขาช้อนอุ้มร่างเล็กที่ต่อต้านขึ้นแนบอกแล้วก้าวเดินยาวๆ เข้าไปในห้องและผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวสอบปมมันก็หลุดร่วงหล่นลงกับพื้นก่อนจะถึงเตียงนอนนุ่มในห้องพัก
“เป็นของพี่นะคนดี น้องอายก็รู้แล้วว่าพี่รักน้องอาย”
เขาวางร่างเปราะบางไปยังเตียงนุ่มด้วยควา
