“อ้าว เหม่ยเหมย มาเกะกะตรงนี้ทำไม ข้าจำได้ว่าเจ้าต้องไปรับใช้คุณชายสี่แห่งสกุลเกาไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...คือ พอดีว่าคุณชายกลับไปแล้วเจ้าค่ะ เหม่ยเหมยเลยมาช่วยดูลูกค้าด้านล่าง อยากแบ่งเบางานให้ท่านแม่” น้ำเสียงนางไพเราะและหวานจับใจ
“เหลวไหล คนงานเยอะแยะ เจ้าจะออกไปให้ใครพบเห็นได้เสียที่ไหน แล้วนี่ผ้าปิดหน้าทำไมถึงไม่ใส่เอาไว้ เฮ้อ...เด็กคนนี้สอนไม่จำจริงๆ” นางแม่เล้าแสร้งโวยวาย
ไป๋หลิวหยางไม่อาจละสายตาจากหญิงงาม เขาพิศนางอยู่นานราวกับประทับใจและหวังอยากสานไมตรีด้วย และเป็นตอนนั้นที่ชายหนุ่มต้องประหลาดใจ เมื่อดวงตากลมสวยของเหม่ยเหมยทอแสงสีเหลืองอ่อน และมันส่งความสิเน่หาถึงเขา!
“ถ้าแม่นางผู้นี้ว่าง ข้าอยากพูดคุยแบบส่วนตัวสักครู่”
แม่เล้าได้ยินเข้าก็หูผึ่ง ก่อนรีบเอ่ยขัด
“ข้าเกรงว่าจะไม่สะดวกสักเท่าไร อีกอย่างคุณชายมีธุระสำคัญที่จะค้นหาคนมิใช่หรือ เหตุใดเมื่อพบบุปผางามของหออิงเถาถึงเปลี่
