ไป๋หลิวหยางมองหญิงงามตรงหน้า เขาให้คนติดตามนางอยู่ตลอด กระทั่งแน่ใจว่าหออิงเถาซ่อนตัวเด็กหญิงในอดีตของเขาไว้ แต่เมื่อพบกันนางกลับปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใย
“ถึงอย่างนั้น ข้าก็พึงใจยิ่งนักเมื่อเราได้มีโอกาสพบหน้า” เขาว่าและหมุนตัวกลับมา ก่อนเชยคางเรียวสวยของนางขึ้น “ดวงตาเจ้า ริมฝีปากนี้ มอบความสิเน่หาให้ข้าเหลือเกิน”
เหม่ยเหมยยิ้มหวานหยด นางหลับตาลง ยามนั้นแพขนตาดำขลับยาวงอนงามชวนให้เขาจุมพิตลงที่เปลือกตาสวย
“เจ้าเป็นสตรีที่ชายทั้งโลกควรสยบอยู่แทบเท้า”
นางไม่ตอบ เพียงแต่รอลุ้นให้ชายหนุ่มกระทำในบางสิ่งที่นางวางแผนเอาไว้แต่แรก
ไป๋หลิวหยางประคองนางไปยังเตียงแล้วค่อยๆ โน้มกายตัวเองลง เขาจุมพิตหลังมือนาง จุมพิตแผ่วเบาหากสร้างความรัญจวนใจ
“ข้าปรารถนาอยากครองคู่กับสาวงาม โอ้แม่นาง เจ้าช่างทำให้ข้าลืมทุกสิ่ง”
“ผู้ชายปากหวานเชื่อได้กี่มากน้อย”
“ข้าหาได้โป้ปด สิ่งที่เอ่ยล้วนออกมาจากใจ”
