9
1100 Words
9
“ปากเธอหวานจัง” ลีออนเอ่ยชมเหนือริมฝีปากเธอ จูบเบาๆ เคล้าคลอไม่ห่าง “เธอรู้ไหมว่า ฉันคิดถึงเธอแค่ไหน คิดถึงทุกลมหายใจเลยทูนหัว”
ลีออนบอกความในใจอย่างไม่มีปิดบัง เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาไม่เคยคิดถึงหญิงสาวคนไหนเท่าเธอ ไม่เคยปรารถนาสตรีคนใดเท่าเดือนดารา และไม่เคยเอ่ยชมสาวใดซึ่งๆ หน้ามาก่อนด้วย
เดือนดารากำลังมึนกับจุมพิต แต่ก็ได้ยินประโยคความคิดถึง ที่เธอไม่คิดว่า เขาจะรู้สึกกับเธอได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่พบเจอกันแค่เพียงครั้งเดียว หัวใจสาวเต้นถี่แรง อิ่มใจกับคำพูดที่ได้ยิน ทว่าก็เพียงครู่เดียว เธอจะมาหลงเตลิดกับคำพูดและการกระทำของเขาไม่ได้ ชายหนุ่มคนนี้ไม่มีสิทธิ์กระทำเช่นนี้กับเธอ อาการดิ้นรนขัดขืน และหวังจะให้ตนเองพ้นจากนาทีเลวร้ายจึงเกิดขึ้นต่อเนื่อง
“ไม่นะ...ปล่อยฉัน” เธอเอ่ยออกมาได้ อาศัยจังหวะที่เขาคลอเคลียปากตน สะบัดหน้าสุดแรงให้พ้นปากหนา “อย่าทำฉัน...ปล่อยนะ”
คำขอร้องของเดือนดาราไม่เป็นผล ปากเธอเป็นอิสระได้ไม่นานก็ถูกปากหนาปิดทับ มอบจูบหวานระคนเร่าร้อนจนเธอรู้สึกว่า ร่างกายกำลังละลาย ทว่าเธอจะเผลอไผลไปกับรสจุมพิตและปล่อยให้ชายแปลกหน้าย่ำยีตนเองไม่ได้ เดือนดาราพยายามรวบรวมสติ คิดหาทางเอาตัวรอดจากนาทีเลวร้าย และเธอก็หาโอกาสนั้นได้แล้ว
“อื้อ” เสียงร้องนี้เป็นเสียงของลีออน ที่ร้องจากความเจ็บจากการถูกเดือนดารากัดลิ้น ในวินาทีนั้นเขาได้แก้ไขสถานการณ์ก่อนที่ความเจ็บปวดจะมากขึ้น หรือลิ้นอาจจะขาดด้วยการใช้มือบีบแก้มเธอทั้งสองข้าง เพื่อให้ลิ้นตนเป็นอิสระ
“นี่แน่ะไอ้คนชั่ว” เดือนดาราฉวยจังหวะนี้ผลักร่างใหญ่ให้ออกห่าง ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มลีออนเต็มแรง จากนั้นรีบรุดขยับตัวลงจากเตียง ไปยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียงนอน หันซ้ายหันขวาหาสิ่งของที่พอจะป้องกันตัวเองได้
เพล้ง...เพล้ง เสียงแจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงถูกเธอขว้างใส่ลีออน ที่หลบได้อย่างหวุดหวิด มันจึงตกลงไปกระทบกับพื้นห้องจนแตกกระจาย ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังขว้างสิ่งของที่ฉวยได้ขว้างใส่เจ้าของห้องแบบไม่ยั้ง
“อย่าเข้ามานะ ถ้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันปาไอ้นี่ใส่คุณจริงๆ ด้วย” เดือนดาราขู่ ในมือถือรูปปั้นเหล็กรูปม้าอยู่ในมือ ซึ่งมันก็มีน้ำหนักไม่ใช่น้อย
“ใจเย็นๆ เดน่า ใจเย็นๆ” ลีออนใช้ไม้อ่อน ค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเดือนดาราที่มีความกลัวแฝงอยู่บนใบหน้า “ใจเย็นๆ นะ”
“อย่าเข้ามานะ ถ้าก้าวมาฉันปาจริงๆ ด้วย” เธอถอยร่นหนี คิดหาทางเอาตัวรอดอยู่ตลอดเวลาช่วงเวลานั้นสายตาเธอมองเห็นบางอย่างที่อยู่บนหัวเตียงอีกฝั่งหนึ่ง เดือนดาราจึงตัดสินใจกระโดดขึ้นเตียง วิ่งไปยังโต๊ะหัวเตียงหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาขู่เขา
“อย่าเข้ามานะ คุณเข้ามาใกล้ฉันล่ะก็ ฉันแทงคุณจริงๆ ด้วย” แม้ว่าในใจจะกลัว แต่เธอก็ขู่เขาด้วยท่าทางเอาจริง
“เราพูดกันดีๆ ก็ได้นะ ใจเย็นๆ วางมันลงก่อนนะ” เขาพูดเสียงอ่อน แต่ก็ไม่ทำตามคำขู่นั้น เขาก้าวเข้าไปหาเธอช้าๆ “ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว เธอวางมันลงก่อนนะ”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อคุณ”
เดือนดาราพูดจบก็หันไปมองประตูห้อง ประตูที่จะนำเธอสู่อิสรภาพ เพราะหากอยู่ในห้องนี้ต่อไป เธอคงหนีรอดมือเขาไม่ได้แน่ คิดได้ดังนั้นเดือนดาราจึงก้าวเท้าวิ่งไปยังประตู ทว่าเธอลืมไปว่าบนพื้นห้องตรงใกล้ๆ เท้าเกลื่อนไปด้วยเศษแจกันที่แตกกระจาย
“โอ๊ย!” สาวไทยร้องดังลั่น เมื่อเศษแจกันดอกไม้ทิ่มลงไปในเนื้อเท้าของตน เธอทรุดลงนั่ง มองดูบาดแผลที่เวลานี้เลือดไหลนองออกมา “เลือด”
จบคำพูดเดือนดาราที่เห็นเลือดไม่ได้ เธอจะรู้สึกหน้ามืดตาลายและเป็นลมทุกครั้ง ยิ่งมาเห็นเลือดตัวเอง เธอถึงกับเป็นลมล้มทับทันที
“เดน่า” เขาร้องอย่างตกใจ รีบวิ่งไปยังร่างของคนนอนหมดสติ ประคองเธอแล้วร้องเรียกหลายครั้ง ลีออนใจสั่นเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกจากบาดแผล ความสั่นไม่ได้เกิดจากการกลัวเลือด แต่เขากลัวว่าเลือดจะออกจากกายเธอมากจนช็อค เขาจึงวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเขาออกมาหนึ่งตัวแล้ววิ่งกลับมาที่เดิม มือใหญ่ดึงเศษแจกันออกจากฝ่าเท้า แล้วใช้ผ้าขนหนูผืนนั้นพันเท้าของเธอไว้ จากนั้นก็รีบช้อนอุ้มเธอออกไปจากห้อง พาเดือนดาราไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความรีบเร่งและร้อนใจ
สามชั่วโมงต่อมา
ลีออนเปลี่ยนความตั้งใจที่จะพาเดือนดาราไปโรงพยาบาล เพื่อเย็บบาดแผลจากเศษแจกันทิ่มฝ่าเท้า มาเป็นให้โรเบิร์ตไปรับตัวนายแพทย์เจมส์ แพทย์ประจำตัวของเขามารักษาบาดแผลเดือนดาราที่บ้านเขาแทน เพราะเกรงว่าหาเธอฟื้นคืนสติระหว่างที่ทำการรักษา เดือนดาราอาจจะโวยวายและขอความช่วยเหลือจากบุคคลอื่น หากเธอทำเช่นนั้น เขาอาจจะเสียเธอไป การพาแพทย์มารักษาอาการบาดเจ็บของเธอในสถานที่ที่เขาควบคุมได้ จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“เธอหลับนานจังเดน่า สามชั่วโมงแล้วนะ เมื่อไหร่จะฟื้นซะที” ลีออนพูดกับคนที่ยังไม่ฟื้นจากการหมดสติ ก่อนจะยกมือเธอขึ้นมาจุมพิตด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมอบให้หญิงสาวคนใด “ฉันสัญญาว่า จะไม่ทำให้เธอเจ็บอีก เธอตื่นมาซะทีสิเดน่า”
เหมือนกับว่าเดือนดาราจะรับรู้คำขอของลีออน มือเล็กขยับเล็กน้อย เปลือกตาบางขยับตาม แล้วค่อยๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า เดือนดารามองเพดานที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะหันไปทางด้านขวาภาพที่เห็นก็ไม่คุ้นตาเช่นกัน เธอจึงหันมามองทางด้านซ้าย
- Writer
