“ไปไหนมา”
เฮือก!
ฉันเข้ามาในห้องยังไม่ทันได้เปิดไฟเลยก็มีเสียงขรึมดังทักทายเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีด้วยสินะ แต่นี่เพิ่งสี่ทุ่มครึ่งเองนะไม่ดึกหรอกเวลานี้กำลังดี
“คุณพอร์ชกลับเร็วจังเลยค่ะวันนี้” ฉันเปิดไฟแล้วก็หันไปทักทาย อื้อหือ~ แบดมาก ลุควันนี้น้ำหวานให้ล้านผ่าน หล่อไม่บันยะบันยัง ทำไมหล่อขนาดนี้ ถึงแม้จะเจอหน้าเคร่เครียดของคุณพอร์ชก็ตามแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิดเพราะมัวแต่มองความหล่อทะลุมิติเขา
“ไปไหนมา?” คุณพอร์ชไม่ได้สนใจคำถามกับรอยยิ้มหวานของฉันเลยสักนิดแต่กลับถามคำถามเดิมแล้วก็มองฉันเขม็ง
“หวานไปซื้อของมาค่ะ” ฉันทำใจดีสู้เสือแล้วก็ชูถุงช็อปปิ้งหนึ่งถุงขนาดกลาง ๆ ให้เขาดู
“ไปซื้ออะไรมา” พอเห็นคุณพอร์ชเริ่มสนใจสิ่งที่ฉันซื้อแทนที่จะดุต่อฉันก็เลยรีบเดินไปนั่งโซฟาตัวเล็กข้าง โซฟาตัวที่เขานั่ง
“นี่ค่ะหวานซื้อ... / มานั่งนี่” ฉันยังไม่ทันที่จะหยิบของออกมาโชว์คุณพอร์ชก็พูดแทรกขึ้น
“ค
