ขบวนเดินทางขององค์หญิงใหญ่ชิงซีเข้าสู้ด่านชายแดนแคว้นฉี อย่างปลอดภัย มาคราวนี้จงเจี้ยนยิ่งกลับกายเป็นคนพูดน้อยขึ้น ด้วยภายในใจเรื่องให้คิดมากกว่าคำพูด
“พรุ่งนี้คงจะถึงวังหลวง จงเจี้ยนเอ่ยปากง่ายๆ สั้นๆ ชิงซีกลับผิดสังเกตในเมื่อจงเจี้ยนไม่มีคำหวานคิดไปเองว่าจงเจี้ยน เบื่อหน่าย ในตัวชิงซีเสียแล้ว
“ใจชายช่างร้ายนักเรรวน”
อันอันเลิกคิวสูง
“องค์หญิงกล่าวเช่นนี้”ซบหน้าลงบนฝ่ามือสะอื้นเบาๆ
“องค์หญิงมีเรื่องใดเป็นกังวล”อันอันตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ชิงซีก็มีน้ำตาบนเกี้ยวที่นั่งมาด้วยกัน
“ความจริงข้าพยายามจะไม่คิดเป็นอื่นใด แต่อันอันเจ้าเห็นไหม หลายวันมานี้ท่านขุนพลเฉยชากับข้ายิ่งนัก”ยังปาดน้ำตา
“อันอัน จะลองถามท่านขุนพลดูด้วยความเป็นท่านขุนพลซื่อๆ เพียงนั้นคงไม่กล้า โป้ปดว่าทำไมถึงกล้าเฉยชากับองค์หญิง”อันอันรับปากมั่นเหมาะชิงซี ยิ้มน้อยๆ
“ข้าไม่ได้ห่วงเรื่องอื่นห่วงแต่ ท่านขุนพลใจไม่สู้เรื่อง
