ข้าก็แค่แม่ค้าขายสมุนไพร

ข้าแค่มาซื้อสมุนไพร

“นายหญิงท่านแน่ใจนะขอรับว่าจะอยู่คนเดียว ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านเถอะนะ หรือไม่ท่านก็เข้ามิติไปนอนที่นอนนุ่ม ๆ ของท่านดีกว่า หรือไม่ก็วาปไปที่หุบเขาวิญญาณก็ได้นะขอรับ”

“พอเลยต้าฝู ท่านกังวลเกินไปแล้ว โรงเตี๊ยมระดับนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกน่า ข้าอยากจะซึมซับบรรยากาศโบราณแบบนี้มานานแล้ว ท่านอย่าขัดใจข้าได้ไหม หากมีสิ่งใดจวนตัวข้าจะหนีเข้ามิติเองนั่นแหละ ท่านเข้าไปพักผ่อนเถอะ” สถานที่เริ่ด ๆ แบบนี้นางจะพลาดได้อย่างไร บรรยากาศก็โบราณสุด ๆ โรงเตี๊ยมแบบนี้ในจีนยังหาพักไม่ได้เลยนะ

“ต้าฝูไปแล้วเราก็ควรพักบ้างนะลูกรัก ราตรีสวัสดิ์จ้ะแทนแทน” นางกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับวางมือบนหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองเพื่อถ่ายเทพลังปรานเข้าไปให้ดวงจิตน้อย ๆ ได้ดูดซับ ประหนึ่งกลัวว่าลูกน้อยจะหิว

“คิดถึงเจ้าเหลือเกินแทนน้อยของแม่ เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันเสียที อยู่ที่นี่เรามีครบทุกอย่างแล้วนะแค่รอเจ้าเท่านั้น หรือแม่ควรหาพ่อให้เจ้าเพื่อที่เราจะได้เจอกันเร็วขึ้น เจ้าว่าดีไหมเจ้าหมูน้อย”

ยามโฉ่ว(01.00-02.59 น.)

พรึ่บ!! “ช่างหลับไม่รู้จักระวังตัวเอาเสียเลย ข้าควรปลุกเจ้าดีหรือไม่แม่ค้าน้อย” บุรุษเจ้าของห้องกล่าวพร้อมกับก้มลงดอมดมกลิ่นหอมที่แก้มสาวเบา ๆ

“อือออ..อย่ากวน อืมมม” นางครางงึมงำแต่ก็ยังหลับอยู่

“หึ ๆ แมวน้อยเจ้าขี้เซาเกินไปแล้ว” เกือบจะสองเค่อที่เทียนหรงนั่งเพ่งพิศใบหน้าของหญิงสาว มือเรียวยาวก็ไล้นวลแก้มเล่นอยู่อย่างนั้นแต่นางก็ยังไม่ยอมตื่น เขาใคร่รู้สึกสงสัยในตัวเองเหตุใดถึงมีความอดทนนั่งเฝ้ามองนางได้นานถึงเพียงนี้ เขาคนนี้เคยมีความอดทนกับสตรีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

“ตื่นเถอะ ถ้าไม่ตื่นข้าจะจูบแล้วนะ” เทียนหรงปลุกนางพร้อมกับคำขู่ พอพูดจบเสียง ผัวะ!!! ก็ตามมา

“อูยยยย...ตีข้าทำไมเล่า”

“บุกรุกห้องข้าไม่พอ ท่านยังกล้าดีมาข่มขู่ข้าอีกหรือ” บุรุษช่างหล่อเหลายิ่งนัก ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวเมื่อนางเห็นใบหน้าของเขาภายใต้แลงจันทร์ ต่อมานางถึงนึกขึ้นได้ว่าชายผู้นี้เข้ามาในห้องได้อย่างไร เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ เพราะเขาผ่านค่ายกลของนางเข้ามาได้ นางจำได้แม่นยำว่าวางค่ายกลเอาไว้ก่อนที่ต้าฝูจะเข้าไปในมิติเสียอีก

“ข้าเปล่าบุกรุกก็นี่มันห้องของข้าและตอนนี้ข้าอยากจะสนทนากับเจ้า ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนเถิดแม่นางก่อนที่เจ้าจะไม่ได้ลุก” ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของนาง ทำเอาใจเขาเต้นแรงอย่างประหลาดเมื่อครู่ยังไม่เป็นแบบนี้เลย

“ท่านข่มขู่ข้าอีกแล้ว ทำไมต้องคุยกันตอนนี้เล่า นี่มันเวลานอนของข้านะ อีกอย่างท่านก็ไม่มีสิทธิ์ในห้องนี้เพราะข้าจ่ายเงินแล้วเอาไว้พรุ่งนี้เช้าท่านค่อยมาพบข้าดีไหม” ลี่หลินพยายามพูดดีด้วยและหาทางบ่ายเบี่ยง ขืนคุยกันตอนนี้ เขาคงได้ยินเสียงหัวใจของนางเต้นปานตีกลองอย่างแน่นอน นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่ารักแรกพบ

“ข้าเปล่าข่มขู่นะ ข้าพูดจริง ขะ...ข้าแค่อยากจะมาซื้อสมุนไพร”

ตุบ!!! หลุนคุนและองครักษ์เงาสามสี่นายที่แฝงตัวอยู่ตามหลังคาและต้นไม้แต่ก็ยังอยู่ในรัศมีการได้ยินของผู้ฝึกยุทธ์ต่างหลุดร่วงลงมากันระนาวเพราะคำเกี้ยวพาหญิงงามของเจ้านาย ‘นายท่านขอรับที่เตรียมกันมามันไม่ใช่แบบนี้นี่นา ใครเขามาซื้อสมุนไพรยามนี้กันล่ะ นายท่านนะนายท่านที่สอนมาดิบดีมันควรจะเป็นเช่นนี้..คิดถึงจนนอนไม่หลับอยากจะเห็นหน้าเจ้า, มันควรเป็นเช่นนี้มิใช่รึ’

“ท่านอยากซื้อสมุนไพรก็ไปที่หอโอสถไยต้องมาหาข้าเล่า”

“ก็เจ้าเป็นแม่ค้าขายสมุนไพรไม่ใช่หรือ หากเจ้ามีกล้วยไม้เหมันต์บางทีเจ้าอาจจะมีท้อเหมันต์ด้วย”

“หากข้าจะถามว่าท่านต้องการท้อเหมันต์ไปทำไม ท่านคงไม่ตอบว่าเอาไปเก็บสะสมหรอกนะ” ท้อเหมันต์และท้ออัคคีคือสมุนไพรวิเศษชนิดพิเศษที่ใช้ปรุงยาเฉพาะเกี่ยวกับพลังธาตุหยิน หยางและปรุงยาแก้พิษหยินหยาง แต่ก็หาคนปรุงยาชนิดนี้ได้ยากเย็นนัก สาเหตุหนึ่งและเป็นสาเหตุสำคัญคือไม่มีวัตถุดิบให้พวกเขานำมาฝึกฝนนั่นเอง

“ไม่ข้าไม่ได้ต้องการเพื่อสะสมแต่ข้าจำเป็นต้องใช้เอง”

“ท่านดูไม่เหมือนคนป่วย ขอข้าตรวจสอบชีพจรให้ท่านได้หรือไม่” ลี่หลินผ่อนความระแวดระวังลง นางมั่นใจว่าเขามาดี

“อืม..ไม่มีปัญหา จริง ๆ แล้วข้าถูกพิษหยินหยางแต่ไม่รู้ว่าเป็นพิษชนิดใด มันไม่ได้กำเริบทุกวันแต่จะกำเริบอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น”

“ทนอยู่ได้ยังไงกัน ท่านควรจะถอนพิษได้โดยไม่ต้องใช้โอสถ รู้เอาไว้ด้วยนะพิษที่ท่านได้รับคือหยินหยางเจ็ดวันรัญจวน แก้พิษได้สองวิธีคือ หนึ่งใช้หญิงสาวเป็นผู้รีดพิษให้ สองคือใช้โอสถ ท่านควรหาใครสักคนถอนพิษให้มันรวดเร็วกว่าใช้โอสถ ท่านรู้อยู่แล้วใช่ไหมหากพิษกำเริบมันรุนแรงแค่ไหน แม้ข้าจะมีท้อเหมันต์แล้วผู้ปรุงยาล่ะมีแล้วหรือ ตัวข้ายังไม่ได้ศึกษาวิธีปรุงโอสถถอนพิษชนิดนี้เลย” นางอธิบายอย่างคนรู้จริง

“วิธีที่หนึ่งข้าไม่ต้องการ ข้าไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นกับหญิงสาวที่ไม่ได้รักแน่นอน เอาวิธีที่สองก็แล้วกันข้าจะรอจนกว่าจะหาผู้ปรุงโอสถได้ขอแค่มีสมุนไพรให้ครบก็พอ”

“อย่างนั้นหรือ” นางหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป “แล้วท่านว่าหากเป็นตัวข้าอาสาจะถอนพิษให้ท่านล่ะ ท่านจะว่าอย่างไร” ‘โอ้ว..พูดแล้ว นางพูดอะไรไปเนี่ยเสนอตัวให้กับผู้ชาย โอ้มายก้อด แทนจ๋าอย่าว่าแม่เลยนะคนดี’

“เจ้า..เจ้าทำไมถึงคิดจะใช้วิธีนี้ช่วยข้าเล่าหรือว่าเจ้ามีใจให้ข้าแล้ว” เทียนหรงตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินข้อเสนอที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ นางจะกล้าเกินไปแล้วหรือเพียงเพราะนางแอบมีใจให้กับเขานางถึงได้กล้าเช่นนี้..แต่ตอนไหนกันล่ะเราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ

“ข้าอาจจะชอบท่านหรืออาจจะไม่ก็ได้ หรืออาจเพียงเพราะข้ามีความจำเป็น แล้วท่านคิดว่าอย่างไรหากท่านไม่เห็นด้วย ข้าก็ต้องหาคนอื่นอยู่ดี รีบตอบมาก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ ถ้ายังเงียบอยู่นั่นหมายความว่าท่านไม่ยินดี..ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปเถอะ แล้วข้าจะส่งท้อเหมันต์เข้าประมูล”

“ไม่ได้! ข้ายินดีที่จะให้เจ้าถอนพิษให้” เทียนหรงรีบตอบแทบไม่ทันเพราะกลัวว่านางจะเปลี่ยนใจ มันบ้าที่สุดใครจะยอมให้นางไปหาคนอื่นล่ะ ถึงแม้ว่านางจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม เรื่องนั้นเขาจะขอปล่อยผ่านไปก่อน

“อืม”

“อย่าเปลี่ยนใจซะล่ะพรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก แต่ตอนนี้ขอมัดจำก่อนก็แล้วกัน” พูดจบเขาก็ประกบจูบที่ริมฝีปากอิ่มทันที อืมมช่างนุ่มเนียนและหอมหวานอะไรเช่นนี้ แรกเริ่มว่าจะจูบแค่บอกลา แต่ตอนนี้เขากลับหยุดชิมความหอมหวานจากริมฝีปากนุ่มนิ่มไม่ได้เลย จากสัมผัสเพียงแผ่วเบา ก็เริ่มลุกล้ำมากขึ้นลิ้นร้อนชอนไชกวาดชิมไปทั่วโพรงปากน้อย จนนางทนกับความวาบหวามไม่ไหวจึงได้ตวัดลิ้นบางตอบรับ อื้อออ..จูบนี้มันอะไรกัน ลี่หลินคิดนางไม่เคยสัมผัสและรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลย มันให้ความรู้สึกวาบหวิวและร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกาย นางจะตายหรือไม่นะ เมื่อรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน อือ..มือน้อยก็ทุบลงที่อกหนาของเขาเพื่อเป็นสัญญาณให้ปล่อย ขืนยังจูบต่อไปนางคงขาดใจตายไปก่อนแน่ ๆ คนอะไรจูบเก่งชะมัด

พอรู้ตัวเทียนหรงก็ต้องจำใจปล่อยนางอย่างไม่เต็มใจ

“พรุ่งนี้ข้ามาหาเจ้าอีก” ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อหาเสียงของตัวเองเจอ เขาไม่อยากปล่อยนางเลยให้ตายสิ อยากจะกอดนางเอาไว้แบบนี้ทั้งวันทั้งคืน แค่จูบเดียวก็ทำให้เขาอยากเป็นเจ้าของตัวนางเสียแล้ว

“เราไม่ควรเจอกันจนกว่าจะถึงวันที่ข้าจะถอนพิษให้ท่าน”

“เช่นนั้นข้าต้องไปแล้ว เจ้านอนต่อเถอะ เอ่อ..ข้าอยากรู้นามของเจ้าพอจะบอกได้หรือไม่ ส่วนข้าหลงเทียนหรงเจ้าคงจะรู้จักแล้ว”

“ลี่หลิน..ข้าชื่อลี่หลิน”

“ราตรีสวัสดิ์หลินเออร์ แล้วพบกันใหม่”

“อือ..” เมื่อเขาจากไปแล้วลี่หลินก็ได้แต่ไล้นิ้วที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วก็นั่งเหม่อ นางคงไม่ได้หาเรื่องใส่ตัวใช่หรือไม่ แทนแทนแม่ขอโทษนะ คงจะเป็นวิธีนี้ที่แม่จะพาลูกกลับมาได้ เรื่องของหลงเทียนหรงทำเอาลี่หลินหลับไม่ลง นางรู้สึกปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินว่อนอยู่ข้างใน “ไม่ได้การล่ะ” นางว่า จากนั้นชั่วพริบตาร่างงามก็หายไปจากห้องหรูของโรงเตี๊ยมฝูหยาง