29.ความบังเอิญ
288 Words
"นี่มึงกวนตีน กูใช่มั้ย "
"ผมเปล่า นะครับ "
ชัชพล เห็นท่าทางกวนของชายที่อยู่ตรงหน้า จึงรีบลุกขึ้น และพุ่งไปต่อยหน้า แต่เจสันหลบทัน จึงปล่อยหมัดเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง
"กรี๊ดดด " เสียงร้อง ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปดู
"นี่ มันอะไรกัน " เดมี่ หันไปถามเจสัน ที่กำลังยืนจัดเสื้อตัวเองอยู่
"เดมี่ " เสียงเรียกของชายหนุ่ม ทำให้เดมี่ ต้องรีบหันไปดู
"พี่ชัชพล พี่มาทำอะไรที่นี่คะ " เดมี่ ตกใจที่เห็นรุ่นพี่ของตน มาอยู่ในที่แบบนี้
ชัชพล รีบลุกขึ้นมา และเดินมาหาเดมี่
"แล้วเดมี่ ล่ะ มาทำอะไร "
"เดมี่ มาทำธุระ กับครอบครัวของเชอร์รีลค่ะ "
"แล้วพี่ชัชพล มีเรื่องอะไรกับคนพวกนี้คะ"
"อย่าไปสนใจเลย เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดน่ะ " ชัชพลพูดออกไป โดยไม่หันไปมองหน้าเจสัน เพราะกลัวว่า เจสันจะพูดความจริงออกมา
"พี่ชัชพล เจ็บตัวแบบนี้ ไปโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ "
"เดมี่ พาพี่ไปได้หรือเปล่า "
"เดี๋ยวเดมี่ เข้าไปหาเพื่อนก่อนนะคะ และจะพาพี่ชัชไปโรงพยาบาล "
"ครับ พี่จะรอตรงนี้ นะ "
"ค่ะ "
เดมี่ รีบเดินไปตามทาง เพื่อจะไปบอกกับเพื่อนของเธอ และขอตัวกลับก่อน
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง " เสียงของชัชพล พูดออกมาให้เจสันทราบ ว่าเขากำลังโกรธ แต่เจสัน ยืนนิ่งไม่แสดงอาการออกมา เขากำลังสงสัยว่า หญิงสาวคนนี้ เป็นอะไรกับผีพนัน คนนี้ ไปชอบมันได้อย่างไร
- Writer
