ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน โดยไม่มีใครพูดออกมาสักคำ
เสียงโทรศัพท์ของชัชพล ดังขึ้น เขารีบรับสาย
"ว่าไง ที่รัก "
"กำลังจะกลับ แล้วครับ "
"ครับ ครับ " เขาพูดออกมาสองสามประโยค และรีบวางมันไป
เดมี่รีบเข้าไปหาเพื่อน และเล่ากับเหตุการณ์นี้ ให้เพื่อนฟัง เชอร์รีล ฟังด้วยความตกใจ ทำให้เธอนึกถึง สภาพพ่อ ที่ถูกกระทำ เมื่อหลายวันก่อน
"แกไปเถอะ"
"อืม "
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่า " เสียงของตันหยงบอก "
"ได้ "
เดมี่ กลับมาที่พวกเขายืนอยู่ เธอยังเห็นว่า เจสันก็ยืนอยู่ เช่นกัน
"เราไปโรงพยาบาล ดีกว่าค่ะ "
"ครับ "
เดมี่ จะเข้าไป โอบกอดเขา แต่เจสัน ดึงเธอก่อน
"นี่คุณ ทำบ้าอะไร "
"แล้วคุณล่ะ ทำบ้าอะไร "
"ก็ฉันกำลังช่วยเขา "
"มานี่ " เจสัน ลากตัวเธอออกห่างชัชพล และเป็นเขาเอง ที่พยุงเขา
"ไม่ต้องมาช่วยกู "
"ผมขอโทษ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง " เสียงเขาพูดจบ เจสันจึงสั่งลูกน้องให้คนขั
