29.ความบังเอิญ

288 Words
"นี่มึงกวนตีน กูใช่มั้ย " "ผมเปล่า นะครับ " ชัชพล เห็นท่าทางกวนของชายที่อยู่ตรงหน้า จึงรีบลุกขึ้น และพุ่งไปต่อยหน้า แต่เจสันหลบทัน จึงปล่อยหมัดเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง "กรี๊ดดด " เสียงร้อง ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปดู "นี่ มันอะไรกัน " เดมี่ หันไปถามเจสัน ที่กำลังยืนจัดเสื้อตัวเองอยู่ "เดมี่ " เสียงเรียกของชายหนุ่ม ทำให้เดมี่ ต้องรีบหันไปดู "พี่ชัชพล พี่มาทำอะไรที่นี่คะ " เดมี่ ตกใจที่เห็นรุ่นพี่ของตน มาอยู่ในที่แบบนี้ ชัชพล รีบลุกขึ้นมา และเดินมาหาเดมี่ "แล้วเดมี่ ล่ะ มาทำอะไร " "เดมี่ มาทำธุระ กับครอบครัวของเชอร์รีลค่ะ " "แล้วพี่ชัชพล มีเรื่องอะไรกับคนพวกนี้คะ" "อย่าไปสนใจเลย เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดน่ะ " ชัชพลพูดออกไป โดยไม่หันไปมองหน้าเจสัน เพราะกลัวว่า เจสันจะพูดความจริงออกมา "พี่ชัชพล เจ็บตัวแบบนี้ ไปโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ " "เดมี่ พาพี่ไปได้หรือเปล่า " "เดี๋ยวเดมี่ เข้าไปหาเพื่อนก่อนนะคะ และจะพาพี่ชัชไปโรงพยาบาล " "ครับ พี่จะรอตรงนี้ นะ " "ค่ะ " เดมี่ รีบเดินไปตามทาง เพื่อจะไปบอกกับเพื่อนของเธอ และขอตัวกลับก่อน "ฝากไว้ก่อนเถอะมึง " เสียงของชัชพล พูดออกมาให้เจสันทราบ ว่าเขากำลังโกรธ แต่เจสัน ยืนนิ่งไม่แสดงอาการออกมา เขากำลังสงสัยว่า หญิงสาวคนนี้ เป็นอะไรกับผีพนัน คนนี้ ไปชอบมันได้อย่างไร
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD