มี่ฮวน เมียยอดอกตัญญู

5

“เจ้าทำตัวนอกลู่เช่นนี้ได้อย่างไร”

มี่ฮวนพูดคำใดไม่ออก เกิดเรื่องอัปยศขึ้นในถ้ำนั่นแล้ว นางออกมาพูดกับใคร หาได้มีใครเชื่อนางไม่ ทุกคนเอาแต่สนใจเจ้าต้นสมุนไพรโม่วยีนั่น

ท่านผู้เฒ่าเหตุใดจึงฝันเห็นแต่ต้นโม่วยี ท่านไม่เห็นด้วยเล่าว่ามีตัวประหลาดอยู่ในนั้นด้วย หากรู้เช่นนี้แล้วนางไม่มีทางเอาตัวเองเสี่ยงตาย ด้วยการอาสาเข้าไปในถ้ำนั้นเป็นอันขาด

“ว่าอย่างไร เจ้าไปนอนง่ายๆ ให้กับชายคนใดมา พูดเดี๋ยวนี้นะมี่ฮวน” เสียงของอาจารย์ยังคงเอ่ยถามคาดคั้นนาง

มี่ฮวนก้มหน้านิ่ง ก่อนเงยขึ้นตอบ

“ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าในถ้ำนั่นมี...”

“จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีคนถูกล่ามไว้ในนั้น ขนาดเจ้าตัวเพียงเท่านี้ยังมุดเข้าไปแทบไม่รอดเลย”

ท่านอาจารย์ร้องขัดด้วยคำตอบที่มี่ฮวนเคยบอกไว้ตอนออกมาจากถ้ำ แต่เพราะใจของอาจารย์ไม่เคยนึกเชื่อในตัวนาง คนไม่เชื่อย่อมไมเชื่อ ไม่ว่าจะพูดความจริงล้วนเพียงใดก็ไม่เชื่อ

ท่านหันไปมองพวกผู้ชายในโรงหมอพร้อมกับวาดมือไปมา

“หากเป็นเช่นนี้แล้ว มี่ฮวนไม่ยอมพูด ข้าจะถามพวกเจ้าในนี้เอง ผู้ใดนอนกับมี่ฮวนจงก้าวขาออกมาหนึ่งก้าว รับสารภาพมาโดยดี”

ชายหนุ่มและไม่หนุ่มรวมถึงศิษย์ที่ยังเด็กนักเป็นเพศชายที่อยู่ในโรงหมอล้วนส่ายหน้าว่าไม่ใช่ตน แล้วพากันก้าวถอยหลังหนี จนมีเพียงอาจารย์ผู้เดียวที่ยืนล้ำมาด้านหน้า

ศิษย์เนรคุณพวกนี้น่าเบื่อยาให้ตายนัก!

ท่านอาจารย์คิดอย่างเคียดแค้นแล้วทำทีก้าวขาเดินถอยไปให้ทัดเทียมกับศิษย์นรกพวกนั้น

“เจ้าบอกข้ามาดีๆ หรือจะออกไปจากที่นี่ มี่ฮวน”

“อาจารย์ ข้าบอกท่านไปแล้วว่าข้าถูกเจ้าที่อยู่ในถ้ำนั่น...”

“ในนั้นยังจะมีผู้ใดอีก เลิกพูดจาโป้ปดได้แล้ว”

มี่ฮวนนึกถึงวันนั้นแล้วก็ปวดแปลบไปทั้งหัวใจ หากนางไม่หนีออกมา คงเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่ในนั้น เจ้าตัวใหญ่นั่นเป็นคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ หลังจากที่นางเด็ดต้นโม่วยีออกมาได้โซ่ที่ล่ามมันไว้พลันหลุดออกมา จากนั้นนางก็ถูกเจ้านั่นจับกด

เมื่อเห็นว่านางยืนเงียบไม่ปริปากกล่าวคำใด อาจารย์ก็เอ่ยเสียงเด็ดขาดขึ้นมาประโยคหนึ่ง “ข้าไม่เลี้ยงผู้ที่ชอบโกหกเป็นนิสัย”

พูดออกมาแบบนี้แล้วก็เงียบไปเพียงลมหายใจเข้าออกเดียวแล้วเอ่ยขึ้นต่อจากนั้นว่า “เจ้าไปเสียเถิดมี่ฮวน ออกไปจากโรงหมออันทรงเกียรติของข้า”

“อาจารย์”

มี่ฮวนเรียกอาจารย์ท่านนั้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด นางมิได้โป้ปด แต่เหตุใดไม่มีใครเชื่อนางบ้างเลย

นางถูกขับไล่ออกไปจากโรงหมอที่นางโซซัดโซเซมาที่นี่ตั้งแต่จำความได้ ได้ที่อยู่ที่กิน ได้มีพี่มีน้อง มีเพื่อนก็มากมายที่นี่ แต่แล้วกลับไล่นางให้ออกไป เพียงเพราะนางรับเคราะห์กรรมจากการเข้าไปหาสมุนไพรต้นนั้นออกมาให้

มี่ฮวนเก็บของที่มีไม่มากแล้วเดินออกจากโรงหมอไป ไปได้ไม่ไกลหูของนางพลันได้ยินเสียงวิ่งตามหลังมา ด้วยความดีใจจึงหันไปพร้อมปาดน้ำตา

“อาจารย์ใจอ่อนแล้วใช่หรือไม่อาหลาน”

“เปล่าหรอก ท่านลืมถุงใส่เสื้ออีกถุง อาจารย์ให้ข้านำมาส่ง”

น้องผู้นั้นน่าตายนัก

มี่ฮวนรับมาแล้วก็หันหน้าจะจากไปด้วยหัวใจอ่อนล้า นี่นางต้องระเห็จเร่ร่อนไปอยู่ที่อื่นทั้งๆ ที่ตั้งท้องเช่นนี้หรือ

ตอนนั้นเองที่เสียงของเจ้าน้องคนนั้นเอ่ยขึ้น “พี่มี่ฮวน”

“มีอันใดอีก”

“เนื้อแห้งกับแผ่นแป้งนี้ ข้าให้ท่าน คงพอกินได้อีกหลายวัน”

“ขอบใจเจ้ามาก”

“ข้างหน้าเป็นอำเภอกางจู้ ท่านเดินไปอีกไม่กี่หลี่ก็ถึงแล้วล่ะ”

“ขอบใจ”

“ข้าไปนะ”

มี่ฮวนมองตามแผ่นหลังของศิษย์น้องผู้นั้นแล้วมุ่งหน้าเดินทางไปเรื่อยๆ นางเดินมาไกลแล้ว แต่ไม่พบอำเภอกางจู้อย่างที่น้องผู้นั้นว่ามา คาดว่านางมาผิดทางแล้ว อีกทั้งท้องของนางก็โตขึ้นมาก นางจึงได้มองหาที่พำนักตรงที่นางมาถึง

ที่นั่นเป็นที่ราบกลางป่า ตรงนั้นมีแหล่งน้ำไหลผ่านเป็นลำธารเล็ก อีกทั้งดินก็ยังพอจะเพาะปลูกพืชปลูกผักอะไรได้บ้าง พบว่าเป็นเช่นนั้นแล้ว มี่ฮวนจึงปักหลักอยู่ที่นั่น

จนครบกำหนดคลอด ท้องของนางโตจนน่ากลัวว่ามันจะปริแตกผ่านหน้าท้องออกมาสักวัน

เจ้าตัวที่อยู่ในท้องก็ไม่เห็นว่าจะคลอดออกมาเสียที

เกิดสิ่งใดขึ้น

นางอุ้มท้องอยู่เช่นนี้สองเหมันต์ จึงพบว่าเลือดไหลออกเป็นทางตามขา นางเบ่งอยู่อย่างนั้นจนเกือบหมดแรงจนสลบไป ฟื้นสติขึ้นมาใหม่ก็ออกแรงเบ่งเช่นนั้นอยู่อีกหกวันหกคืน เจ้าตัวที่ทรมานนางทั้งกายและใจก็หลุดไหลออกมาตามหนทางของสตรีเพศ

รูปร่างใหญ่โตผิดธรรมดาของเด็ก ผิวสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีดำเหลือบแดงทั้งยังมีจุดแดงเข้มที่กลางดวงตา ไม่มีแม้แต่เสียงร้องไห้แบบเด็กแรกเกิดทั่วไป

“เจ้าลิ่ว”

มี่ฮวนเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาตอนที่พบหน้าลูกครั้งแรก

นางมิได้เตรียมตั้งชื่อลูกอย่างแม่คนอื่น เพราะไม่รู้ว่าตนจะคลอดออกมารอดเป็นตัวเป็นตนหรือไม่ และเมื่อคลอดออกมาแล้วนั้นจะเป็นหญิงหรือชาย แต่พอเห็นลูกแล้วนางก็พูดชื่อนี้ขึ้นมาทันที

“เจ้าเก่งมาก เจ้าลิ่ว เป็นเด็กดีของแม่ล่ะ”

เสียงเด็กร้องงอแงเสียงนั้นมิใช่เสียงของลูกนางอย่างแน่นอน มี่ฮวนบอกตัวเอง แล้วจึงเอี้ยวคอไปมองที่ลูก เจ้าลิ่วของนางกำลังช่วยทำงานอยู่ตรงด้านหลังนี่เอง

มี่ฮวนละสายตาจากลูกแล้วลงมือปอกเปลือกผลไม้ของนายจ้างออกอย่างเบามือที่สุด มี่ฮวนนั้นหลังคลอดลูก นางได้พบกับท่านป้าผู้อารี ท่านป้ามาเจอนางเข้าก็ชักชวนให้มาทำงานด้วย ทั้งยังให้ที่กินที่อยู่กับนางและเจ้าลิ่วอีกด้วย

แต่ท่านป้าอายุไม่ยืน มาวันนี้ท่านป้าที่เป็นนายจ้างแต่เดิมได้จากไปแล้ว จึงเหลือเพียงบุตรชายและบุตรสาวจอมเขี้ยวที่คุมกิจการแทน

“ได้ยินหรือไม่ว่าให้ปอกเอาแต่เปลือกออก อย่าให้ติดเนื้อจนมากเกินไปนัก” เสียงถามเหน็บแนมก็ดังข้ามฟากมายังนาง

“เจ้าค่ะนายท่าน ข้าก็ทำเช่นนั้นอยู่”

มี่ฮวนตอบแล้วบรรจงปอกเปลือกผลไม้ราคาสูงเนื่องจากเป็นผลไม้ต่างเมืองตามคำสั่งไปพลาง