“ทำไมท่านพี่คิดช้าเช่นนี้เล่าเพคะ มีสิ่งใดต้องปิดบังข้างั้นหรือ” เขาลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่โดยดี หยาดน้ำที่เกาะรอบร่างกำยำสมส่วนของชายหนุ่มไหลหยดจากใบหน้ายาวลงมาถึงไหปลาร้าและอกแกร่งก่อนไหลผ่านไปยังใต้ร่มผ้าดึงดูดสายตาให้จับจ้องเสียเหลือเกินจนนางต้องเอาผ้าเช็ดผมคลุมทับไปอีกที มิเช่นนั้นคนเจ้าเล่ห์มีหวังได้หว่านเสน่ห์ให้นางคล้อยตามไปอีกรอบ
“แค่คิดว่าถ้าบอกไปเจ้าจะโกรธหรือไม่ กลับกันคงดีกว่าถ้าช่วงเวลาที่เหลือก่อนถึงเช้าได้พักกันสักนิด”
“เช่นนั้นก็นอนลงแล้วค่อยๆ เล่าเรื่องที่ทรงออกไปให้หม่อมฉันฟังก็ได้ กลับมาสภาพเช่นนี้ด้านนอกคงวุ่นวายกันน่าดู” ฝ่ามือเล็กดึงเอามือสากของรัชทายาทมากำไว้หลวมๆ ก่อนเดินกลับไปยังห้องนอน
“โกรธรึเปล่า” คนด้านหลังที่เดินตามต้อยๆ เอ่ยถาม
“นิดหน่อยเพคะ ทั้งที่เป็นคนย้ำกับหม่อมฉันเองว่าไม่ให้ไปหาเรื่องใส่ตัว ตอนนี้ใครกันแน่ที่ทำเช่นนั้น หากบอกกันบ้างสิ่งที่หม่อมฉั
