รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่7 ปิดประตูกินนมกวาง

เมื่อคมพยัคฆ์กดล็อกประตูเสร็จแล้วก็ได้รีบเข้าไปรวบตัวชมพูแพรมากอดไว้แนบอกแล้วค่อยๆ พาคนตัวเล็กเดินมาล้มลงบนเตียงนอน

"อาพยัคฆ์ ปล่อยกวาง จะทำอะไรปล่อยนะคะ" ชมพูแพรพยายามจะปัดป้องไม่ยอมให้คมพยัคฆ์ปล้ำจูบตัวเองได้สะดวก

"ก็จะทำอย่างที่กำลังทำอยู่" คมพยัคฆ์พูดเสร็จก็ฉวยโอกาสจูบปิดปากบางของชมพูแพร ชมพูแพรก็ไม่ยอมให้คมพยัคฆ์ฉวยโอกาสได้ง่ายๆ แกล้งทำทีว่าปล่อยให้คมพยัคฆ์จูบดูดดึงริมฝีปากบางของตัวเอง แต่พอคมพยัคฆ์เผลอชมพูแพรก็ฉวยโอกาสกัดปากของคมพยัคฆ์ แต่ครั้งนี้คมพยัคฆ์ระวังตัวอยู่แล้วพอชมพูแพรมีท่าทีว่าจะกัดคมพยัคฆ์ก็หลบหลีกได้ทันท่วงที

"แม่กวางพยศ นี่คิดจะกัดปากพี่อีกแล้วเหรอ" คมพยัคฆ์ถามขึ้นแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบางของชมพูแพรเอาไว้

"ก็อาพยัคฆ์รังแกกวางก่อน ปล่อยกวางนะคะ กวางจะกลับบ้านแล้ว"

"อึ ไม่อยากปล่อย อยากกอดกวาง คืนนี้นอนที่นี่นะ"

"ไม่ได้ จะบ้าหรือคะอาพยัคฆ์"

"บ้า บ้ารักน่ะ นะครับนอนที่นี่เถอะ" คมพยัคฆ์พูดเสียงอ้อนใส่ชมพูแพร แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น ได้กลิ่นแป้งเด็กที่ชมพูแพรชอบใช้หอมกรุ่นติดจมูก ยิ่งทำให้คมพยัคฆ์จิตกระเจิงควบคุมตัวเองไม่ได้

"อาพยัคฆ์ปล่อยเลยนะ กวางอายพ่อแม่พี่น้องของอาพยัคฆ์นะ ปล่อยแล้วไปส่งกวางกลับบ้านตามคำสั่งของคุณตา ก่อนจะมาคุณตาสั่งไว้แล้วนะ"

"แต่เราสองคนกำลังจะหมั้น กำลังจะจดทะเบียนสมรสกันอยู่แล้ว ผู้ใหญ่รับรู้แล้วนอนด้วยกันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ก็เคยนอนด้วยกันมาแล้วนะ"

"พูดอะไรคะ อายุเยอะแล้วนะ ให้มันรู้จักกาลเทศะบ้าง อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ แก่แล้วนะ หรือว่าต้องให้เด็กแบบกวางสอน"

"สอนไหวเหรอ ในเกมนี้พี่สิต้องสอนกวาง เงียบเสียงด้วยถ้าไม่อยากอายพ่อกับแม่แล้วก็ไอ้เจ้าพี่ชาย น้องชายสองตัวที่กำลังแอบฟังเราอยู่" คมพยัคฆ์แกล้งพูดกรุ้มกริ่มใส่ชมพูแพรแล้วแกล้งข่มขู่ชมพูแพรด้วย

"ไม่... " ชมพูแพรจะพูดปฏิเสธปัดป้องแต่คมพยัคฆ์ก็ใช้ชั้นเชิงในเกมรักจูบชมพูแพรจนชมพูแพรหลงเคลิ้มไป มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อผิวกายต้องลมเย็นๆ จากแอร์ที่กำลังทำงานอยู่ถึงได้รู้ตัวว่าเสื้อผ้าของตัวเองนั้นโดนคมพยัคฆ์ถอดออกไปจากร่างสวยเรียบร้อยแล้ว คมพยัคฆ์ยกตัวขึ้นมองบัวคู่งามแล้วก้มลงไปลิ้มชิมรสหอมหวานตรงหน้า

"อาพยัคฆ์ อย่า อย่าทำกวาง....." ชมพูแพรละล่ำละลักพยายามจะผลักศีรษะของคมพยัคฆ์ออกไปให้พ้นเต้างามของตัวเอง แต่คมพยัคฆ์ก็ไม่ยอมปล่อยเต้าสวย ยังคงดูดดึงอกสวยเป็นปลิงดูดนม ผลักไสยังไงก็ไม่ยอมออกไป ชมพูแพรจึงอาศัยจังหวะเผลอดึงเส้นผมของคมพยัคฆ์อย่างแรง

"โอ๊ย......กวางหนังหัวหลุดแล้วมั้ยนั่น" คมพยัคฆ์รีบปล่อยเต้าสวยแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บหนังศีรษะ ส่วน ชมพูแพรก็รีบลุกขึ้นแล้วรีบดึงหมอนใบใหญ่มาปิดบังเรือนร่างสวยของตัวเองเอาไว้

"ถอยออกไปเลยนะคนบ้า หยิบเสื้อผ้าให้กวางด้วย กวางจะกลับบ้านแล้ว" ชมพูแพรพูดขึ้นรู้สึกอับอายจนแทบจะร้องไห้ออกมาก

"ดึงหนังหัวผัวแทบหลุด แล้วจะขอหนีกลับบ้านง่ายๆ นี่อะนะ ฝันไปเถอะ" คมพยัคฆ์พูดจบก็เข้าจู่โจมดึงหมอนทิ้งลงข้างที่นอน แล้วรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว วันนี้หมายใจว่าจะต้องได้กินกวางเป็นของหวานให้จนได้

เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าเสร็จแล้วคมพยัคฆ์ก็กักตัวชมพูแพรไว้ไม่ให้สามารถหนีคมพยัคฆ์ไปไหนได้อีก เมื่อชมพูแพรได้เห็นเรือนกายบึกบึนเปล่าเปลือยนั้นเข้าก็ตาโตด้วยความตกใจ

"อย่ามาทำตาโตน่ารักใส่พี่นะ เดี๋ยวจะโดนไม่เบา ไม่รู้เหรอว่าตัวเองน่ารักจนทำให้พี่ใกล้บ้าเต็มทีแล้ว" คมพยัคฆ์พูดเสร็จก็จู่โจมเข้าไปปล้ำจูบ หอม หมายจะกินกวางลงท้องให้ได้แต่ก็ต้องหยุดการกระทำเมื่อได้ยินเสียงขอร้องสั่นเครือของชมพูแพร

"อาพยัคฆ์อย่าทำอะไรกวางเลย กวางกลัวจริงๆ นะคะ"

"กลัวอะไรกวาง เรากำลังจะหมั้นกัน เราจะแต่งงานกัน กวางยอมเป็นของพี่เถอะ"

"ไม่ กวางจะไม่ยอมให้อาพยัคฆ์ทำอะไรกวางได้อีก ถ้าอาพยัคฆ์ทำอะไรกวาง กวางจะไม่หมั้น กวางจะไม่แต่งงานกับอาพยัคฆ์ แล้วถ้ามีใครบังคับกวางอีกกวางจะหนีไปให้ไกล หนีไปไม่ได้กวางจะตายให้ดู" ชมพูแพรไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ ต่อต้านไม่ยอมคมพยัคฆ์ง่ายๆ

"กวาง นี่กวางรังเกียจผัวของตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ เพียงเพราะพี่อายุมากกว่ากวางแค่สิบสามปีเอง กวางรังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอ"

"กวางไม่ได้รังเกียจแต่กวางกลัว"

"กวางกลัวอะไร พี่ก็พร้อมจะดูแลรับผิดชอบปกป้องกวางทุกอย่าง"

"กวางกลัวอาพยัคฆ์ กวางยังไม่พร้อม ขอกวางไปเรียนให้จบ ขอให้กวางโตกว่านี้ ขอให้เราสองคนได้ค่อยๆ เรียนรู้กันไปได้มั้ย" ชมพูแพรละล่ำละลักบอกคมพยัคฆ์ สายตายังคงจับจ้องมองลอนกล้ามท้องของคมพยัคฆ์ไม่กล้าจะมองลงต่ำไปมากกว่านั้น

"กวาง......" คมพยัคฆ์พูดอุทานน้ำเสียงโอดครวญเหมือนเด็กโดนขัดใจ ไม่ได้กินขนมที่ตัวเองอยากกิน

"นะคะอาพยัคฆ์ปล่อยกวางเถอะ ให้กวางลุกขึ้นไปแต่งตัวแล้วพากวางไปส่งบ้านนะ" ชมพูแพรพูดอ้อนวอนขอร้องน้ำเสียงฟังดูน่าสงสารแต่เสือร้ายอย่างคมพยัคฆ์ก็ไม่ยอมง่ายๆ ยังมีเงื่อนไขต่อรองกับชมพูแพร

"แล้วกวางจะให้พี่รอกวางถึงเมื่อไร"

"ก็บอกไปแล้วไงว่าขอเรียนต่อให้จบก่อน"

"พี่รอกวางมาเป็นปีแล้วนะ กว่าจะได้กวางมานี่ก็ร่วมสองปีแล้ว"

"บ้า นี่เอาพยัคฆ์อย่ามาล้อเล่น เป็นเ*******ูหรือไง กวางเพิ่งจะเรียนอยู่มอห้านะคะตอนนั้น"

"ก็ไม่รู้เสียหน่อยว่าเรียนอยู่มอห้า ตอนที่เห็นตอนนั้นไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเสียหน่อย ยิ้มหวานฟันเหล็ก หุ่นนี่ อืม...." คมพยัคฆ์พูดเล่าบรรยาย ตาก็จ้องมองหุ่นอวบอิ่มของคนสวยตรงหน้าไม่วางตา

"คนบ้ากาม ลามก" ชมพูแพรต่อว่าคมพยัคฆ์ มือก็เลื่อนไปหยิบผ้าห่มมาคลุมปิดเรือนร่างขาวเนียนของตัวเอง

"กล้าด่าผัว บ้ากาม ลามกที่ไหนกัน คนบ้ากามที่ไหนมันจะรอสาวมาเป็นสองปีเพื่อให้ได้หมั้นกับเขากันวะ คงฉุดทำเมียไปนานแล้ว" คมพยัคฆ์พูดเถียง

"ก็บ้ากามมาตั้งแต่สองปีก่อนนั่นแหละ กับเด็กก็ไม่เว้น"

"ก็เด็กมันยั่ว เด็กมันน่ารัก ก็เลยหลวมตัวไปหน่อย" 

"กวางไปยั่วอาพยัคฆ์ตอนไหนเอาดีๆ"

"ก็กวางยิ้มให้พี่ นางฟ้าฟันเหล็ก พี่ก็เลยหลงเลย"

"บ้าไม่ได้ยั่ว ลุกขึ้นได้แล้ว ไปส่งกวางได้แล้ว กวางอายคุณลุงคุณป้าแล้วก็พี่ๆ ทั้งสองคนเขานะคะ" 

"กวางไม่ได้ยั่วก็ได้ พี่หลงกวางเองแหละ แต่เดี๋ยวนะทำไม่เรียกไอ้เดชกับพี่กริชว่าพี่ แต่กับผัวตัวเองเรียกว่าอาอยู่ได้ เรียกพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ" คมพยัคฆ์แสดงอาการปั้นปึ่งใส่ชมพูแพร

"ก็กวางชินเรียกแบบนี้แล้ว ถ้าอยากให้เรียกพี่ก็ช่วยหยิบเสื้อให้กวางหน่อย แล้วก็ช่วยไปส่งกวางด้วย เข้ามาในห้องนอนของอาพยัคฆ์นานแล้วนะ เดี๋ยวคุณลุงคุณป้าได้คิดว่า..."

"ได้คิดว่าอะไร คิดว่าเราเข้ามาทำรักกันน่ะเหรอ เขาคิดกันตั้งแต่บอกว่ากุญแจหายแล้วแหละ" คมพยัคฆ์ยกยิ้ม นึกเอ็นดูในความน่ารักไร้เดียงสาของว่าที่ภรรยาตัวเอง คมพยัคฆ์เอื้อมมือไปหยิบชุดสวยที่เขาเป็นคนถอดทิ้งไว้มาคืนชมพูแพร แต่ก่อนจะคืนชุดคมพยัคฆ์พูดขึ้นว่า

"พี่ขอรางวัล ค่าคืนชุดหน่อย"

"รางวัลอะไร เจ้าเล่ห์ เอาชุดกวางคืนมาเลยนะ"

"ไม่ ไม่คืน กวางต้องหอมพี่ก่อน" 

"อะไรอีกเล่า ก็อาพยัคฆ์ทำไปมากกว่าหอมแล้ว หมดกันชีวิตกวาง ไม่เหลืออะไรแล้วเห็นหมดแล้วเนี่ย"

"ทำอะไร กินนมเมื่อกี้น่ะเหรอยังไม่อิ่มเลย"

"อาพยัคฆ์ ..... ชอบพูดลามกแบบนี้ หมดกัน ใจแตกหมดแล้วเนี่ย" ชมพูแพรพูดต่อว่าเสียงดังด้วยท่าทีน่ารัก

"อ่าๆ กวางพูดเองนะว่าใจแตกแล้ว แสดงว่าเริ่มมีใจและเปิดใจให้พี่บ้างแล้วใช่มั้ย ไม่เป็นไรไม่หอมพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่หอมกวางเอง" คมพยัคฆ์หัวเราะชอบใจในท่าทีของชมพูแพร พูดเสร็จก็ก้มลงหอมแก้มซ้ายขวาแล้วจุ๊บหน้าผากของชมพูแพรเบาๆ ไปหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นก็ส่งชุดคืนให้ชมพูแพ

"อ้าว ให้ชุดคืนแล้วก็หันไปทางโน้นสิคะ กวางจะใส่ชุดยังไงอาพยัคฆ์เล่นจ้องมองกวางอยู่แบบนี้"

"ก็ใส่เลยเมื่อกี้เห็นมาหมดแล้ว ชิมแล้ว หอมดีใหญ่ด้วยพี่ชอบ จำได้หมดแล้วแหละเนียนมาก ชอบ"

"อาพยัคฆ์....." ชมพูแพรขึ้นเสียงต่อว่า หน้าแดงด้วยความเขินอายสุดกำลัง

"อ่าๆ เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้ว" คมพยัคฆ์หัวเราะชอบใจที่สามารถพูดแกล้งให้ชมพูแพรเขินจนหน้าแดงได้ แต่ก็ยอมตามใจหันไปทางด้านอื่นเพื่อเปิดโอกาสให้ชมพูแพรได้แต่งตัวให้เสร็จ พอชมพูแพรแต่งตัวเสร็จแล้วทำท่าจะเดินลงจากเตียงคมพยัคฆ์ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปกอดชมพูแพรไว้ทางด้านหลัง

"ยังไม่ให้ออกไป ต้องรับปากสัญญากับพี่มาหนึ่งข้อก่อน ไม่อย่างนั้นพี่ก็ไม่ให้กวางกลับ"

"อะไรอีกเล่าคะ เดี๋ยวอาพยัคฆ์จะได้โดนคุณตาดุคอยดู"

"โดนอยู่แล้วแหละ แต่ไม่กลัวหรอกเพราะคุณลุงประพลท่านยกหลานสาวคนงามให้มาเป็นเมียพี่แล้ว"

"พูดไปเรื่อย แล้วจะเอาสัญญาอะไรอีก รีบพูดๆ มาเถอะกวางจะได้รีบกลับบ้าน"

"ก่อนจะถึงวันหมั้น กวางต้องรับโทรศัพท์พี่ เปิดกล้องให้พี่เห็นหน้าก่อนนอนด้วยนะ"

"ค่ะได้ ไปกันได้หรือยังคะ"

"ยัง ขอจูบหวานๆ หน่อย" คมพยัคฆ์พูดเสร็จก็ดึงชมพูแพรมาบดจูบดูดดื่มอีกครั้ง จูบจนชมพูแพรเริ่มเคลิ้มคล้อยตามเอามือไปจับหน้าอกหนาและโดนหัวนมสีน้ำตาลอมแดงของเขาเข้า เพราะในตอนนี้คมพยัคฆ์ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลย

"จูบแค่นี้มีเคลิ้ม เป็นไงหลงรักคนแก่ขึ้นมาบ้างแล้วยัง อีกอย่างขอร้องนะน้องอย่าซนเพราะถ้าซนถูกจุดแบบนี้เดี๋ยวน้องจะได้ร้องครับ" คมพยัคฆ์ถอนจูบแล้วพูดปรามชมพูแพร ตานั้นก็มองต่ำเป็นการสื่อความหมายในรู้ว่าพี่พร้อมกินกวางเนื้อหวานนะครับผม