ภาพร่างบอบบางที่วิ่งออกมากระโดดกอดกันจนตัวลอย ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่กลิ่นอายของความคิดถึงจางๆ เท่านั้นที่ยังคงอบอวลไปทั่วบริเวณ จนเมื่ออุ้มคนตัวกลมเข้ามาในบ้านแล้วบดจูบเรียวปากสวยนานร่วมนาที นั่นเองทุกอย่างถึงกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ความคิดถึงที่มีเช่นกัน
“ไหนว่ากลับพรุ่งนี้ไงคะ”
“แว่วๆ ว่ามีคนบางคนแถวนี้คิดถึงมาก พี่เลยรีบทำงานครับ ว่าแต่เอ๋ คนไหนน้าที่บ่นว่าคิดถึง” คนถามไม่ถามเปล่า แต่กลับเลือกที่จะรั้งอีกคนเข้ามาใกล้เหมือนจะทำให้เห็นว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
“คนนี้ค่ะ คนนี้!” พิณรวีร้องตอบเสียงใส ก่อนจะกอดรัดโอบเอวหนาเอาไว้แน่น กลิ่นน้ำหอมจางๆ ของเขาทำให้เธอมีความสุขจนนึกอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เท่านี้ เวลาที่มีเธอกับเขา ในบ้านของเรา
“หน้าดูซีตๆ ไม่สบายรึเปล่า ไปนอนพักไหม พี่พาไป” แน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธ รีบชูมือขึ้นฟ้า ซึ่งไม่นานก็ถูกอุ้มขึ้นไปนอนท
