หอมกรุ่นไปด้วยรัก

บทนำ             “เราเลิกกันเถอะค่ะชิน! มิ้มทนความเย็นชาของคุณไม่ไหวแล้ว!” เป็นอีกครั้งแล้ว ที่ภาพของใครบางคนที่กำลังถูกคนรักบอกเลิกตกอยู่ในสายตาของเธอ และมันก็เป็นอีกครั้งที่ ‘เธอ’ ทำได้แค่เฝ้ามองดูภาพตรงหน้าอยู่ห่างๆ ผ่านรั้วบ้านเหมือนกับทุกครั้งที่เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น     ต่างจากเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับใครเลย             “ตลอดเวลาที่ผ่านมิ้มพยายามแล้วนะคะ แต่ไม่ว่ามิ้มจะทำดีสักแค่ไหน มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี เพราะอะไรคุณรู้ไหมคะ!” เมื่อคนตรงหน้าเลือกที่จะเงียบอยู่     หญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นต่อไปอีกครั้ง “เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน มันก็ไม่มีเลยสักวันที่มิ้มจะเข้าไปแทนที่ผู้หญิงคนนั้นของคุณได้! เราเลิกกันเถอะค่ะ!” คำกล่าวนี้เองที่มันส่งผลต่อใจคนสองคนให้จมดิ่งย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง อดีตที่เคยเต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะ ก่อนที่ภาพทั้งหมดนั้นจะหายลับไปกับตา ด้วยฝีมือของคนสองคนที่รวมหันกันทรยศหักหลังกันด้วยการกระทำที่ยากต่อการให้อภัย!             “ผมขอโทษครับ” สำหรับดรัณภพแล้ว.. คงไม่มีประโยคไหนที่เขาจะสามารถมอบให้กับคนตรงหน้า     ได้มากเท่ากับคำๆ นี้อีกแล้ว             สองปีที่คบหาดูใจกันมา ลักขณาเป็นคนรักที่ดีและเหมือนว่าจะทนอยู่กับเขาได้นานกว่าคนอื่นๆ เธอไม่งี่เง่า เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่ก็เหมือนจะกลายเป็นเขาเสียเอง ที่ทำให้วันนี้ทุกอย่างต้องจบลง เป็นเขาเอง…ที่เลือกที่จะฝังเจ็บใจอยู่กับอดีตของตัวเอง จนบางครั้งก็หลงลืมไปเสียสนิท ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นมันคงไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอดีต หรือแม้แต่ใครบางคน   คนที่เขาไม่มีวันลืม!             ม่านฟ้า หรือสรรพนามที่เพื่อนๆ ชอบเรียกกันสั้นๆ ว่า ‘คุณหนูฟ้า’ รักแรกและรักเดียวของเขา ผู้หญิงที่มีรอยยิ้มอบอุ่นราวกับแสงแรกของวัน เขามีโอกาสได้รู้จักกับอีกฝ่ายในวันรับน้องตอนขึ้น ม หนึ่ง และนั่นเองที่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนมันได้เริ่มต้นขึ้น ก่อนที่มันจะค่อยๆ     ผลิดอกออกผล กลายมาเป็นความรักในอีกหนึ่งปีให้หลัง             มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามาแทรกกลาง นั่นเองเขาถึงได้รู้ ว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งไหนแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นความรัก   หรือแม้แต่เวลาที่คบหาดูใจกันมา             กว่าจะรู้ตัวว่ามีมือที่สามเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขากับคนรัก อีกฝ่ายก็เดินมาสารภาพถึงเรื่องบางอย่างพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่คุ้นหน้ากันดี  คนที่ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่ามันจะกล้าหักหลังกันได้ลง             “ฟ้าขอโทษ แต่ฟ้ากับรุต เราสองคนรักกัน ชินอย่าโกรธพวกเราเลยนะ เราพยายามแล้ว แต่ว่า… ฟ้าผิดเอง…” นั่นคือคำสารภาพที่มันทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยิน ก่อนที่ทุกๆ อย่างจะยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น    เมื่อได้เห็นภาพของคนสองคนจับมือกันต่อหน้าต่อตา             ราวกับจะย้ำให้ได้เข้าใจ ว่าทั้งสองรักกันมากแค่ไหน และคนที่ควรจะถอยไปให้ไกลคงไม่ใช่ใครอื่น   แต่เป็นเขาเองที่ต้องปล่อยมือ             โชคดีที่วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย เขาจึงไม่ต้องตอบคำถามของใครต่อใครให้มากความว่าทำไมความสัมพันธ์ของเขากับสองคนนั้นต้องจบลงถาวร มีเพียงเพื่อนในกลุ่มไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ และแน่นอนว่าไม่มีใครเห็นด้วยเลยสักคนกับการกระทำของคนทั้งสอง โดยเฉพาะนิรุตติ์ที่ไม่น่าทำกับคนที่ตัวเองเรียกว่าเพื่อนสนิทได้ลง หากแต่แทนที่จะโทษใคร เขากลับโทษตัวเอง             ถ้าเพียงแต่เขาดีพอ คนที่เธอเลือกในวันนั้นก็คงจะเป็นเขา ถ้าเพียงแต่เขาไม่วุ่นอยู่กับการตั้งใจอ่านหนังสือสอบ จนเปิดช่องว่างให้เพื่อนสนิทอย่างนิรุตติ์ ได้ย่างกายเข้ามาสร้างความชิดใกล้กับคนรักของตัวเองจนเรื่องทั้งหมดบานปลาย  ทุกอย่างคงไม่ต้องจบลงแบบนี้             และแม้ว่าวันเวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้ว หากแต่ความรู้สึกที่เขามีต่อม่านฟ้านั้น กับยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน  เหมือนเดิมในที่นี้ของเขา…คือความห่วงใยและเข็ดหราบ!   ส่งที่เกิดขึ้นทำให้ตลอดหลายปีมานี้ แม้จะมีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่กลับไม่มีเลยสักคนที่ทำให้เขารู้สึกอยากที่จะรักและอยากใช้ชีวิตที่เหลือด้วยเลยสักคน   นั่นเป็นเพราะว่าเขากลัว! กลัวที่จะรัก และเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนในรูปแบบความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ‘ความรัก’ แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าวันนี้...เขาจะต้องถูกบอกเลิกอีกครั้ง! อดีตแฟนสาวของดรัณภพกลับไปนานแล้ว หากแต่ร่างสูงใหญ่กลับยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน จวนจนกระทั่งสายตาเจ้ากรรม     เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า ถึงได้เอ่ยทักทายขึ้น “พีช!” คนถูกเรียกที่ตอนแรกตั้งใจจะเดินหนีเข้าไปในบ้านทันทีที่สายตาดุดันคมเข้มเงยขึ้นมาสบตากันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาใกล้  เมื่อเห็นว่าเขาเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาหา “สวัสดีค่ะพี่ชิน” พิณรวียกมือขึ้นไหว้พี่ชายข้างบ้านพร้อมด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างหนัก ต่างจากอีกคนที่ไม่ได้รู้สึกกังวลเลยสักนิดที่จะส่งยิ้มอบอุ่น กลับไปให้น้องสาวข้างบ้านที่รู้จักมานานหลายสิบปี “เพิ่งเลิกงานเหรอเรา” เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวพยักหน้ารับกลับไปให้  ก่อนที่เธอจะลอบมองเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด เมื่อก่อนเธอกับเขาเคยสนิทกันมาก ชนิดที่ว่าเธอสามารถวิ่งเข้าออกบ้านของเขาได้อย่างอิสระเท่าที่ใจอยาก จนกระทั่งเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เรื่องบางอย่าง ที่มันทำให้ความสนิทที่เคยมีค่อยๆ ถอยห่าง จนเธอกับเขาแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปอย่างช้าๆ  หากไม่เป็นเพราะพี่ชายต่างมารดาของเธอ แอบลักลอบคบหากับพี่ฟ้า อดีตคนรักของเขา เธอก็คงไม่ต้องถูกมองด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้น แน่นอนว่าเกือบสองปีเห็นจะได้ กว่าดรัณภพจะเข้าใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอ นั่นเองเขาถึงได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้ง    กลับกลายเป็นเธอที่ไม่กล้าเข้าใกล้เขามากเกินความจำเป็น ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดต่อสิ่งที่พี่ชายของตัวเองทำ แต่เป็นเพราะช่วงเวลาเหล่านั้น ข้างกายของเขามีใครต่อใครผ่านเข้ามามากมาย นั่นเลยทำให้เธอได้แต่เฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆ มาตลอดหลายปี จนกระทั่งวันนี้ วันที่ข้างกายของเขากลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง มันจะผิดมากไหม หากเธออยากจะกลับเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง ในฐานะอะไรก็ได้… “พี่ชินทานข้าวรึยังคะ พอดีว่าพีชซื้อกับข้าวมาเยอะเลย ถ้าพี่ชินไม่รังเกียจ…” “ไม่รังเกียจหรอก ส่งมาสิเดี๋ยวพี่จัดจานรอ ส่วนพีชก็รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วมาหาพี่ที่บ้าน” เธอยิ้มรับก่อนจะส่งข้าวเย็นให้เขาผ่านกำแพงบ้าน     ซึ่งอีกฝ่ายก็รับมันไว้ ก่อนจะลอบมอบน้องสาวของอดีตเพื่อนรักที่ค่อยๆ   วิ่งหายเข้าไปในบ้านท่ามกลางความรู้สึกเอ็นดู ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขาตัดสินใจคบหาดูใจกับใครสักคน พิณรวีมักจะพาตัวเองหายออกไปจากชีวิตของเขาเสมอ ก่อนที่เธอจะกลับมาอีกครั้งในวันที่เขาต้องการใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน เช่นเดียวกับค่ำคืนนี้ คืนที่เขาไม่มีใคร บางครั้งเขาก็รู้สึกผิด…ที่เผลอลงความโกรธใส่คนที่เอ็นดูไม่ต่างอะไรกับน้องสาวแท้ๆ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องพวกนั้นเลย