เสียงปืนไล่หลัง กระสุนเจาะเข้าต้นไม้ เมธาสิทธิ์รีบกระชากร่างบางให้หลีกหนีไปอีกทาง สองร่างพากันหนีเข้าป่าลึกขึ้น จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงกระสุนไล่มา
“พักใต้ต้นไม้ก่อน” เมธาสิทธิ์บอกแล้วทรุดกายลงนั่ง
มธุรดามองคนเจ็บด้วยความเป็นห่วง
“นายเป็นยังไงบ้าง” เธอถามเสียงสั่น
เขาส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”
ร่างบางทรุดกายลงเคียงข้าง ก่อนศีรษะอีกคนจะซบลงมาบนไหล่ ดวงตาปิดลงราวกับต้องการพักเหนื่อย หญิงสาวชะงักนิ่งงัน ก่อนตัดสินใจฉีกขอบกระโปรงมาพันศีรษะให้ แล้วหลับตาลง
“นี่ยัยตัวแสบ ตื่นสิ! ตื่นได้แล้ว!”
เสียงเรียก ทำเอาคนตัวเล็กค่อยๆ เปิดเปลือกตา จ้องมองคนตรงหน้าดวงตาเบิกกว้างสีหน้าตื่นตระหนก หันรีหันขวางมองรอบกายด้วยความหวาดหวั่น
“พวกมันไปไหนแล้ว!”
“คงหาพวกเราไม่เจอนั่นแหละ”
“แล้วเราจะกลับบ้านไปได้ยังไง ถ้ามันตามล่าเราแบบนี้!” มธุรดาร้องถามเสียงสั่น
เมธาสิทธิ์ระบายลมหายใจ แล้วหยิบมือถือออกมา
“ฉันจะโท
