“ฮาย ว่าไงจ๊ะหัวหน้าห้องคนสวย มาซื้ออะไรจ๊ะ”
“งื้อออ กูคิดถึงพวกมึงมากเลยอะ”
“กูก็คิดถึงมึงมากแม่ ไม่มีมึงห้องเงียบมาก แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน มึงไม่สบายเหรอ ไม่สบายแล้วมึงลงมาซื้อของเองทำไมโทรมาบอกพวกกูให้ซื้อไปให้ก็ได้”
“นั่นสิ ทำไมดื้อแบบนี้คะ”
ฉันหัวเราะเบาๆ หลังจากเพื่อนจับตัวแล้วก็ใช้มือวางบนหน้าผาก ฉันเลยรีบบอกเพื่อนฉันกลับไป
“บ้า คนที่ไม่สบายอะ ไอ้เซทท์นู่น มันไปสักแล้วก็ไม่ได้กินยา กูอยากจะด่าแต่แม่งก็ไม่สบายอยู่ เดี๋ยวรอมันฟื้นตัวก่อนกูเตรียมคำด่าไว้หมดละ”
“คิกๆ แม่ มึงบ่นจนเซทท์มันไม่อยากมีหูแล้วนะ”
“เออจริง ฮ่าๆ”
“ฮึ พวกมึงพูดเหมือนนายนั่นเลยอะ แม่งไม่ชอบให้กูบ่นให้กูด่าแต่ก็ชอบทำให้กูของขึ้น เดี๋ยวกูดูอาการนายนี่วันนี้ก่อน ถ้ายังไม่ดีคงจะลาอีกสักวัน แต่พรุ่งนี้น่าจะดีขึ้น ตอนนี้ไข้มันเริ่มลงบ้างละแต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่สูง กูกลัวไข้มันจะกลับมาแล้วช็อค อีกอย่างนายนั่นก็อยู
