กาฝาก
1743 Words
สนามบิน
"โตขึ้นเยอะเลยนะ"
พี่ชายต่างสายเลือดเดินเข้ามาสวมกอดเตยหอมโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด หญิงสาวพยายามผละออกแต่ก็สู้เรี่ยวแรงกอดรัดของพี่ชายต่างสายเลือดไม่ได้ เขากอดเธออยู่เพียงครู่ก่อนจะผละออกหมายจะหอมที่หน้าผากมนของคนตัวเล็ก แต่เธอก็ผละตัวออกได้ทัน
"เย็นชากับพี่เหมือนเดิมเลย"
พี่ชายต่างสายเลือดวางมือหนาลงที่ศีรษะมนของคนตัวเล็กใบหน้าหล่อประดับรอยยิ้มพอใจก่อนที่จะเลื่อนมือลงไปหมายจะจับมือเธอ แต่ก็ถูกลุงช้างเข้ามาขัดขวางเสียก่อนทำเอาชายหนุ่มอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย
"กลับเถอะค่ะ คุณลุงรออยู่" เธอไม่ได้เรียกพ่อเลี้ยงว่าพ่อก่อนจะเดินห่างจากพี่ชายต่างสายเลือดออกไปเรื่อยๆ ซึ่งการกระทำของเธอทั้งหมดอยู่ในสายตาของใครบางคนที่แอบมองอยู่ที่หลังเสาตลอดเวลา
"เตย รอพี่ด้วยสิ"
"พี่แชมป์ก็เดินเร็วๆ สิคะ"
ชัยชนะรีบสาวเท้าเดินตามน้องสาวต่างสายเลือดไปติดๆ โดยมีลุงช้างลากกระเป๋าเดินทางตามออกมาติดๆ เช่นกัน ชายหนุ่มชวนน้องสาวต่างสายเลือดคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อยตามปกติของเขาและเธอ ซึ่งเธอก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วเอาแต่สาวเท้าเดินตรงไปที่ลานจอดรถ
"พี่ดีใจมากเลยนะที่เตยมารับพี่น่ะ"
"ค่ะ"
.
.
.
บ้านเตยหอม
ล้อรถตู้คันหรูหยุดเคลื่อนไหวจนกลายเป็นหยุดนิ่งอยู่ที่ทางเข้าตัวบ้านไม่นานก็มียุพินแม่บ้านรีบเดินปรี่ออกมาต้อนรับคนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเมืองนา
"คุณแชมป์"
"สวัสดีครับป้ายุพินสบายดีนะครับ" ยุพินใช้สายตาสำรวจดูร่างกายของนายน้อยที่จะกลายมาเป็นคนสืบทอดธุรกิจเครื่องหนังติดอันดับสามของประเทศด้วยแววตาชื่นชมชัยชนะไปเรียนต่อที่เมืองนอกเมื่อห้าปีก่อนเขาจะกลับมาบ้านแค่ปีละครั้งแต่ครั้งนี้กลับมาอยู่ยาวเลยเพราะต้องเรียนรู้และสืบทอดธุรกิจของบ้าน
"สบายดีค่ะ คุณแชมป์เข้าไปพักผ่อนก่อนนะคะ"
ยุพินเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางของชัยชนะเอาเข้าไปเก็บที่ห้องนอนส่วนตัวของเขาที่จัดเตรียมเอาไว้ตั้งแต่รู้ว่าเขากำลังจะกลับมา ชัยชนะกวาดสายตามองไปทั่วบ้านก็ยังไม่เจอใครก่อนจะหันหน้ากลับมามองเตยหอมที่เพิ่งเดินเข้ามา เขายกยิ้มมุมปากที่อย่างน้อยๆ หันกลับมาก็ยังเจอใครสักคนแหละน่า
"อ้าวกลับมาแล้วเหรอพี่แชมป์" หญิงสาวที่เดินออกมาใหม่เลื่อนสายตามองไปที่เตยหอมอย่างรังเกียจ
"..."
"ทำไมไม่มาคนเดียวเอาตัวเสนียดจัญไรมาด้วยทำไม!"
"ป่าน! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้"
ปานอัปสรไม่สนใจเธอเบะปากใส่เตยหอมแล้วหมุนตัวกลับไปนั่งลงที่โซฟากลางบ้าน ชัยชนะลอบมองสีหน้าของเตยหอม ใบหน้าสวยๆ ของเธอ นิ่ง เรียบ ไร้รอยยิ้ม ราวกับไร้ความรู้สึก อดหวั่นใจไม่ได้เพราะพฤติกรรมที่ปานอัปสรทำออกมานั้นเขาเองก็เคยทำกับเธอเช่นกัน
ตอนนั้นเขาเกลียดเธอ เกลียดเข้าไส้ เกลียดเข้ากระดูก เพียงเพราะเธอเป็นลูกติดภรรยาใหม่ของพ่อ แถมภรรยาใหม่ของพ่อก็เคยเป็นโสเภณีมาก่อน พ่อของเขาไปดูงานที่ต่างจังหวัดหลายเดือน และเป็นแบบนี้บ่อยๆ ปล่อยให้เขาอยู่ที่บ้านแค่กับน้อง แล้วคนรับใช้ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พาผู้หญิงกับเด็กผู้หญิงเดินเข้ามาในบ้าน วินาทีแรกที่เห็นเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเด็กอะไรทำไมหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ แต่พอรู้ว่าเด็กคนนี้จะมาเป็นน้องสาวของเขาอีกคนความเกลียดชังก็เข้ามาแทนที่ความเอ็นดูในคราแรก
"เตย"
เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่เตยหอมก็ยังนิ่งแล้วเดินเข้าไปในบ้านราวกับว่าไร้ความรู้สึกกับสิ่งพวกนั้น แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ไร้ความรู้สึก แต่เธอชินชาเสียมากกว่า ทั้งคำพูดคำวาร้ายกาจจากปานอัปสร และของชัยชนะเมื่อก่อน มาตอนนี้ยังพลิกเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ยังมีคนนั้นอีกคน...
"มาถึงแล้วเหรอ"
"ยินดีต้อนรับกลับนะคะคุณแชมป์" พิมพิลาไลย เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพร้อมกับเฉินสามีของเธอ และคนนี้แหละที่เธอต้องคอยรับมือ เฉินทักทายลูกชายเพียงแค่นั้นเขาเลื่อนสายตามองมาที่เตยหอมอย่างหื่นกระหายโดยไม่คิดจะปิดบัง
"เหนื่อยไหมหนูเตย" เขาถามเธอขึ้น
"แม่ เตยกลับได้เลยไหม" เธอถามแม่ของตัวเองที่ยืนมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน จริงอยู่ที่เธอคิดถึงแม่ และเธอก็เชื่อว่าแม่ก็คิดถึงเธอ พิมพิลาไลยเดินลงมาจากบ้าน ใช้สองมือเรียวประคองใบหน้าหวานของลูกสาวด้วยท่าทางสง่างามก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากมนของลูกรักลามไปจนทั่วใบหน้าใส
"กินข้าวกับแม่สักมื้อแล้วค่อยกลับได้ไหม" เธอรู้เหตุการณ์ในบ้านทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่สามารถทิ้งเฉินไปได้เพียงเพราะเคยตกลงกันเอาไว้เมื่อตอนที่เฉินไถ่ตัวเธอมาจากซ่องโสเภณี เขาเปรียบเหมือนผู้ให้ชีวิตใหม่ ผู้มีบุญคุณของเธอ ดังนั้นเธอจึงปกป้องลูกเท่าที่ตัวเองจะทำได้ด้วยการให้ลูกออกไปอยู่คอนโดด้วยเงินเก็บทั้งหมดที่เธอมีอย่างน้อยๆ ถ้ามีปัญหาอะไรลูกสาวของเธอก็ต้องมีที่ซุกหัวนอน
"แม่คิดถึงเตยนะลูก"
"ค่ะ"
หลังจากนั้นทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน โดยที่เตยหอมก็ขลุกอยู่แต่กับแม่ของตัวเองด้วยความคิดถึงแม้ปกติจะติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์มือถือก็ตาม
"อยู่คนเดียวเตยต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ จะมีอะไรกับใครแม่ไม่ว่า แต่ลูกต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเองเข้าใจไหม อย่าปล่อยให้ท้องเหมือนแม่"
"..."
"เลี้ยงลูกคนเดียว มันเหนื่อยและลำบากมากนะ"
"ค่ะ" หากเป็นคนอื่นคงจะทิ้งเธอไปแล้ว แต่แม่ของเธอก็เลือกเลี้ยงดู และเก็บเธอไว้แม้ตัวเองจะต้องถูกใครหลายๆ คนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงขายตัวก็ยอม เพียงเพราะไม่มีความรู้ สองแม่ลูกพูดคุยกันไปพลางเดินในสวนไปพลางด้วยความที่คิดถึงกันทั้งสองคนมักจะไม่เหมือนแม่ลูกแต่เหมือนพี่สาว น้องสาว หรือเพื่อนกันเสียมากกว่า อาจจะเพราะว่ารู้ว่ามีกันอยู่แค่สองคนเท่านั้นล่ะมั้ง จริงอยู่ที่เตยหอมเป็นผู้หญิงประเภทอยู่คนเดียวได้ มีความสุขด้วยตัวเองได้ แต่หากว่าเธอได้ใช้เวลาอยู่กับแม่มันจะทำให้เธอมีความสุขกว่าอยู่คนเดียวเป็นไหนๆ ยามที่ว่างนอกจากอยู่คนเดียวก็มักจะไปทำสปากับแม่ เดินเล่น และเข้ายิม
"แม่อดทนก่อนนะ เตยเรียนจบแล้วจะหางานดีๆ ทำ จะเอาเงินมาคืนลุงเฉินให้หมดถึงเวลานั้นแม่มาอยู่กับเตยนะ" พิมพิลาไลยยิ้มอบอุ่นให้ลูกรัก ก่อนจะพากันเดินจูงมือเข้าไปในตัวบ้านเพื่อร่วมโต๊ะรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน โดยตำแหน่งหัวโต๊ะเป็นของเฉินทางด้านขวาเป็นชัยชนะถัดมาเป็นปานอัปสรส่วนทางด้านซ้ายเป็นพิมพิลาไลยถัดออกไปเป็นเตยหอม
"เตยกินนี่สิ อร่อยนะ" ชัยชนะตักแกงจืดไข่น้ำที่เขาพอจะจำได้รางๆ ว่าเธอชอบกิน แม้เมื่อก่อนจะร้ายกาจกับเธอไม่ต่างจากน้องสาวแต่ตอนนี้ตั้งแต่กลับมา ตั้งแต่เจอเธอยืนรอรับอยู่ที่สนามบิน ความรู้สึกลึกๆ ที่เคยมีให้เมื่อตอนเด็กสมัยเจอกันตอนก่อนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาเรื่อยๆ
"ตักให้มันทำไมอ่ะพี่แชมป์ ไม่กลัวติดเชื้อกาฝากมาเหรอ" ชัยชนะชะงักเล็กน้อยเขาวางกับข้าวที่ตักลงในจานของเตยหอม พร้อมกันนั้นก็ตักขึ้นมาอีกช้อนแล้วยัดใส่ปากปานอัปสรเข้าไป
"อื้ออ!"
"เงียบไปเลย" หลังจากที่นั่งอึดอัดอยู่ที่โต๊ะอาหารพักใหญ่ อดทนเพื่อแม่ อดทนเพื่อได้กินข้าวกับแม่ แม้จะโดนดูถูกยังไงแต่เธอก็ยังนิ่งตีสีหน้าเรียบเฉยเย็นชาออกมาราวกับไม่รู้สึกอะไร ทุกครั้งที่กลับมาเธอเหนื่อย เหนื่อยมาก แต่แค่ได้เจอแม่เหนื่อยแค่ไหนเธอก็ยอม มือเรียวของพิมพิลาไลยจับมือลูกสาวตัวเองเอาไว้เธอหันมายิ้มให้ลูกก่อนจะพูดขึ้นกลางโต๊ะอาหาร
"อิ่มแล้วกลับเลยก็ได้นะเตย ไว้เดี๋ยวเรานัดไปสปากันนะ"
"ค่ะ งั้นเตยขอตัวก่อนนะคะ" เธอก้มลงหอมแก้มแม่ทั้งสองข้าง ไม่อยากจากแม่ไปเลย ไม่อยากจาก ก่อนจะหันไปยกมือไหว้เฉินตามมารยาทแล้วหมุนตัวเดินออกมา
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชัยชนะพูดขึ้น
"มันมาเองได้ ก็ให้มันกลับไปเองสิ จะไปเป็นขี้ข้าลูกผู้หญิงขายตัวได้ยังไง!"
ปึ้ง!
เสียงทุบบนโต๊ะอาหารทำให้ทุกคนบนโต๊ะนิ่งเงียบไปในทันที มันคือฝีมือของเฉินที่ทนฟังลูกสาวของตัวเองจิกกัดมานาน
.
.
.
ด้านนอกบ้านของเตยหอม
หญิงสาวเดินออกมาเรื่อยๆ ตอนแรกลุงช้างจะอาสาขับรถมาส่ง แต่เพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเธอจึงเลี่ยงไม่ให้เขามาส่ง หญิงสาวเดินออกมาเรื่อยๆ ก็เจอรถสปอร์ตหรู BMW สีขาวเปิดประทุนจอดอยู่ที่ข้างทาง เธอรีบสาวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าหมายจะเรียกแท็กซี่กลับคอนโดตัวเอง
"จะเดินไปไหนน่ะ"
หมับ!
แขนเรียวเล็กถูกคว้าโดยมือหนาของเจ้าของรถสปอร์ตหรู BMW สีขาว เธอชะงักเล็กน้อยแล้วหมุนตัวกลับไปประจันหน้าหมายจะดูสักหน่อยว่าใครกันที่มันกล้ามาจับตัวเธอ
"นะ นาย!"
"ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมารับ"
- Writer
