บทที่ 4
661 Words
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงวอร์มที่ใส่อยู่สั่นเตือนขณะเดินถือตะกร้าใส่เสื้อผ้าที่ปั่นแห้งแล้วจะไปตากที่ราวก็หยุดเดินแล้ววางตะกร้าในมือกับพื้นหญ้าแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับสาย
“ว่าไงภาพ”
“วันนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม เราเลี้ยง” เขาชวนทันทีเมื่อเธอถาม
“ได้สิ ร้านเดิมไหม” เรื่องอะไรจะไม่รับปาก ก็ของฟรี
“ร้านเดิมนั่นแหละ เดี๋ยวภาพขับรถไปรับที่บ้านนะ”
“หกโมงเย็นหน้าบ้านนะ”
“อือ...ตามนั้น แค่นี้แหละ แล้วเจอกัน” พอปลายสายกดตัดสายก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงวอร์มเหมือนเดิมพร้อมกับก้มหน้าจะหยิบยกตะกร้าผ้าขึ้นมาถือ แต่ก็ต้องหยุดมือเมื่อเห็นเงาดำๆ ตรงหน้าจึงเงยขึ้น ระดับที่เธออยู่และคือเสื้อยืดคอวีที่เว้าลึกทำให้คนตัวสูงมองเห็นร่องอกอวบอิ่มได้ถนัดจนเขาต้องเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นแม้จะอยากมองมันก็ตาม
“คุณธรมีอะไรให้ดารับใช้คะ” เธอถามเขาพร้อมมองไปยังแขนทั้งสองที่ยกขึ้นกอดอกของเขาและมองไปยังนิ้วนางข้างขวาที่ประกาศให้ผู้คนรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว
“จะไปไหนตอนหกโมง” เขาไม่ตอบ แต่ถามเธอแทน เพราะเขาได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์
“ไปกินข้าวค่ะ”
“แล้วข้าวที่บ้านฉันไม่มีรึไง หรือมันไม่อร่อยถึงได้อยากไปกินข้างนอก”
“คุณธรคิดมากไปแล้ว คือเพื่อนของดาจะเลี้ยงข้าวค่ะ”
“เพื่อนหรือแฟน? และกินข้าวหรือกินอย่างอื่นกันแน่” เขาพูดพร้อมก้มมองสำรวจร่างเล็กตรงหน้าที่สูงเพียงระดับอกของตนด้วยสายตาดูถูก
“คุณธร!”
“ฉันรู้ว่าฉันชื่อธร เรียกอยู่ได้ บอกมาว่ากินข้าวหรือกินกันบนเตียงกันแน่”
เผียะ!
ทันทีที่เขาพูดจาดูถูกจบ มือเล็กของอลิลดาก็ยกขึ้นตวัดฟาดหน้าหล่อของเขาเต็มแรงโกรธทันที
กรอด!
เสียงกัดกรามดังลอดออกมาจากไรฟันเมื่อหันหน้าที่โดนตบจนหน้าหันกลับมาก็ผลักร่างเล็กตรงหน้าอัดไปยังพุ่มไม้ข้างๆ พร้อมตัวเขาเคลื่อนตัวไปกักร่างเล็กไว้กับพุ่มไม้อย่างรวดเร็วและก็ฉวยโอกาสเอาคืนหล่อนทันที
“อ่ะ...อื้อ” ปากหนาของชนาธรณ์ฉกโฉบลงมาบดขยี้พร้อมกับมือหนาของเขาจับหัวไหล่เธอบีบแน่น อลิลดาพยายามดิ้นตัวหนีจากพุ่มไม้และพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่มือใหญ่ก็เคลื่อนมาบีบคางเธอล็อกไว้พร้อมปากของเขากัดริมฝีปากเธอจนเจ็บต้องยอมเปิดปากให้เขาสอดแทรกเรียวลิ้นขยะแขยงเข้ามาในโพรงปากเธอ
“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางยังคงดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง ชนาธรณ์รับรู้ได้ทันทีว่านี่คือจูบแรกของหล่อน เพราะการที่อลิลดาเผลอจูบตอบกลับเขา แต่เป็นจูบเงอะงะและไร้เดียงสา มุมปากหนาก็ยกยิ้มพึงพอใจแล้วควานปลายลิ้นตวัดเกี่ยวดึงรั้งเรียวลิ้นเล็กภายในโพรงปากน้อยแสนหวาน
“อ่า...ปากหวานใช้ได้นี่ คงจูบแรกสินะ” เขาผละถอนจูบออกมาพร้อมกับตวัดลิ้นเลียริมฝีปากบนตัวเองแล้วมองสภาพของสาวน้อยตรงหน้าที่ตอนนี้ทรุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้นหญ้าอย่างคนหมดแรง เขาจึงโน้มหน้าก้มลงไปหาเธอพร้อมเอ่ยกับเธอก่อนจะเดินจากไปว่า...
“หึหึ...ถึงกับอ่อนระทวยไปไม่เป็น เนี่ยแค่จูบ ถ้าโดนเอาจะไม่สลบเลยเหรอเด็กน้อย” นั่นคือประโยคที่เธอได้ยินและมันดังก้องในหูจนตอนนี้แม้ว่าเขาจะเดินจากไปนานแล้ว
- Writer
