17.00 นาฬิกา
ฉันมารอหมอที่หน้าโรงพยาบาลอย่างไม่ต้องให้ย้ำ พร้อมกับชุดที่น่ารักที่สุดที่ฉันจะหาได้ เพราะร้านพี่แก้วไม่ได้ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก ฉันก็เลยกะจะพาหมอเดินไปแทน
ไม่นานคุณหมอก็ออกมาในเสื้อเชิ้ตขาวที่ไม่มีกราวน์สวมทับ หน้าใสยิ้มให้ตอนที่เห็นฉันยืนอยู่ ก่อนจะโบกมือทักทาย
“มาละเหรอ?”
“มาแล้วสิคะ” ฉันว่าก่อนจะจ้องหน้าหมอแป๊ปนึง หมอต้องเป็นห่วงความรู้สึกฉันแน่ถึงได้เอาแต่ถามว่าโกรธเขารึเปล่า การที่หมอชวนกินไอติมคือการง้อแหงๆ เฮ้อ หมอนี่น้า น่ารักจริงๆ แค่บอกฉันนิดเดียวฉันก็ไม่งอนแล้ว ฉันไม่ท้อเรื่องหมอก็ได้ ฉันจะแอ๊วหมอต่อไปด้วยใจอันเริงร่า
“จะไปเลยมั้ยคะ เดี๋ยวเตยพาเดินไป ไม่ไกลหรอกค่ะ” ฉันว่าก่อนจะสะดีดสะดิ้งไปเดินข้างเคียงคุณหมอ เขาตัวสูงมาก เกือบร้อยแปดสิบได้ แถมยังผอมชะรูดหุ่นเหมือนนายแบบจนฉันสงสัยว่าหมอเอาเวลาที่ไหนมาฟิตหุ่นให้ดีขนาดนี้ ทั้งที่เขาทำตัวเหมือนไม่เคยได้นอนอยู่ตลอ
