ผ่านมาสองวัน เหมือนอาการฉันจะปกติดี ไม่มีอาการบ่งชี้แบบที่หมอบอกสักกะนิด พ่อฉันสันนิษฐานว่ากบาลฉันแข็งกว่าหิน หน้าด้านกว่าปูนไม่มีวันเป็นอะไรง่ายๆ แน่... เหมือนโดนด่ายังไงก็ไม่รู้
วันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่หมอนัดฉันมาดูเรื่องโรคช็อกโกแลตซีสต์ คงเพราะหมออยู่ไม่นานก็เลยอยากจะติดตามอาการฉันมั้งว่าให้ยาถูกแล้ว และมันโอเคแล้ว ฉันนึกไม่ออกเลยว่าถ้าหมอไปแล้วฉันจะต้องไปตรวจกับใคร จะแจ็คพ็อตเจอหมอประหลาดๆ รึเปล่า... แล้วฉันต้องไปแหกโชว์ชายอื่นนอกจากหมอมีนอีกเหรอ เฮ้ออออ
เซ็งจัง จะมีทางไหนที่ทำให้ฉันได้คบกับหมอไวๆ บ้างน้า ไม่อยากจีบละอ่ะ คบเลยไม่ได้เหรอ ฉันอ่อยและเทอ้อยจนเหนื่อยละเนี่ย หมอก็ยังนิ่งสงบ คงไม่ใช่ว่าหมอเป็นเกย์หรอกนะ
“พี่เตย ไปส่งข้าวสิ ความคิดใครน่ะ รับผิดชอบหน่อย” อีตั้วกวนฉันตั้งแต่เช้าก่อนจะเอาเท้าสะกิดขาฉันยิกๆ ฉันตวัดสายตาขวับ มันก็ขยับตีนหลบแล้วตั้งท่าวิ่งเหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโน
