“ไปทำงานได้แล้วไป” พลอยรดาโบกมือไล่
“เลิกกับเขาก่อนแล้วผมจะไปทำงาน จะตั้งใจสุดฝีมือเลยครับ” พลอยรดาถอนหายใจกับคำพูดของคณาธิป มาอีหรอบเด็กดื้อเด็กงอแงอีกแล้ว
“ไม่เลิก”
“พี่ไม่เลิกผมก็ไม่ไปทำงาน!” คณาธิปพองแก้มแล้วยู่ปากเป็นการต่อต้าน
“ผมจะขับรถกลับคอนโดเลยด้วย! โอ๊ย” ท้ายประโยคคณาธิปร้องเสียงหลงเมื่อพลอยรดาหยิกเอวคณาธิปแล้วบิดจนต้องละล่ำละลักกลับคำพูด
“ทำงานก็ได้ครับแม่ หยุดหยิกได้แล้ว ผมเจ็บ!”
“ทำอย่างนั้นตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนบิดเอวแล้วไหมฮึ” พลอยรดาปล่อยมือ คณาธิปลูบเอวบริเวณที่โดนหยิกป้อยๆแล้วรีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดตัวเองก่อนจะถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อให้พ้นรัศมีความยาวแขนของพลอยรดา ประมาทไม่ได้หรอก เกิดโดนหยิกขึ้นมาอีกรอบทำไง
“แม่ใจร้ายอ่า”
“เลิกงอแงแล้วไปทำงานได้แล้ว” พลอยรดาไล่รอบสอง
“แล้วพี่อะ” คณาธิปถามขึ้นมาอย่างงอแงเอาแต่ใจ
“ก็ไปเที่ยวกับแฟนสิถามได้”
“ไม่เลิกจริงดิ”
