ไม่นึกมาก่อนเลยว่าปันหยาจะกวนประสาทขนาดนี้ แถมยังหลอกด่าเก่งด้วยนะครับ
“กลับเถอะดึกมากแล้ว” ผมเอ่ยบอกคนข้าง ๆ ที่เอาแต่สนใจแสงสีเสียงรอบบริเวณอยู่ตอนนี้
“พี่ไม่มีเรียนค่ะ”
“พี่น่ะใช่และเราล่ะ”
“หยาหยุดยาวสี่วัน คุณครูไปอบรมค่ะจะเรียนชดเชยเสาร์อาทิตย์หน้าแทน”
“งั้นก็โอเค” ปกติสามทุ่มเธอก็หลับแล้วครับแต่วันนี้ค่อนข้างแตกต่าง “แหวนถอดได้แต่ห้ามทำหายนะ”
“ไม่ถอดแล้วค่ะ”
“...”
“ใส่ทีแรกมันไม่ชินแต่ตอนนี้ชินแล้ว และพี่ล่ะจะถอดไหม?”
“ก็คงไม่”
“พูดแล้วนะ” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาดีใจราวกับเด็กได้รับคำสัญญาจากผู้ใหญ่เลยครับ “พี่พูดแล้วนะว่าจะไม่ถอดมัน”
“ถ้าไม่มีความจำเป็นนะ”
“ค่ะ”
แปลกมากที่วันนี้ปันหยายิ้มบ่อย ปกติต้องหน้านิ่ง ๆ แววตาดุ ๆ หน่อยครับ แต่วันนี้ไม่เลยแถมยังหัวเราะเสียงดังอีกด้วย
“ภาม” ใครคนหนึ่งเอ่ยเรียกผม “มึงจริงด้วยกูคิดว่าทักผิดคนซะอีก” ไอ้อาร์มครับ
“ไม่คิดว่าจะเจอ
