Episode-๑๑ สถานะของเราสองคน(๒)

1616 Words

ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไงเลยค่ะ ยิ่งเห็นสายตาของพี่ภามตอนนี้ยิ่งไปไม่เป็น “ที่ให้พามาวันนี้อยากมาจริง ๆ หรือมีเหตุผลอื่นร่วมด้วย” เขาต้องการคำตอบที่ไม่ใช่คำโกหกชองฉันสินะ “คือหยา...” “...” “หลังสอบเสร็จมีการเลี้ยงฉลองปิดเทอมกันภายในค่ะ แต่หยาไม่มีเพื่อนและในห้องก็ไม่มีใครชวนหยาสักคน หยาก็เลย...” “ถ้ารู้ว่ามาแล้วตัวเองจะถูกประณามแบบนี้เธอคิดว่าควรมาไหม?” “...” “อย่างก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน เพื่อนบางคนก็เข้าใจเธอ บางคนก็แยกแยะเป็นและบางคนก็เกลียดเธออย่างเห็นได้ชัด สังคมเพื่อนมันไม่สำคัญเสมอไปหรอกนะ ก็แค่ความทรงจำช่วงหนึ่งของการเติบโตเท่านั้นเอง” น้ำเสียงจริงจังเอ่ยพร้อมกับมองหน้าฉันนิ่ง ๆ “หวังว่าต่อไปเธอจะพูดความจริงกับฉันทุกอย่างนะปันหยา” “ค่ะ” “ช่างเถอะ! แล้วต่อไปถ้าใครถามว่าเราเป็นอะไรกันก็ตอบไปว่าพี่น้องไม่ใช่อ้ำอึ้งแล้วรอให้คนอื่นมาด่าแบบนี้อีก” ไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยค่ะ ไม่คิดว่าพี่ภามจะอนุญาตให้ฉันบอกสถานะกับคนอื่นแบบนั้น “แทนตัวเองว่าพี่สิคะ” “ต่อรอง?” “เปล่าสักหน่อย” ฉันว่าพลางเฉไฉมองไปทางอื่น ที่อยากให้เขาแทนตัวเองว่าพี่เพราะฉันรู้สึกว่าสรรพนามตอนนี้มันห่างเหินไปค่ะ ถ้าจะให้พูดตามความจริงตอนนี้ฉันมีแค่เขาที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกปกป้องอยู่... หลังจากคุยกันเข้าใจพี่ภามก็พาฉันไปกินข้าวค่ะ แต่เปลี่ยนร้านแล้วนะเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเจอออมอีก “พี่...” “ว่าไง” “พี่มีเพื่อนไหมคะ?” “เมื่อก่อนไม่มี เพิ่งมีเมื่อไม่นานมานี้แหละ” “ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” “ผู้หญิง” “...” “ถามทำไม?” “ปกติหยาเห็นผู้ชายจะมีเพื่อนเยอะแบบอยู่กันเป็นกลุ่มน่ะค่ะแต่หยาไม่เคยเห็นพี่สุงสิงกับใครเลย” ฉันตอบไปตามความคิด พี่ภามเขาเป็นแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ “เพื่อนน่ะ มีแค่สองสามคนก็พอแล้ว” “...” จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกจนกระทั่งมื้อนี้จบลง “ปิดเทอมจะกลับไปอยู่บ้านไหม?” “...” “หมายถึงบ้านฉัน” เขาพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นฉันเงียบไป “พี่จะกลับไปอยู่บ้านเหรอคะ” “น่าจะ... อาจจะไป ๆ มา ๆ เดี๋ยวดูก่อน” “หยาแล้วแต่พี่เลย” เขาจะอยู่ไหนหรือทำอะไรฉันก็จะอยู่ด้วยค่ะ อะไรก็ได้ขอแค่อย่าไล่ฉันกลับบ้านก็พอ เพราะที่นั่นคือสถานที่ที่ทำให้ฉันอยากหลุดพ้นที่สุด “ปันหยา” ใครคนหนึ่งเอ่ยเรียกฉัน “เปา มีอะไรเหรอ” เปาคือหัวหน้าห้องค่ะ เขาเป็นคนมีเพื่อนเยอะแต่ดีหน่อยที่ไม่ตั้งแง่รังเกียจกับฉันแม้ว่าเราจะไม่ค่อยพูดคุยกันก็เถอะ “ขอโทษนะเราไม่รู้ว่ายังไม่มีใครชวนเธอและขอโทษสำหรับเหตุการณ์เมื่อกี้ด้วย” “ไม่เป็นไรเราชินแล้วแหละ” “แล้ว... เธอมากับใครเหรอ” “พี่ชายน่ะ” ฉันตอบเสียงดังฟังชัดก็เจ้าตัวเขาอนุญาตแล้วนี่ “อ่อ แล้วจะไปรวมด้วยกันไหมพวกเราเล่นน้ำกันอยู่ทางโน้น” “ไม่ล่ะ ที่เรามาวันนี้เราไม่ได้อยากมาเพราะเป็นทริปของห้องซะทีเดียวหรอกนะ เราอยากมาเองแต่ไม่คิดว่าจะเป็นที่เดียวกัน” ฉันพูดจริงค่ะ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดฉันและพี่ภามรับปากไว้ถ้าผลการเรียนออกมาดีจะพาไปเที่ยว ฉันจึงเล็งไว้แต่แรกแล้วค่ะ แต่ไม่คิดว่าทริปนี้จะบังเอิญตรงกันกับเพื่อนในห้องเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องที่ไม่มีใครชวนอันนี้ก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วแค่บางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินก็แค่นั้น “โอเค ถ้างั้นเราไปนะ สวัสดีครับ” ประโยคหลังเปาหันไปพูดกับพี่ภามค่ะแถมยังยกมือไหว้อีกด้วย “ความจริงหรือเปล่าที่พูด?” คล้อยหลังเปาพี่ภามก็เอ่ยถามขึ้น “จริงค่ะ หยาเลือกที่นี่ก่อนที่พวกเขาจะจัดทริปกันซะอีก” “โลกกลมดีแฮะ” หลังจากนั้นก็เช็คบินกลับที่พักกันค่ะ ระหว่างทางเดินวิวมันดีมากฉันไม่ลืมที่จะเก็บรูปภาพเอาไว้รวมไปถึงคนที่เดินนำหน้าฉันตอนนี้ก็ด้วย (แชะ!) “ใครอนุญาตให้แอบถ่ายไม่ทราบ?” “ถ้าแอบต้องไม่เห็นนะคะ พี่เห็นก็แสดงว่าหยาไม่ได้แอบ” ฉันว่าพลางฉีกยิ้มกว้างใส่เขา “ใครจะแก่แดดเท่าเธอคงไม่มี” “คิกคิก” พี่ภามไม่ได้สั่งให้ลบ แบบนี้แปลว่าถ่ายต่อได้ค่ะ ระหว่างที่ฉันเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปมือถือพี่ภามเขาก็มีสายเข้า “ว่าไง” (...) “ไม่บอกอย่าหลอกถาม” (...) “ฮ่า ๆ” ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่สีหน้าของเขามันดูมีความสุข ไม่สิ! มันสบายใจที่ได้คุยมากกว่าแถมยังหัวเราะอีกด้วยนะคะซึ่งต่างกับตอนอยู่กับฉัน แต่ช่างสิ! ทำไมฉันต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเขาด้วยนะ… แค่ไม่นานก็วางสายค่ะ “พี่คุยกับใครเหรอคะ” ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่แต่ปากมันก็ถามไปแล้วและฉันอาจจะถูกดุกลับมาก็ได้ที่ล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวของเขา “เพื่อน” “...” ไม่ได้หูฝาดไปแน่ ๆ ค่ะ “ตรงบ้านพักเล่นน้ำได้ ถ้าเธอจะเล่นก็เล่นตรงนั้นนะ” “แล้วพี่ไม่เล่นด้วยกันเหรอ” “ฉันจะนอน” “โอเค” ตอบออกไปอย่างไม่มีทางเลือกทั้งที่ใจจริงก็อยากเล่นกับเขานั่นแหละ มาถึงบ้านพักฉันก็ตรงไปยันธารน้ำตกเลยค่ะส่วนพี่ภามเขานอนเล่นเกมส์อยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ “อย่าไปไกลตรงนั้นมันลึก” น้ำเสียงแข็งลอยเข้ามาในหูฉัน หันไปมองก็เป็นพี่ภามนั่นแหละค่ะปากเขาพูดกับฉันแต่ตากับมือกำลังจดจ่ออยู่ที่มือถือดูท่าทางแล้วคงกำลังหัวร้อนสินะ ฮ่า ๆ นานนับชั่วโมงที่ฉันแช่น้ำอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้เหงานะคะติดจะสบายใจด้วยซ้ำ แต่แค่ไม่นานวังวนความสุขของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไประดับน้ำมันเพิ่มค่ะ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอนเพราะก่อนหน้านี้ยังอยู่แค่เอวแต่ตอนนี้อยู่ช่วงหน้าอกแล้วค่ะแถมน้ำมันก็ไหลเชี่ยวกว่าเดิมมาก เห็นแบบนั้นฉันจึงกวาดสายตาไปรอบบริเวณคนอื่นเขาเริ่มทยอยกลับขึ้นกันแล้วแต่ฉันดันออกมาอยู่ตรงเนินหินกลางธารน้ำพอดีแน่นอนว่าแย่แล้ว... “พี่...” หมับ! ไม่รู้ว่าพี่ภามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ทำไมออกมาไกลบอกให้อยู่ใกล้ ๆ ไง” “ก็ตอนแรกน้ำมันไม่เยอะนี่คะ” “ที่นี่คือแหล่งธรรมชาตินะอะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้หัดสังเกตสิ่งรอบตัวบ้าง” ถูกดุแล้วค่ะ “เกาะแน่น ๆ นะ” เขาว่าก่อนจะจับมือฉันแล้วค่อย ๆ พาเดินฝ่ากระแสน้ำข้ามกลับมา “ปล่อยให้ลอยน้ำไปซะก็ดี” “พี่ไม่ใจร้ายกับหยาหรอก” “พูดมาก! ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไม่สบาย” “ค่ะ” ใช้เวลาทำธุระส่วนตัวแค่ไม่นานก็เสร็จค่ะ หลังจากนั้นพี่ภามก็ไปอาบน้ำต่อ ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้วค่ะอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นมานิดหน่อยและอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าฉันก็จะอายุครบสิบแปดปีเต็มแล้ว “ไปซื้อของข้างนอกกัน” “หืม?” ถึงกับแปลกใจเมื่อได้ยินคำชวนจากปากเขา “ก็มันมีเตาให้อ่ะไปซื้ออะไรมาทำกินดีกว่า” สถานที่ที่พี่ภามพามาเป็นตลาดสดค่ะใกล้ ๆ กับอุทยานนั่นแหละ “ความจริงข้างในก็มีให้สั่งนะคะเราไม่เห็นต้องออกมาซื้อเองเลย” “อยากออกไง” โอเคจบไม่ต้องถามต่อ ได้ของสดมาสองสามอย่างค่ะไม่ได้เดินนานเลยเหมือนเขาเจาะจงมาแล้วว่าต้องการจะซื้ออะไร “พี่... หยาอยากกินอันนั้น” ฉันว่าพลางชี้ให้เขาดู “ไปดิ” คนต่อคิวเยอะพอสมควรค่ะ เป็นร้านขนมไทย “พี่เอาอะไรไหมคะ” “อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ข้าวเหนียว” พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะเลือกขนมมาสองอย่าง “สี่สิบบาทลูก” “นี่ครับ” พี่ภามเป็นคนจ่ายให้ค่ะ “เป็นแฟนกันเหรอสมกันดีนะ” คุณป้าว่ายิ้ม ๆ “เป็นพี่น้องกันครับ” “อ้าวเหรอ ฮ่า ๆ ขอโทษทีอย่าถือสาคนแก่เลยนะ” “ไม่เป็นไรครับ” “ทำไมเขาถึงบอกว่าเราเป็นแฟนกัน ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนกันมีเยอะแยะ” ฉันเอ่ยไปตามความคิด “...” กลับถึงบ้านพักแน่นอนว่าคนทำอะไรไม่เป็นอย่างฉันมีหน้าที่นั่งดูค่ะ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วบรรยากาศดีมากเลย “หิวข้าวไหม?” “หิว” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย “ไปสั่งที่ห้องครัวนะ ตรงนี้น่าจะอีกหลายนาที” เขาว่าพลางยื่นเงินให้กับฉัน “พี่เอาอะไรคะ” “ไม่ล่ะ เธอกินให้อิ่มเถอะเดี๋ยวพ่อจะหาว่าฉันเลี้ยงเธออด ๆ อยาก ๆ” ดูฝีปากเขาสิคะเดี๋ยวจะหาว่าฉันกวนอารมณ์อยู่ฝ่ายเดียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more