หนึ่งปีผ่านไป
วันเวลายังคงผันผ่านอย่างรวดเร็ว ระหว่างฉันกับพี่ภามก็ดีค่ะ เราสนิทกันมากขึ้นจนฉันแทบจะกลายเป็นน้องสาวของเขาไปแล้วจริง ๆ
ฉันเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนะคะ คณะบริหารสาขาวิชาการบัญชีแต่ว่าคนละมหาวิทยาลัยกับพี่ภามนะ
“เรียนเป็นยังไงบ้าง”
“สบายมากค่ะ แต่ปีหน้าคงหัวหมุนพอสมควร”
“ปกตินะ เหมือนกันทุกคณะแหละ”
“แล้วพี่ล่ะคะ ฝึกงานเป็นยังไงบ้าง”
“สนุกดีแต่บางวันก็ปวดหัวกับลูกค้าเหมือนกัน”
“เป็นธรรมดาค่ะ รสชาติชีวิต”
“ปันหยา” ถึงกับต้องละมือจากงานตรงหน้าเมื่อได้ยินน้ำเสียงแบบนี้
“...”
“เหมือนวันนี้พี่จะเจอแม่เรานะ”
“แม่เหรอ...” ตั้งแต่คราวนั้นที่มีปากเสียงกันแม่กับฉันก็ไม่สนิทกันอีกเลยแม้กระทั่งวันที่คุณลุงไปรับฉันเขาก็ไม่สนใจเลยสักนิด “นี่ก็นานมากแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับแม่เขาคงเลิกสนใจหยาแล้วมั้งคะ หรือไม่ก็คงมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว”
“คนเป็นแม่จะเลิกสนใจลูกได้จริง ๆ เหรอ”
“...”
“อ
