เช้าวันใหม่...
ลืมตาขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเลยค่ะ
“พ่อ!” นี่ไม่ใช่ความฝันแน่นอนฉันไม่ได้เพ้อและก็สร่างเมาแล้วด้วย
“เด็กขี้เมา” น้ำเสียงคุ้นเคยเอ่ยพร้อมกับแววตาที่โคตรจะอบอุ่น
“หนู...”
“อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ พ่อรอข้างนอกนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
วันนี้คงเป็นอีกวันที่ฉันต้องเผชิญกับปัญหาที่แก้ไม่จบสักที ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมความสุขถึงไม่วิ่งเข้าหาฉันบ้าง
กวาดสายตาไปรอบบริเวณที่นี่คือห้องพี่ภามค่ะ จำได้ว่าเมื่อวานอยู่หอนี่... ช่างเถอะ! เลิกสนใจแล้วรีบจัดการตัวเองทันที ใช้เวลาแค่ไม่นานก็ออกไปหาพ่อด้านนอก
“มานั่งนี่สิลูก” ฉันไม่ได้ตอบอะไรและเลือกที่จะนั่งลงข้างพ่อ
“พ่อหายไปไหนมาเหรอคะ คุณน้าเขามาตามหาพ่อด้วยนะ”
“ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องสัมผัสกับความรู้สึกแบบนั้นอีก” ตอบไม่ตรงคำถามอีกตามเคยค่ะ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกหนูชินแล้วค่ะ” ฉันไม่ได้ประชดนะคะฉันพูดจริง ๆ “หนูเลือกอะไรไม่ได้
