“ฉันต้องการคำอธิบาย”
“ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว”
(เพี้ยะ!!)
“ฉันไม่เคยสอนให้แกทำร้ายคนที่ตัวเองรักแบบนี้นะ”
“ผมไม่ได้รัก”
“แน่ใจเหรอที่พูด?”
“...”
“แกจะไม่มีวันรู้ใจตัวเองจนกว่าจะเสียสิ่งสำคัญไปและตอนนี้แกก็เสียมันไปแล้ว!!” จบประโยคพ่อก็เดินออกไปจากตรงนี้ทันที
“รักเหรอวะ... จะเป็นไปได้ยังไง”
ระหว่างเราเต็มไปด้วยความผูกพันก็จริงแต่มันคงยังไม่มากพอถึงขนาดจะพูดว่ารักมั้งครับ ปันหยาอาจจะแค่แปลกใหม่สำหรับผมแต่ถามว่ามีความสำคัญกับชีวิตผมไหมก็คงต้องตอบว่ามี
กลับเข้ามาในห้องก็ขังตัวเองไว้แบบนั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไร เป็นอยู่แบบนั้นกระทั่งเวลาล่วงเลยจนท้องฟ้าเปลี่ยนสี
ครืด...ครืด...
(กูมีเรื่องจะคุยด้วย)
“กูก็มีเหมือนกัน”
วางสายก็ออกไปหามันทันที ระหว่างผมกับอาร์มไม่มีอะไรเลยครับ เราเจอกันทักทายกันตามปกติ ที่ผิดปกติคงจะเป็นความรู้สึกของผมมากกว่า
แค่เพียงไม่น
