เช้าวันต่อมา...เขมมิกาสะดุ้งตื่น แล้วเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องก็ถึงกับตกใจ รีบสะกิดเรียกคนที่นอนกกกอดเธออยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“ตายจริง! พี่ขุนคะ ตื่นค่ะ”
“พี่ขอนอนต่ออีกนิดครับ” คนที่เมื่อคืนจัดหนักจัดเต็มไปถึงสามยก ครางตอบเบาๆ โดยไม่ลืมตาขึ้นมอง
“แต่นี่มันแปดโมงเช้าแล้วนะคะ” เขมมิการีบบอกเวลาอย่างใจคอไม่ดี
“พี่ลาหยุดแล้วครับ วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้วันเสาร์ เป็นเวลาของพี่ครับ” คนเจ้าเล่ห์บอกก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“โอ๊ย! แต่หนูต้องไปเตรียมตัวซื้อของใช้นะคะ” เขมมิกาโวยวายขึ้นอย่างไม่ยอม ที่อีกฝ่ายทำหน้ามึนใส่เธอ ทั้งที่เธอก็ยอมนอนอยู่ที่นี่ถึงสองคืน
“อยากได้อะไรครับ จดทิ้งไว้ได้เลย เดี๋ยวพี่จะให้เด็กไปซื้อให้” ขุนพันลืมตาขึ้นบอกด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงาน
“หนูอยากกลับไปที่ไร่ค่ะ อยากไปดูคนงาน” คนที่คิดว่าจะขอตัวกลับในตอนสาย บอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ
“พรุ่งนี้ได้ไหมครับ พรุ่
