เขิน?
1323 Words
ตอนที่8 กินไส้กรอกมั้ย
เก้าลงจากรถหรูที่จอดติดเครื่องยนต์คันหนึ่งสภาพเหงื่อโชก ก่อนจะปิดประตูรถเขายังถูกดึงไปจูบราวกับจะกลืนกินเขาลงท้องยังไงยังงั้น
“มาเจอกันบ่อย ๆ นะ”
“ไม่รู้สิ มาได้ก็จะมา”
“ใช้บัญชีเดิมมั้ย”
“อืม” เขารีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปหาบีน่าที่ชั้นสอง แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อโต๊ะที่ควรจะมีเธอนั่งรออยู่กลับเหลือเพียงเศษซากของการดื่มทิ้งไว้ไม่ยอมเสียเวลานานจึงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรหาเธอ
พี่บี
“พี่บี..”
“บีน่าไม่อยู่ค่า”
“อีตุ๊ด?”
“ตุ๊ดพ่อมึงสิไอ้เก้า”
“นี่พวกมึงเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งเรื่องของกูกันวะ”
“มึงก็เลิกยุ่งกับเพื่อนกูสิไอ้เด็กเวร”
ติ๊ด
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหัวเสีย บีน่าไม่มีทางที่จะไม่รอเขาเพื่อนเธอต้องลวงล่ออะไรแน่ ๆ ก่อนจะกลับมาที่นี่เขาเห็นรถของเธอก็ยังอยู่ ‘ไว้คืนหน้าก็ได้’
“มึง กูว่ากลับไปดูมันดีมั้ย”
“ดูอะไรมันเล่าอิทธ์มันก็ให้คนมาบอกแล้วว่าเดี๋ยวมาส่งมันเองน่ะ”
“มึงว่ามันจะโกรธเรามั้ย”
“ให้มันกลับมาก่อนเถอะ ค่อยว่ากัน”
.....
ลมหายใจของหญิงสาวเป่ารดแผงอกของอิทธิกรเพราะเขาเอาเธอเข้ามาขังไว้ในอ้อมกอดอย่างลั่นแกล้ง กว่าจะทำให้เธอสยบลงได้ก็เล่นเขาเสียเหงื่อกันเลยทีเดียว
“ไอ้บ้าอิทธ์”
“ตื่นมาก็ปากเก่งเลยนะ”
“ปล่อยเลยนะ ฉันไม่อยากกอดนาย”
“แต่เมื่อคืนเราเสร็จพร้อมกันนะ” บีน่าซุกหน้าลงใต้ผ้าห่มเมื่ออายเกินกว่าจะสู้หน้าแต่ก็เจอกับอีกอย่างของเขาในนั้นแทน ‘ยังไม่นอนอีกเหรอ’
“แอบมองน้องชายผมเหรอ”
“สภาพ.. ใครจะมองเถอะ” ว่าให้เขาแก้เขินแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็หลบสายตาเขาอยู่ดี
“เอาไงต่อ”
“เอาไงอะไร”
“ก็จะเอายังไง”
“ก็มันคืออะไรเล่าก็พูดมมาสิ” บีน่ารู้สึกว่ากำลังถูกเขามองเธอจึงยิ่งพยายามหลบตา จนถูกเขาจับให้หันกลับมามองหน้ากันตรง ๆ
“ทำอะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ”
“เราจะเอากันอีกหรือจบแค่นี้”
“จบสิ ไม่เอาแล้ว” หลังได้คำตอบเขาก็ปล่อยให้เป็นอิสระ บีน่าใช้ผ้าห่มห่อตัวเธอไว้แล้วก้มเก็บผ้าชิ้นน้อยของเธอที่ข้างเตียง
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ฉันเอารถมา” เธอตอบกลับเขาทันควันก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำที่เธอตั้งใจมาใช้มันตั้งแต่เมื่อคืน
ซ่าาา
“อ๊ะ! งื้ออ ไอ้บ้าอิทธ์ไอ้หื่น”
ออกจากห้องน้ำในสภาพเดียวกับเมื่อคืนก็ตรงออกไปทางประตูทันที เธอไม่ได้มองหาว่าเจ้าของอยู่ที่ไหนแต่เป้าหมายคือลานจอดรถเท่านั้น
“อิทธ์ นายเข้าไปอยู่ในรถฉันได้ยัง แล้วได้...”
“ขึ้นรถเร็ว ๆ” ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมอิทธิกรถึงสั่งแบบนั้นแต่สายตาที่จริงจังทำให้บีน่าทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย
“หาอะไรกินก่อนนะ”
“อิทธ์ ฉันอยากกลับ”
“หิว ขอกินก่อนไม่นานหรอกน่า” หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีแดงกอดอกหันหน้าหนีเขาเมื่อถูกขัดใจ เธอไม่อยากจะอยู่ใกล้หนุ่มรุ่นน้องคนนี้นาน ๆ ภาพเมื่อคืนมันหลอกหลอน
“ลงมาสิ” อิทธิกรเปิดประตูรถฝั่งของหญิงสาวออกเมื่อเขาเดินไปได้หลายก้าวแต่เธอยังไม่ยอมลง บีน่าทำตัวลีบแบนพร้อมกับหันหน้าหนีสายตาของคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่
“ขอกินข้าวแค่แป้บเดียว”
“เอากุญแจรถฉันคืนมา”
“...”
“นายจะกินก็ไปกินคนเดียวสิ ฉันไม่กิน” อิทธิกรยังคงใช้สายตานิ่งเรียบมองเธอ ซึ่งเธอไม่เคยถูกเขามองแบบนั้นแม้คืนที่อาละวาดจนผับเขาเละก็ไม่เคยเลย
“บีน่า”
“นายเรียกฉันเหรอ”
“โดนเอาแค่สามทีลืมชื่อตัวเองเลยเหรอ”
“นาย!” อิทธิกรเลิกคิ้วรอว่าเธอจะพูดอะไรแต่บีน่าก็เลือกที่จะไม่ให้เขามองหน้าเธอได้อย่างเต็มตา
“เป็นอะไรหันหนีอยู่ได้ เขิน?”
“เหอะ คนอย่างบีน่านะอิทธ์”
“ก็คนอย่างบีน่านั่นแหละ เลิกทำตัวเหมือนสาววัยใสเถอะ ถึงจะเหลือเยื่อนั่นมาถึงผมก็ตาม”
“นาย...” บีน่ากัดริมฝีปากแน่นเมื่อนึกไม่ออกเลยว่าทำไมเมื่อคืนอะไร ๆ ก็ง่ายไปหมด แล้วเธอก็จำมันได้ตั้งแต่เริ่มกันด้วย
“ลีลา”
ว๊ายยย!
บีน่าถูกคนตัวโตกระชากออกจากรถก่อนจะจำต้องเดินตามเขาบนรองเท้าส้นสูงที่วันนี้ทำขาเธอสั่นแปลก ๆ แต่ก็ถึงโต๊ะอาหารได้อย่างปลอดภัย
“กินใส้กรอกมั้ย”
“อะ..ไส้กรอกเหรอ จะบ้าหรือไง” พนักงานเสิร์ฟมองท่าทางเลิ่กลั่กของหญิงสาวด้วยความงุนงง ส่วนคนที่มากับเธอเกือบจะหลุดขำเธอจึงได้สติ
“เอ่ออ ไส้กรอก..ด้วยค่ะ”
“รออาหารสักครู่นะครับ”
“คิดอะไร ลามก” อิทธิกรพูดขึ้นเมื่อไล่หลังพนักงานหนุ่ม
“คิดอะไรเล่า เปล่า ไม่มีไม่ได้คิดอะไรเลย”
“ถ้าอยากกินไส้กรอกผมรอถึงห้องก่อนนะ เดี๋ยวเอาให้กิน”
“...” มุมปากของชายหนุ่มบิดยิ้มรอบที่เท่าไรแล้วก็นับไม่ได้ตั้งแต่ตื่นมาพร้อมกับผู้หญิงประหลาดอย่างคนตรงหน้า เธอแหกทุกอย่างที่เขาเคยเจอ
“นายจะกลับยังไง” บีน่าหลุดปากถามตามมารยาทเธอไม่ได้ใส่ใจจริง ๆ หรอกว่าเขาจะกลับยังไงหลังจากที่เธอถึงเพนท์เฮาส์ส่วนตัวแล้ว
“เดี๋ยวเพื่อนมารับ ขึ้นไปรอบนห้องได้มั้ย”
“ไม่ได้!”
“ทำไม”
“ก็... ฉันไม่ให้นายขึ้นไปไง”
“กลัวเหรอ” บีน่าเพิ่งสังเกตก็วันนี้ว่าอิทธิกรเป็นคนมีรอยยิ้มประดับมุมปากตลอดเวลา และเธอก็ไม่ชอบมองมันเท่าไรคล้ายว่าเขาเย้ยหยันใส่เธอแปลก ๆ
“อย่างเจ๊ผมเอาแค่ทีเดียวเท่านั้นแหละ เปลืองตัว”
“เหอะ อย่างนายฉันก็ไม่กินซ้ำหรอกจ้ะ ไม่อร่อย” หญิงสาวยื่นหน้ามาพูดใกล้ ๆ กับชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซ็นติเมตรก่อนจะหันกลับเดินเข้าที่พักบนชั้นสูงสุดของที่นี่ เขาเดินตามมาเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ‘คงไม่อยากรอเพื่อนข้างล่างแค่นั้น’
ห้องขนาดกว้างใหญ่เกือบเท่าบ้านหนึ่งหลังประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทุกสิ่งอย่าง หรูหราราวกับวังผู้ดีอังกฤษที่เขามองว่ามันดูขลัง ๆ เก่า ๆ
“ผมนั่งบนโซฟาได้มั้ย”
“ได้สิ หรือนายจะไปนั่งบนเคาท์เตอร์นั่นล่ะ ถามแปลก ๆ” บีน่าชี้ไปที่บาร์เครื่องดื่มของเธออย่างเยาะเย้ย เธอทำเหมือนเขาเป็นเด็กบ้านนอกอย่างนั้นแหละ
“อยู่คนเดียวเหรอ ห้องใหญ่ขนาดนี้”
“เปล่า ในอนาคตจะมีสามีมาอยู่ด้วย”
“มียังล่ะ”
ตึก ๆ ตึก ๆ
หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อน้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นชิดใบหูของเธอ เขาแอบมายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“มีแล้ว”
“ไอ้เก้าน่ะเหรอที่จะเอามันมาทำผัว ให้คิดใหม่”
“ไม่เห็นต้องคิดใหม่ ฉันชอบเขามากและเขาก็ชอบฉัน”
“ลองเอาผมเป็นผัวดูมั้ยล่ะ สักสิบสองชั่วโมงก็ได้”
“โนเวย์ค่ะ ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้”
- Writer
