หลอกนักร้อง
719 Words
ตอนที่3 หลอกนักร้อง
“พี่บีไม่ต้องซื้ออะไรให้ผมหรอกครับ ผมไม่อยากได้”
“เอาเถอะน่า พี่อยากซื้อให้” บีน่าดันชายหนุ่มรุ่นน้องเข้าไปในช็อปแบรนด์เนมเมื่อเขาทำท่าไม่อยากเข้าไป พนักงานขายที่คุ้นเคยกันดีรีบให้การต้อนรับลูกค้าประจำอย่างบีน่าอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่าคุณบีน่า วันนี้สนใจเป็นรองเท้า กระเป๋า หรือเสื้อผ้าดีคะ”
“เก้าอยากได้อะไรล่ะ”
“ไม่เอาดีกว่าครับผมเกรงใจ”
“เสื้อ เข็มขัด และก็กางเกงค่ะ ฝากดูให้ด้วยนะ” บีน่าหันไปพูดกับพนักงานแทนเมื่อชายหนุ่มอึกอักก่อนเธอจะถอยไปนั่งลงบนโซฟาที่มีลูกค้าชายนั่งเล่นมือถืออยู่ก่อนแล้ว
“เจ๊เลี้ยงต้อยเด็กเหรอ”
“ไอ้อิทธ์!” เมื่อหันขวับมองคนข้าง ๆ บีน่าก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ‘โลกโคตรกลม’
“นายมาที่แบบนี้ด้วยเหรอ”
“แล้วก็ไม่ต้องเรียกผมไอ้นะ เรียกอิทธ์ก็พอ”
“มันลืมตัวอะ นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
“มากินข้าวมั้งเข้าร้านเสื้อผ้า ถามอะไรไม่แหกตาดู” หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกจะด่ากลับก็ด่าไม่ออก จะไม่ด่าก็ขัดใจยังไงไม่รู้
“ไอ้บ้า”
“หลอกนักร้องผมป้ะเนี่ย”
“รักแท้ค่ะ” บีน่าพูดพร้อมเชิดหน้าเป็นจังหวะเดียวกับที่นักร้องรุ่นน้องเดินตรงมาที่เธอ
“อ้าวเฮียอิทธ์ สวัสดีครับ”
“อืม”
“มีถูกใจมั้ยล่ะ”
“หลายอย่างเลยครับพี่บี แต่ผมเกรงใจพี่จัง”
“เกรงใจทำไม อยากได้อะไรก็ให้น้องมันจัดการไปเลย คิดมาก” อิทธิกรบิดยิ้มเย้ยหยันเมื่อบีน่าหยอกล้อกับนักร้องคนใหม่ของร้านตัวเอง ประวัติไม่ธรรมดาเท่าไรแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องไปยุ่ง
“หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทค่ะ”
“เอาส่งไปที่อยู่เดิมนะครับ” อิทธิกรยื่นการ์ดสีดำเงาให้พนักงานสาวและนั่งรออีกชั่วครู่จนได้การ์ดใบนั้นกลับคืน
“เก้าหมื่นหกพันบาทค่ะคุณบีน่า”
“อ่อ นี่จ้ะ”
“ผมเกรงใจพี่บีจัง จะมีอะไรที่ผมจะให้เป็นการตอบแทนพี่ได้บ้างน้าา”
“น่ารักกับพี่แบบนี้ไปนาน ๆ ก็พอ”
ตืดด ตืดด
“แม่ผมโทรมา ขอไปรับสายก่อนนะครับ”
“ไปเถอะ” หนุ่มหล่อผมยาวเดินออกไปนอกช็อปที่ตรงนี้จึงเหลือเพียงเธอกับเขา ก่อนที่อิทธิกรจะถูกสายตาตั้งคำถามกวาดมองมา
“นายเสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง”
“แล้ว?”
“เอ้า ก็...” บีน่าเลือกไม่พูดต่อเมื่อนึกได้ว่าเขาอาจจะแค่ขี้เกียจเลยยังนั่งอยู่ เธอจึงก้มหน้าเล่นมือถือต่อ
ตืดด ตืดด
สรพงษ์
“ว่า...”
“มึงอยู่ไหนเนี่ยอีเจ๊”
“อยู่ช็อป มามั้ยล่ะ”
“ไม่ไปหรอก กูลองโทรหามึงดูเผื่อโดนไอ้เก้าหลอกไปขึ้นเตียงแล้ว”
“รอให้หลอกอยู่เนี่ย ไม่หลอกสักที คิ ๆ”
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงอยู่ด้วยกันน่ะ”
“ช่ายย น้องมันออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่นอกร้านโน่นน่ะ”
“เปิดกล้องสิอีเจ๊”
“ว่าไง”
อิทธิกรขมวดคิ้วหนามองหญิงสาวที่มีบุคลิกแปลก เจอแต่ละทีมีเรื่องให้คิดตามตลอด
“ได้อะไรบ้างคะวันนี้”
“วันนี้ไม่ได้ซื้อให้ตัวเอง ซื้อให้น้องเก้า”
“อ๊าย! กูว่าแล้วไง” เสียงทุ้มกรีดร้องขึ้นมาอย่างขัดใจ เจ๊บีน่าเปย์อีกแล้ว
“อีเจ๊! เดี๋ยวก็โดนหลอกหมดตัวหรอก”
“แค่นี้นะคะกะเทย” บีน่าชิงวางสายเพื่อนก่อนจะเก็บสมาร์ทโฟนลงกระเป๋าราคาแพงเพราะรู้ว่าต้องโดนบ่น
“เชื่อเพื่อนบ้างเถอะ”
“อะไร นายแอบฟังฉันคุยกับเพื่อนเหรอ”
“คุยดังขนาดนี้อยู่พระรามเก้าก็ได้ยินมั้ยล่ะ”
“เหรอ” เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสีหน้าเหรอหราของหญิงสาวที่คนส่วนใหญ่เรียกเธอว่าเจ๊ คงเพราะไม่บ่อยที่ได้เจอเธอเวลากลางวันล่ะมั้ง
“พี่บีครับ ผมจะไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนต่อ ไปด้วยกันมั้ย”
“ให้พี่ไปได้เหรอ เก้าจะรำคาญหรือเปล่า”
“ใครจะรำคาญพี่บีครับ สรุปไปนะ”
“อื้ม”
- Writer
