มิเกลยื่นมือออกมาเพื่อรองรับน้ำฝนที่กำลังตกลงมา เธอกำลังยืนอยู่ที่หน้าวิหารหลวง ท่านนักบุญเคยบอกเอาไว้ว่าเพียงแค่เธอบอกกล่าวกับแหวน แหวนก็จะพาเธอมาที่นี่ แต่ทว่าวันนี้เธออยากจะเดินมา
มิเกลอยากพาตัวเองออกจากบ้านเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง และที่แรกที่คิดเอาไว้ก็คือวิหารหลวง ในคราแรกฝนยังไม่ตกหนักมาก แต่ยิ่งเธอเดินมาไกลเท่าไหร่ ฝนก็ยิ่งตกลงมามากขึ้นเท่านั้น
ใจหาย...
นั่นคือความรู้สึกในใจที่เกิดขึ้นมา ไม่ใช่แค่ท่านเคาน์คนเดียวที่เคยชินกับการมีเธอแต่เธอเองก็เคยชินกับการมีตัวตนของเขา...
ทั้งที่ตั้งใจให้ทุกอย่างจบลง แต่พอจบลงจริงๆเธอกลับไปไม่เป็น กว่าจะพาตัวเองออกจากบ้านได้ก็ปาไปสองอาทิตย์หลังจากท่านเคาน์ไล่เธอออก
เธอยื่นแหวนให้อัศวินเฝ้าวิหาร เขาจ้องมองที่แหวนอย่างตกใจก่อนจะพาเธอเข้าไปด้านใน มิเกลวางร่มสีดำที่หน้าทางเข้าวิหาร เท้าทั้งสองข้างของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน เธอยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็มีเ
