สองชั่วโมงต่อมา...
เหนื่อยมากกกกก เหนื่อยจนขาล้าแขนล้าไปหมดแล้ว
“เย็นชื่นใจ”
ตักไอศกรีมรสโปรดเข้าปากแล้วมันเหมือนมีพลังขึ้นมาอะ
“ห้างแทบแตก” มินตราว่าพร้อมมองข้าวของหลายใบที่วางเรียงรายอยู่ใต้โต๊ะที่พวกเรานั่ง
“วันเกิดเพื่อนรักทั้งที เปย์แค่นี้ยังน้อยไป”
เสียดายไม่มีเจ๊สุ่มกับเจ๊บอลลูนมาด้วย ไม่งั้นห้างนี้คงขึ้นป้ายของหมดไปหลายร้าน
“ขอบใจนะเพื่อนรัก แกดีกับฉันจนรู้สึกผิดเลยแหละ” ดูนางพูดเข้า
“รู้สึกผิดอะไรยะ!”
“ก็วันเกิดแกฉันให้แค่กระเป๋าใบเดียว”
ใช่ นางให้กระเป๋าฉันแค่ใบเดียว แต่เป็นหลุยส์นะจ๊ะ ราคาห้าหกหลักเอาเรื่องอยู่
“คิดมากอะไร หรือแกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อน”
อย่างมินตราต้องเจอขู่นางถึงจะยอมถอย
“กินติมดีกว่า”
เห็นไหม ถ้าไม่ดุนางก็จะลำเลิกบุญคุณอยู่นั่นไม่จบไม่สิ้น
“แกจะแวะร้านไหนอีกไหม” ฉันถามไปด้วยพลางตักไอศกรีมของตัวเองเข้าปากไปด้วย
“ไม่อะ บัตรแกคงจะรูดไม่ไหวแล้วมั้งเดี
