“หนูน้ำยิ้มแล้ว”
เสียงแม่เล็กดังขึ้นทำเอาฉันเงยหน้ามองหน้าท่านแบบงง ๆ
“หนูรู้ตัวไหม ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลวันนั้นแม่แทบจะนับรอยยิ้มบนใบหน้าหนูได้เลยนะ”
นี่ฉันเป็นถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ?
“ขอโทษนะคะที่ทำให้แม่เล็กไม่สบายใจมาหลายวัน”
คนตรงหน้าส่ายหน้าไปมายิ้ม ๆ แล้วเอ่ย
“มีอะไรปรึกษาแม่ได้นะคะ แม่พร้อมรับฟังเสมอ”
เราสองคนยิ้มให้กันและกัน
“ต่อไปน้ำจะเข้มแข็งและมีแต่รอยยิ้มให้แม่เล็กได้เห็นค่ะ”
ฉันต้องทำมันให้ได้ ก็แค่ผู้ชายเลว ๆ กับเพื่อนรักหักเหลี่ยมร้ายแค่สองคน
ยังมีคนดี ๆ อยู่เคียงข้างฉันเยอะกว่าพวกเขาเสียอีก
“ทานข้าวกันต่อเถอะจ้ะ” กุ้งตัวโต ๆ ถูกตักมาวางบนจาน เราสองแม่ลูกนั่งทานอาหารด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นหัวใจ
ติ๊ง!
ติ๊ง ติ๊ง!
เสียงข้อความดังเตือนรัว ๆ จนฉันรำคาญเลือกหยิบมันขึ้นมากดปิดเสียง
ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าจากใคร นอกจากมินตรา
เธอส่งข้อความมาขอโทษฉันเป็นร้อยข้อความได้ โทร. มา
