“ปวดหัวค่ะ น้ำขอนอนพักนะคะ แม่เล็กช่วยบอกเธอว่าเดี๋ยวน้ำติดต่อไป”
ข้ออ้างของคนอ่อนแอที่ไม่ยอมสู้หน้ากับความจริง
ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นคนผิด ทั้ง ๆ ที่ถูกกระทำ ช่างน่าสมเพชเสียจริงชลนิภา!
“งั้นแม่หายามาให้ทานก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยาที่หมอให้มายังพอมี น้ำฝากแม่เล็กจัดการเรื่องเธอให้ทีนะคะ”
ไหว้วานอีกคนเสร็จฉันก็รีบล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้ท่านทันที
น้ำตาที่คิดว่าควบคุมได้ค่อย ๆ ไหลออกมาทางหางตาช้า ๆ และเรื่อย ๆ อย่างไม่ขาดสาย
เสียงประตูกน้าห้องปิดลงพร้อมการจากไปเงียบ ๆ ของแม่เล็ก
เสียงสะอื้นที่กักกั้นไว้จึงถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อายใคร
ฮึก ฮือ ๆ ทำไม ทำไมเรื่องบ้าบอพวกนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย!
พ่อคะ แม่คะ หนูทำบาปกรรมอะไรไว้เหรอ ทำไมคนที่รักถึงสองคนถึงต้องใจร้ายกับหนูแบบนี้ด้วย
คะนิ้ง...บนฟ้าสงบไหม เธอมองเห็นความเจ็บปวดนี้ของฉันหรือเปล่า ถ้าเธออยู่ข้าง ๆ ฉันตอนนี้ เราคงช่วยกันคลา
