Chapter 4
1659 Words
หลังจากช็อปปิ้งเรียบร้อยน้ำหวานและครอบครัวก็กลับมาถึงที่บ้านของคุณปู่คุณย่า จากนั้นเธอก็ขึ้นไปเก็บของพร้อมกับเห่อโทรศัพท์เครื่องใหม่อยู่อย่างตื่นเต้น เอาจริงๆเงินของเธอสามารถซื้อได้สบายมากแต่ด้วยความขี้งกละมั่งจึงไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องใช้ แต่ถ้าคุณแม่ซื้อให้ก็อีกเรื่องหนึ่งไง
"ยิ้มแก้มปริเชียวลูกสาวพ่อ อะไรจะดีใจขนาดนั้นกันหืม"
คนเป็นพ่อเอ่ยแซวก่อนจะนั่งลงข้างๆ น้ำหวานลุกขึ้นเดินไปพาคุณแม่ที่กำลังจัดตู้เสื้อผ้าให้เธอมานั่งลงข้างเตียงก่อนจะกดถ่ายภาพครอบครัวแล้วตั้งไว้หน้าจอโทรศัพท์
"ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่น่ารักจัง"
"ยัยจอมขี้อ้อน ทำไมปากหวานขนาดนี้นะ"
คุณพ่อกอดลูกสาวก่อนจะหอมแก้มอย่างหลงรักสุดหัวใจ น้ำหวานยิ้มขำก่อนจะกดเล่นโทรศัพท์ดูนั่งดูนี่โหลดแอพพลิเคชั่นจำเป็นต้องใช้มาลงใหม่ด้วย
"คุณพ่อขาพรุ่งนี้ไปส่งหนูมั้ยคะ"
"ได้สิลูก ผิงไปไหนรึเปล่าพรุ่งนี้"
"ไม่ค่ะ ไปส่งลูกก็ได้ผิงอยากเห็นโรงแรมที่ลูกบอกด้วยคงจะสวยน่าดูเลย"
พ่อเลี้ยงคาวีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือลูบผมลูกสาวอย่างแผ่วเบา
"โอเคพรุ่งนี้พ่อกับแม่ไปส่งค่ะ งั้นหนูหยุดเล่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยววันนี้พ่อกล่อมหนูนอนนะ"
"ค่ะคุณพ่อ"
ลูกสาวทำตามอย่างเชื่อฟัง วางโทรศัพท์ลงแล้ววิ่งไปอาบน้ำทันที ขนมผิงหยิบกระเป๋าใบเดิมของลูกมาเปลี่ยนใบใหม่ใส่ให้ เธอจัดการให้ใหม่ทุกอย่างเพราะถ้าปล่อยลูกทำเองคงไม่ทำ
"ให้ลูกทำเองก็ได้ผิง"
"ไม่ค่ะ ให้ทำเองก็จะเสียดายใบเดิม ลูกนะขี้งกเหมือนใครก็ไม่รู้ พ่อเลี้ยงคาวีแห่งไร่คาวีวิลล่าออกจะสายเปย์ เจ้าน้ำเหนือก็ไม่งกขนาดนี้มีแต่น้ำหวานเนี่ยแหละค่ะงกไม่เข้าเรื่อง"
"งกเหมือนแม่ไง"
พ่อเลี้ยงดึงภรรยามานั่งลงบนตักก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยว ขนมผิงยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าปฎิเสธในสิ่งที่เขาพูด
"ผิงไม่ได้งกซะหน่อย"
"งกสิ ถ้าของพวกนี้ไม่ใช่ของลูกนะอย่าหวังว่าเราจะซื้อมากขนาดนี้เลย บอกว่างกเหมือนแม่นะถูกแล้วเรานะยอมใครมากขนาดนี้ที่ไหนถ้าไม่ใช่ของลูก"
"ถือว่ารู้จักกันจริงค่ะ ยอมก็ได้"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมา เธอหันไปเก็บของใส่กระเป๋าใบใหม่ให้ลูกก่อนจะวางลงที่เดิมแล้วไปจัดเสื้อผ้าให้ต่อ
หลังจากที่น้ำหวานอาบน้ำเสร็จเธอก็เดินออกมาพร้อมสวมชุดนอนหมีน้อยแล้วมานอนลงบนเตียง พ่อเลี้ยงคาวีลูบผมลูกสาวอยู่บนเตียงนอนโดยที่เธอนอนกอดหมอนข้างหลับคาพริ้มอย่างมีความสุข คนเป็นพ่อร้องเพลงกล่อมเหมือนอย่างที่เคยทำตั้งแต่เด็ก เพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเด็กสาวก็หลับไปทันที
"ฝันดีนะคะคนสวยของพ่อ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะหอมแก้มน้ำหวานแล้วห่มผ้าให้เด็กน้อยของเขา ไม่ว่าจะโตมากขนาดไหนลูกยังเป็นเด็กสำหรับคนเป็นพ่อเสมอ
"หลับแล้วเหรอคะ"
"อืม หลับปุ๋ยเลย สงสัยจะเหนื่อย"
"ค่ะ งั้นเราไปอาบน้ำดีกว่า จะได้มานอนนอนกับลูก"
ทั้งสองคนพากันไปอาบน้ำบ้าง ขนมผิงยังปฎิบัติกับสามีอย่างเช่นเคย คอยอาบน้ำให้นวดตัวผ่อนคลายให้เพราะเขาทำงานเหนื่อแต่สองปีให้หลังมานี้ลูกชายคนเล็กทำแทนแทบทุกอย่าง เขาตัดสินใจไว้ว่ารีสอร์ทจะให้ลูกสาวดูแลส่วนไร่จะให้ลูกชายดูแล แต่รายได้ทั้งหมดต้องแบ่งเท่ากันไม่มีใครมากกว่าใคร
เช้าวันต่อมา....
น้ำหวานตื่นนอนแต่เช้าเธอตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้สัมภาษณ์งานเป็นครั้งแรก อารมณ์เหมือนไปสมัครงานเลยแต่จริงๆแล้วก็แค่ฝึกประสบการณ์ทั่วไปเท่านั้น คุณแม่ของเธอมาช่วยดูแลการแต่งกายใหม่รวบผมให้หาเครื่องสำอางมาแต่งเติมให้นิดหน่อยพอดูสวยงามแต่ก็ไม่มากมายอะไรเพราะลูกยังไม่เคยชิน
"ลิปมันก็ยังดีเนาะ"
ขนมผิงยิ้มขำก่อนจะใส่นาฬิกาให้ลูกสาวที่เพิ่งซื้อให้เมื่อวาน กระเป๋าใบใหม่สะพายไว้ข้างกายเพราะลูกสาวไม่ใช่กระเป๋าถือเหมือนคนอื่น
"ไปค่ะ แม่กับพ่อไปส่ง"
ทั้งสามคนออกไปขึ้นรถพร้อมกัน โดยมีลุงดำเป็นคนขับรถให้ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงหน้าโรงแรมดังในเครือ CG group คนเป็นแม่ร้องว้าวออกมาอย่างตื่นตะลึง นี่ไม่ได้หรูธรรมดานะหรูมากเลยด้วย
"สวยมากเลยลูก แล้วลูกค้าเยอะมาก"
"ใช่ค่ะ ส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติที่จองเป็นแพคเกจพร้อมกับท่องเที่ยวในประเทศไทย พี่หัวหน้าฝ่ายเขาเล่าให้ฟังน่ะค่ะ"
"อ่อ แม่พอเข้าใจคงจะแพงน่าดู พ่อเลี้ยงอยากลองชิมกาแฟมั้ยคะ เราไปนั่งเล่นข้างในกันมีร้านขนมเบเกอรี่เจ้าดังด้วย"
"เอาสิ ไปเถอะลูกหนูไปทำหน้าที่ของตัวเอง เสร็จแล้วก็โทรมาเดี๋ยวพ่อรอ"
"ค่ะ"
"โชคดีนะคะคนสวยของแม่"
"รักคุณแม่ค่ะ"
น้ำหวานกอดท่านอย่างออดอ้อนก่อนจะเดินไปทางประตูพนักงานเพื่อและบัตรแล้วเข้าไปยังสถานที่นัดหมาย เมื่อมาถึงเธอก็ตรงไปยังแผนกบุคคล ผู้จัดการเจอเด็กสาวก็ยิ้มออกมาทันที
"สวัสดีจ้ะน้องน้ำหวานใช่มั้ย"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
"เชิญทางนี้เลยจ้ะท่านประธานมาถึงซักพักแล้ว บอกว่าถ้าน้องมาแล้วให้พาเข้าไปหาเลย"
น้ำหวานยิ้มกว้างก่อนจะเดินตามขึ้นไปชั้นของผู้บริหาร เธอตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะได้ยินชื่อเสียงของเขาจากการบอกเล่าของดีน่า แต่ไม่เคยเจอตัวจริงเพราะเขางานยุ่งมาก
"เข้าไปเลยจ้ะ เอาแฟ้มนี่ไปด้วย"
"ขอบคุณค่ะ"
น้ำหวานเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน ภาพที่เห็นคือผู้ชายอายุวัยรุ่นแก่กว่าเธอไม่กี่ปีใส่สูทดูดีกำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน เธอเกินไปยืนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยทักทายเสียงใส
"สวัสดีค่ะท่านประธาน น้ำหวานค่ะ"
เขาเงยหน้ามองหญิงสาวก่อนจะอึ้งไปเล็กน้อย ในรูปดูห้าวๆแต่ตัวจริงดูสวยมากเลยนะ สวยแบบธรรมชาติตามสไตล์เด็กวัยนี้
"นั่งก่อนสิ"
"ขอบคุณค่ะ"
เธอนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะส่งแฟ้มตรงหน้าไปให้ เขารับมาเปิดดูอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ามองแล้วยิ้มออกมา
"เรียนการท่องเที่ยวและการโรงแรมมา เกรดดีมากเลยด้วยเผลอๆได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งอีก ใช้ได้เลยนะ นึกยังไงถึงจะมาฝึกงานที่โรงแรมนี้"
"เป็นโรมแรมชื่อดังระดับห้าดาวและสามารถได้พบเจอลูกค้าหลายหลายทั้งไทยและต่างประเทศ หนูอยากได้ประสบการณ์จากที่นี่ให้มากที่สุดค่ะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองสบตาเธออย่างพิจารณา การตอบคำถามมีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่ที่แปลกใจคือดูห้าวไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป
"เรานี่นิสัยลุยๆดีนะ ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงทั่วไป"
"น้ำหวานเป็นแบบนี้แต่เด็กแล้วค่ะ ชอบทำอะไรลุยๆหวานอย่างคนอื่นไม่เป็นค่ะ"
ได้ยินแบบนั้นเขาก็พอเดาออกว่าเด็กคนนี้คงจะเป็นแนวทอมบอยมากกว่า เพราะดูบุคลิกห้าวกว่าผู้หญิงทั่วไป นิสัยลุยๆเหมือนผู้ชายทำให้เขาตัดสินไปแล้วว่าเธอน่าจะเป็นตามที่เขาคาดคิด
"แล้วฝึกงานที่นี่ต้องแต่งหญิงนะ แต่งหน้าแต่งตัวให้สวย เราจะโอเคหรือไง เป็นเพศหญิงก็ต้องแต่งชุดผู้หญิงนะบริษัทเรายังไม่มีนโยบายให้แต่งชุดผู้ชายนะ"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยแต่กลับกันกับน้ำหวานที่เกาหัวอย่างงุนงงกับคำพูดของเขา อย่าบอกนะว่าเข้าใจว่าเธอเป็นทอมอีกคนแล้ว เห้อ! จะว่าทั้งพี่ทั้งน้องคงใช่แหละนิสัยคิดเองเออเองเหมือนกันเลย
"คือจริงๆแล้วน้ำหวานไม่ได้ปะ..."
"เอาน่าผมไม่ได้ซีเรียสเลย ถ้าเรารับได้ก็โอเคเท่านั้น แมนๆคุยกันผมชอบนะคุยกันง่าย เอาเป็นว่าผมรับเข้าฝึกงานที่นี่ เดี๋ยวให้หัวหน้าฝ่ายบุคคลคุยรายละเอียดงานให้ฟังอีกที ส่วนตำแหน่งงานผมจะแจ้งตอนเริ่มฝึกงานวันแรก"
น้ำหวานอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ จะแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เป็นทอมเขาก็ยังไม่ฟังเลย สรุปว่าปล่อยเลยตามเลยใช่มั้ย
"อ่า... ค่ะ"
"อย่าทำหน้างั้นสิ ปกติผมรับผู้หญิงมาฝึกงานคุยได้ไม่ค่อยนานเพราะไม่รู้จะคุยอะไร แต่เรานี่นิ่งๆแมนๆอ่ะผมชอบ ยังไงวันฝึกงานวันแรกได้เจอกันแน่นอน ไปรอห้องฝ่ายบุคคลแล้วเรียกหัวหน้าฝ่ายมาพบผมหน่อย"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
น้ำหวานยกมือไหว้ก่อนจะเดินถือแฟ้มออกไปด้วยความงงยังไม่หาย คิดเองเออเองเก่งมากให้ตายสิ แล้วนี่ตกลงเธอได้ฝึกงานแล้วใช่มั้ย ทำไมอารมณ์ตอนสัมภาษณ์แล้วรู้ผลเธอไม่เห็นดีใจเลยอ่ะ....
'นี่ขนาดคุณแม่แต่งตัวให้ใหม่แล้วนะ ยังดูแมนอีกเหรอ... เห้อ!'
- Writer
