Chapter 11
1588 Words
เมื่อมาถึงออฟฟิศเขาก็พาหญิงสาวมานั่งเล่นในห้องทำงานของผู้จัดการ แอร์เย็นฉ่ำน้ำผลไม้สดชื่นมาเสิร์ฟก็พอทำให้น้ำหวานรู้สึกดีขึ้นมาเยอะมาก ส่วนธีระภัทรนั่งคุยงานอยู่ที่โต๊ะกับผู้จัดการ เธอนั่งอยู่ไม่ห่างรับฟังด้วยอย่างตั้งใจเผื่อมีอะไรสำคัญจะได้จำไว้
"ยอดจองทัวร์เยอะขึ้นกว่าปีที่แล้วเยอะเลย ผมว่าโปรโมชั่นที่ทำอยู่น่าจะเพิ่มอะไรเข้าไปนะ ตอบแทนลูกค้าบ้าง"
"มีแจกของชำร่วยอยู่ครับ ปีนี้เราทำเสื้อบริษัทแจกลูกค้าครับ เสื้อยืดติดโลโก้ธรรมดากำลังออกแบบแล้วจะเสนอไปทางสำนักงานใหญ่เร็วๆนี้ครับ แต่ไม่ได้แจกทุกคนครับ อาจจะเป็นประมาณยอดถึงเป้าที่ตั้งไว้"
"ผมอยากให้คุณทำเป็นเมมเบอร์สะสมแต้มไปด้วย เดี๋ยวจะทำพรีเมี่ยมแลกของในเว็บของบริษัททัวร์ เอาเสื้อที่คุณจะเสนอรวมเข้าไปด้วย หลักที่ประชุมกันก่อนหน้าผมจะทำเสื้อยืด หมอนรองคอ พัดลมเล็ก และจะมีพรีเมี่ยมแบบดีไปเลยก็พวกของไอทีเช่นโทรศัพท์ ไอแพด กระเป๋า"
เขาอธิบายให้ผู้จัดการฟังคร่าวๆ เพราะเวลาประชุมที่สำนักงานใหญ่จะเป็นผู้ช่วยของเขาเองที่จะมาอธิบายให้ผู้จัดการแต่ละสาขาฟัง ครั้งนี้เขามาเองจะได้ทำความเข้าใจกันด้วย
"งั้นเดี๋ยวผมทำระดับราคาที่ลูกค้าซื้อให้เหมาะสมกับคะแนนที่ได้รับแล้วเสนอไปให้นะครับ"
"ได้ครับเร็วหน่อยก็ดี เดี๋ยวเดือนหน้าไปผมจะออกต่างจังหวัดบ่อย จะมีปัญหาเรื่องขออนุมัติเพราะไม่มีเวลาว่างมาอ่าน"
เขาขอเร่งให้ทางนี้ทำให้รวดเร็วขึ้น เพราะเดือนหน้าไปเขาต้องไปต่างจังหวัดบ่อย ไปกับคณะทัวร์บ้างและตรวจเยี่ยมสาขาบ้าง โรงแรมเขามีหลายสาขาในต่างจังหวัดและบริษัททัวร์ที่มีสาขาแทบทุกภาค ยังมีเปิดในส่วนของท่องเที่ยวต่างประเทศอีกนั่นทำให้เขาไม่ได้ว่างตลอด
"ได้ครับไม่เกินอาทิตย์นี้ผมส่งไปทั้งหมดเลย"
"ดีมากครับทำงานเร็วผมชอบ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองน้ำหวานที่ตอนนี้กำลังตั้งใจฟังเขาคุยงานอยู่ เขายื่นมือไปจิ้มแก้มเธอ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"มีอะไรเหรอคะ"
"หิวหรือยังไปกินข้าวกันดีกว่า ยังไงเจอกันนะครับผมขอตัวก่อน"
"ได้ครับท่านประธาน ยินดีมากเลยครับที่วันนี้ท่านมาด้วยตัวเอง"
"มีอะไรแจ้งไปได้เลยนะครับ ช่วงนี้ผมว่างให้คำปรึกษาได้ตลอด ออฟฟิศนี่เร่งได้เลยนะครับ"
"ได้ครับ ผมจะเร่งให้ผู้รับเหมาทำเร็วขึ้น ส่วนแบบจะส่งไปทางเมลครับ"
"โอเค ป่ะน้ำหวานไปกันค่ะ"
เขาลุกขึ้นหันไปสะกิดหญิงสาว เธอลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าและของทุกอย่างมาถือไว้ในมือ
"สวัสดีค่ะคุณผู้จัดการ"
"สวัสดีครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"
เขาอวยพรทั้งสองคนก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย ผู้จัดการยังคงความแปลกใจไว้อยู่ ปกติที่บริษัท CG Group ไม่มีนโยบายรับนักศึกษาฝึกงาน แต่ถ้าจะมีคือต้องเก่งมากจริงๆและกล้าขอเข้ามาเท่านั้นถึงจะได้รับการอนุมัติ แต่ยังไม่เคยเห็นนักศึกษาฝึกงานคนไหนได้เดินตามท่านประธานแบบนี้มาก่อน นี่คือคนแรกเขาก็เลยคิดว่ามันอาจจะมีอะไรมากกว่าหัวหน้ากับลูกน้อง แต่ไม่กล้าเดาหรือเอ่ยถามเพราะมันคือเรื่องส่วนตัว
ทางด้านของธีระภัทรเขาพาน้ำหวานมาขึ้นรถแล้วพาไปร้านอาหารที่ไม่ไกลจากออฟฟิศนัก เดี๋ยวต้องไปประชุมช่วงบ่ายต่ออีกไปไหนไกลมากไม่ได้
"กินอะไรดีคะ"
เขาเอ่ยถามพร้อมกับส่งเมนูไปให้ เธอรีบมาดูก่อนจะชี้ไปยังอาหารจานเดียวง่ายๆ แถมราคาไม่แพงอีกด้วย
"เอาราดข้าวก็ได้ค่ะ"
"สั่งมากินด้วยกันสิ ไม่เอาแบบนี้อ่ะ"
เขาอยากให้น้ำหวานกินของอร่อย อุตส่าห์ไปเดินตากแดดด้วยกันเกือบครึ่งวันต้องให้รางวัลซักหน่อย
"งั้นให้พี่ธีสั่งค่ะ"
น้ำหวานส่งเมนูคืนไปให้ เขาเป็นเจ้านายเธอเป็นลูกน้องไม่มีสิทธิ์เลือกมากอะไรหรอก กินตามที่เขาชอบดีกว่า
"ทำไมหนูไม่สั่งอ่ะ พี่ก็กินง่ายอยู่นะ"
"สั่งเถอะค่ะ น้ำหวานกินได้สบายมาก"
น้ำหวานเอ่ยออกมาก่อนจะส่งน้ำเย็นไวางให้เขาตรงหน้า ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะสั่งเองหลายอย่างเพราะหิวมากอยู่ จากนั้นอาหารก็มาเสิร์ฟน้ำหวานยังตักให้เขาก่อนเช่นเดิม และรอจนกว่าชายหนุ่มจะกินก่อนเธอถึงจะยอมแตะอาหารตรงหน้า ซึ่งนิสัยแบบนี้เธอเห็นมาจากคุณแม่ที่ปฎิบัติกับคุณพ่อของเธอตั้งแต่จำความได้ ขนาดว่าเป็นสามีภรรยากันคุณแม่ยังให้ความเคารพคุณพ่อเสมอ เธอว่ามันเป็นมารยาทที่น่ารักมากและทำตามมาตลอดไม่ว่ากับผู้ใหญ่คนไหน จึงติดนิสัยมาจนถึงปัจจุบันนี้
"ปลาค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ ช่วงนี้น้ำหวานได้เจอดีน่ามั้ยคะ พี่ไม่ค่อยได้คุยกับน้องเลยฝึกงานกลับมาคงจะเหนื่อยกลับไปทีไรไม่เคยเจอเลย"
"เห็นว่างานยุ่งค่ะ น้ำหวานก็ไม่ค่อยได้คุยเหมือนกัน"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตักนั่นตักนี่ให้หญิงสาว เธอดูกินน้อยเกินไปไม่รู้ห่วงรูปร่างหรือยังไง
"กินเยอะๆจะได้มีแรง เราตัวเล็กนะพี่ว่า"
"น้ำหวานกินเยอะแล้วค่ะ แต่มันคงได้เท่านี้ คุณแม่ก็ตัวเท่านี้ค่ะสงสัยน้ำหวานจะได้แม่มาเยอะ"
"ว่าแต่พี่ไม่เคยถามเลยนะว่าที่บ้านเราทำอะไร อยู่เชียงใหม่เขาทำอะไรกันเหรอ"
"ที่บ้านคุณพ่อทำไร่ทำสวนค่ะ ส่วนคุณแม่ก็เป็นแม่บ้านดูแลคุณพ่อ"
เขาพยักหน้าอย่างพอเข้าใจ หมายถึงว่าที่บ้านทำเกษตรอย่างนั้นสินะ
"ปลูกอะไรนะทำเกษตร ผักผลไม้งี้เหรอ"
"ประมาณนั้นค่ะ"
เธอไม่ได้ให้ข้อมูลที่มันละเอียดมากนักเพราะคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องให้ใครรู้เกี่ยวกับครอบครัว
"พี่ธีชอบกินเมล่อนมั้ยคะ"
"เมล่อนเหรอชอบนะ แต่ต้องไปกินที่ไร่ที่เขาปลูกจริงๆอ่ะ ซื้อห้างก็ไม่ไหวเหมือนกันมันไม่ค่อยอร่อย"
"ไว้น้ำหวานเอามาฝากค่ะ ที่บ้านเพิ่งส่งมาให้จากไร่ที่เชียงใหม่เลยค่ะ แถวนั้นเขานิยมปลูกกันแต่ว่ามันดูแลยากและยิบย่อย แต่ว่าหวานมากเลยนะคะ"
"จริงเหรอ... งั้นไว้พี่จะไปเหมามาตอนไปเชียงใหม่รอบหน้าด้วย พี่จะให้น้ำหวานไปด้วยนะตอนพามหาวิทยาลัยของลาวไปดูงาน ดร.ที่พานักศึกษาไปเที่ยวเป็นรุ่นพี่ของพี่เอง ส่วนรายชื่อที่หนูให้มาพี่เลือกไว้แล้ว รีสอร์ทขอพักที่คาวีวิลล่านะ เคยไปพักสองสามครั้งที่นั่นสวยมาก สงบเงียบดี อ่อ พี่เพิ่งรู้ว่าเขามีไร่ชื่อเดียวกันด้วย หาในเน็ตมีพื้นที่ตั้งร้อยกว่าไร่แหนะ ว่าจะไปดูงานที่นั่นด้วย น้ำหวานต้องเป็นคนติดต่อไปนะ"
เธอกระพริบตามองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้ารับทราบ ไอ้เรื่องติดต่อนี่มันง่ายแหละ แต่ประเด็นคือห้องพักจะว่างเหรอ ล่าสุดพ่อบอกคิวเต็มไปถึงสิ้นปีโน่น
"ไม่รู้ว่าเต็มรึเปล่านะคะยังไงเดี๋ยวจะแจ้งอีกทีค่ะ"
น้ำหวานยิ้มออกมาทันที ถือโอกาสไปเที่ยวบ้านเลยเป็นไง ไปเซอร์ไพรส์คุณพ่อคุณแม่ดีกว่าไปแบบไม่บอกอ่ะ ท่านต้องตกใจแน่นอนเลย
"ได้ค่ะ ว่าแต่เราเคยไปไร่คาวีวิลล่าป่ะ"
"รู้จักดีเลยค่ะ ก็คุณพ่อทำไร่อยู่ที่นั่น"
น้ำหวานเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ก็พ่อเป็นเจ้าของที่นั่นและเธอวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก เอาเป็นว่าหลับตาเดินยังได้เลยรู้ทุกซอกทุกมุม
"อ่าว พ่อเราทำงานที่ไร่นั่นเหรอ ดีเลยสิแวะไปเที่ยวหาที่บ้านด้วยเลย ประหยัดค่าเดินทางตั้งเยอะ แสดงว่าเมล่อนที่ว่ามาจากไร่นี้เหรอ"
น้ำหวานมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าออกมาเล็กน้อย
"ค่ะ มาจากไร่คาวีวิลล่า"
"งั้นต้องลองชิมก่อน ถ้าอร่อยอย่างที่เราบอกพี่เลือกดูงานไร่นี้เป็นหลักเลย แต่ไม่รู้เขาจะให้ดูงานรึเปล่าเนี่ยสิ พี่เห็นในเว็บเขาบอกไม่ค่อยให้ใครเข้าไปดูงาน"
"ลองคุยดูค่ะ ถ้าติดต่อไปให้เหตุผลดีๆเจ้าของไร่เขายอมอยู่แล้วค่ะ"
"งั้นหนูต้องจัดการแล้วล่ะติดต่อให้ได้เลยนะ โอเคมั้ยพี่จะรอฟังข้าวดี"
"ค่ะ"
น้ำหวานเอ่ยออกมาอย่างไม่กังวล ให้ไปดูงานที่ไร่ของตัวเองไม่เห็นจะต้องกังวลเลย แค่เธอโทรศัพท์ไปหาพ่อแป๊บเดียวก็ได้ทั้งห้องพักและได้ดูงานแล้ว
'ก็นี่ใครล่ะ ลูกสาวคนโตนะคุณพ่อตามใจจะตาย'
- Writer
