สุดรักทางเสน่หา

ตอนที่ 2

“โทรศัพท์ที่บ้านก็มีนี่นาแต่ก็ทำไมเธอถึงไม่โทรมาบอกพี่ไว้ก่อนล่วงหน้าล่ะสักครึ่งชั่วโมงก็ได้นี่ทำให้พี่เป็นห่วงอย่างมากเอาล่ะ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวพี่จะรอ”

ชายหนุ่มบอกพี่สาว

“กัลย์ขอโทษพี่อรด้วยครับเพราะว่าผมกำลังคุยมือถือเรื่องเรียนไงครับกับเพื่อนเลยเพลินไปหน่อยเลยลืมๆเรื่องนี้ไปเสีย”

จากนั้นเขาจึงออกมาทานข้าวร่วมกับพี่สาวในห้องครัวที่จัดเตรียมตั้งอาหารบนโต๊ะไว้รอ

หลังจากอิ่มอาหารเย็นแล้วเขาช่วยนำจานชามไปล้างคว่ำเก็บกับพี่สาว ก่อนออกมาเดินเล่นอยู่รอบบ้านที่สนามหญ้าและดงดอกไม้ แล้วก็ครุ่นคิดเพราะต่อไปเขานั้นจะได้เป็นครูแล้วในไม่ช้านี้ เพราะเมื่อเรียนจบแล้วต้องไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษาที่เรียนและอ่านเขียนค่อนข้างยากหากเขาจะต้องกัดฟันและอดทนมานะกับความพยายาม เรียนด้วยความขยันหมั่นเพียรและที่สำคัญต้องเรียนให้จบ เพื่อไม่ให้พี่สาวผิดหวังเพราะพี่สาวให้กำลังใจตลอดมาและในที่สุดเขาก็สามารถทำได้แล้วในเวลานี้

และเขานั้นหลังจากที่นั่งครุ่นคิดอยู่ตั้งนานที่บริเวณหน้าระเบียงเทอเรซในที่ตรงนั้นจะมีไม้เถาพวงครามกับช่อของพวงชมพูที่เบ่งบานสีชมพูหวานผลิช่อสะพรั่งกลุ่มดอกไม้เหล่านี้มีการปลูกมาจากรุ่นคุณยายจนมาถึงคุณแม่ที่ท่านไม่ทิ้งขว้างตัดทิ้งแล้วก็รุ่นหลานอย่างเขาอีกอย่างก็เป็นเพราะพี่ศรีบังอรเป็นนักอนุรักษ์ต้นไม้เก่าแก่ตัวยงด้วยคนหนึ่งจึงทำให้สมบัติของบรรพบุรุษยังอยู่

ถึงแม้ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาของเราตั้งแต่เกิด แต่เขาชอบ เพราะรู้สึกว่าแปลกใหม่ท้าทายตัวเองดีอีกอย่างกัลย์ณพมีพื้นฐานตั้งแต่เรียนชั้นประถมและมัธยมแล้วก็เลยผ่านจุดตรงนี้ได้ไอ้ที่ใครมองๆเห็นว่ามันยากเลยง่ายไปเสียสำหรับเขา

และเขาก็สอบผ่านทุกครั้งคะแนนเกรดค่อนข้างออกมาดีจนบรรดาอาจารย์ที่คณะและอาจารย์ประจำภาควิชาตะวันตกเอ่ยชมในตัวเขาซึ่งตัวกัลย์ณพถือว่าจะจบใหม่ในเทอมหน้านี้เอง

เพราะตอนนี้เขากับเพื่อนๆร่วมรุ่นร่วมห้องกำลังจะทำเรื่อง เพื่อขอจบกับอาจารย์ที่คณะเสร็จเรียบร้อยแล้วเพื่อให้ทางคณะสภามหาวิทยาลัยเซ็นรับรองอนุมัติหลังจากที่ฝึกสอนและเก็บได้ครบหน่วยกิตสุดท้ายพอดี

อีกอย่างหนึ่งกัลย์ณพหาลำไพ่พิเศษด้วยการสมัครเป็นครูสอนพิเศษเด็กตอนช่วงปิดเทอมที่อ่อนภาษาอังกฤษเขาไม่อยากรบกวนเงินของพี่สาวคิดว่าเขาควรจะหัดพึ่งพาตนเองได้แล้วไม่ควรที่จะแบมือขอเงินพี่สาวตลอดไป

ถ้าไม่หัดฝีกเริ่มวันนี้วันหน้าเขาจะพึ่งใคร เพราะวันหน้าเขาจะต้องเลี้ยงตัวเองและพี่สาวด้วยและครอบครัวของเขาอีกกัลย์คิดว่าเขาควรจะวางแผนให้กับอนาคตข้างหน้าเพราะเขาหนีไม่พ้นการมีครอบครัวแน่แต่ว่าใครหนอ ใครจะเป็นผู้หญิงที่เดินก้าวเคาะประตูเข้ามาสู่ห้วงใจของเขาในวันนั้น

“อ้าวมานั่งเงียบอยู่นี่เองพี่ไปดูที่ห้องเห็นปิดเงียบอยู่ก็เลยเดินมาที่นี่”ศรีบังอรเดินตามหาน้องชายจึงเอ่ยเสียงขึ้นที่นอกระเบียงตรงนี้มีแสงไฟเพียงแต่สลัวเพราะไม่เปิดไฟแต่อาศัยแสงจันทร์คืนนี้ที่มีดวงดาวทำให้ท้องฟ้านั้นสว่างไสว

ใบหน้าของกัลย์ณพหันมาทางพี่สาวพลางอุทานออกมาเบาๆ

“มีอะไรหรือครับพี่อร”

ชื่อเล่นของพี่สาวเพื่อนสนิทจะเรียกว่าอร ส่วนเขาก็เรียกพี่อรจนติดปาก หล่อนยืนอยู่ที่มุมเสาติดทางเดินออกมาทางระเบียงด้านนอก เป็นซุ้มดอกราชาวดีดอกและกลีบเล็กกว่ามะลิสดแต่มีกลิ่นหอมเย็นมากยิ่งช่วงกลางคืนหอมแรงจนเขาต้องเผลอจมูกสูดดม

“เรื่องสอนพิเศษของเธอเป็นยังไงบ้าง เขาจ่ายมาครบมั๊ย แล้วพอใช้ไหมล่ะตอนนี้พี่ก็พอจะมีอยู่บ้าง”

“ครบครับแล้วก็พอใช้ด้วยเดือนนี้ผม ไม่รบกวนเงินของพี่อร หรอก ไว้ผมจำเป็นเถอะครับผมจะขอ”

“ดีแล้วที่เธอรู้จักเก็บเงินไว้ใช้ในยามจำเป็น”

“อ้อ เรื่องนั้นหรือครับไม่ต้องห่วงกัลย์หรอกพี่อรกัลย์รู้จักใช้เงินแล้วก็ประหยัดคิดว่าทุกวันนี้คนเราต้องทำงานเพื่อเงิน แล้วเงินก็หายากกัลย์จึงเก็บสะสมเอาไว้ใช้จ่ายในยามจำเป็นเช่นถึงคราวต้องเข้าโรงพยาบาล เรื่องพวกนี้เราไม่รู้นี่ครับปุบปับมันก็เกิดเราจะไปคาดการล่วงหน้าได้เสียเมื่อไหร่ ”

ฟังน้องชายพูดศรีบังอรคิดว่ากัลย์คิดดีสมแล้วกับที่แม่และเธอช่วยอบรมสั่งสอนเขา และมีเหตุผลที่ชาญฉลาดสมกับที่เขาจะต้องเป็นพ่อพิมพ์ของชาติศรีบังอรอยากจะเอ่ยคุยกับน้องชายไปเรื่อยๆมากกว่า

“พี่ดีใจที่เธอรู้จักเก็บเงินไว้ใช้แล้วก็คิดถึงอนาคตของตนเองไม่รู้สินะพี่รู้สึกว่าตัวเองแก่แล้วอยากจะเห็นเธอเติบโตในอนาคตแล้วก็มีเมียมีหลานให้พี่คลายเหงาอยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำก็เล่นกับหลานไปเพลินๆ” ดูเหมือนพี่สาวช่างพูดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงตัวเขาเลยแต่ก็ไม่อยากจะเถียงเพราะพี่สาวของเขาก็คิดแบบคนที่กำลังจะรู้ตัวเองว่าเริ่มแก่เข้าไปทุกทีเลยแทบไม่คิดเรื่องมีคู่ครองเสียที กัลย์นิ่งฟังพี่สาวพูดอย่างเดียวสิ่งที่พี่สาวแนะนำเขาเป็นเรื่องที่ถูกต้องและเหมาะควรด้วย

ทุกครั้งกัลย์ณพในฐานะน้องชายจะรับฟังด้วยดีและเห็นคล้อยตามด้วย ศรีบังอรพูดต่อไปอีก

“เธอเรียนจบแล้วพี่ก็หมดห่วงเสียทีต่อไปมีงานทำมีเงินเก็บ ภาระของพี่จะได้เบาบางลงเรามีกันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้นเองส่งเธอให้ไปได้ถึงฝั่งแค่นี้พี่ก็พอใจแล้วต่อไปสุดแท้แต่ชีวิตของเธอจะตัดสินใจพี่ขอเอาใจช่วยคิดว่าเธอน่าจะทำได้ทำให้พี่ได้ภาคภูมิใจสักครั้ง”

เขาให้คำมั่นสัญญาแก่พี่สาวด้วยการรับปากหล่อน

“ครับพี่อร”

“เอาล่ะนี่ก็ดึกแล้วเธอควรไปนอนพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไม่ใช่หรือ พี่เองก็ต้องตื่นเช้า”

“ไม่ครับพรุ่งนี้ผมตื่นสายก็ได้แค่แวะไปมหาวิทยาลัยสอบถามอาจารย์ไม่ได้ไปฝึกสอนเขาไม่ฝึกสอนทุกวันหรอกครับแล้วแต่อาจารย์จะนัดไปพรุ่งนี้ผมค่อนข้างว่างถ้าผมไม่ขลุกอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็ขลุกอยู่ที่บ้านแทน” กัลย์ณพชี้แจงให้พี่สาวเข้าใจ

“ตามใจเธอแต่ว่าพี่ขอตัวเข้านอนก่อนนะรู้สึกจะง่วงแล้ว”

และพีรธาน คือเพื่อนสนิทของกัลย์ณพอีกคนโทร.มาหา

“นายหาโรงเรียนได้แล้วหรือยังที่จะไปสอนเด็กเอางี้ไหมฉันขอเสนอแนะโรงเรียนนานาชาติของพี่เขยฉันกำลังเปิดรับสมัครอยู่ที่หนองจอก นายสนใจไหม?”

อยากสิ เขาอยากได้งานทำเร็วที่สุด

“นำใบทรานสคริปไปสมัครก่อนก็ได้ให้ทางมหาวิทยาลัยเซ็นรับรองให้อีกอย่างนายกับเราก็จบการศึกษาแล้ว”

เป็นคำแนะนำของพีรธาน

“แล้วนายล่ะพีจบแล้วนายจะไปทำงานที่ไหนเหรอเพื่อน”

กัลย์ณพถามเพื่อนบ้าง

เสียงของพีรธานตอบว่า