พลิกชะตาหวลคืนรัก

ตอนที่ 7 ชื่อตอน หยางไท่เวย

เมื่อฉูหวางหมั้นหมายกับเจ้าหลิงหว่านไปแล้ว นางจึงได้สนทนากับฉูหวางเป็นบางครา

ยามที่เป็นคนนอกนั้น ฉูหวางก็วางอำนาจสนทนากับนาง อย่างเย่อหยิ่งและโอ้อวดมาก นางถึงกับแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา ที่ยามนั้นติดใจไออุ่นร้อนของบุรุษงี่เง่านี้ได้ จนขายเมืองของตนเองไปทั้งเมือง

ยามที่มิรักคนแล้ว นางมาพิศมองดูดีๆอีกครา คิ้วปากตาของบุรุษผู้นี้นั้น ก็มิหล่อเหลาอ่อนเยาว์ได้เท่ากับร่งฉี

ชาติก่อนนั้นร่งฉีนั้นมีแต่ร่องรอยบาดแผลจนเต็มกาย เพราะปกป้องนาง แต่ชาตินี้ร่งฉีในยามที่มิมีร่องรอยของบาดแผล และมิได้ตากลมฝนหลบหนีเจ้าคนผู้นี้ไปกับนาง

ร่งฉีทั้งอวบทั้งตึงแน่นไปทุกส่วน มิผอมแห้งมีบาดแผลคลุกฝุ่นไปพร้อมกับนาง เหมือนกับในชาติที่แล้ว นางถึงกับดีใจมากที่นางนั้นลืมตาตื่นจากความฝันร้ายๆของนางได้เสียที

ยามที่มองฉูหวางดื่มสุรา แล้วมองไปทางองค์รัชทายาที่ด้านล่าง นางก็พบว่าบุรุษผู้นี้เก็บความริษยาและกิริยาหยาบคายมิได้เสียด้วย เซี่ยหลันเสวี่ยก้มหน้าลงอย่างเบื่อหน่าย ฟังคนสนทนากันอยู่ซักพัก ท่านพ่อของนางก็ขึ้นมาสนทนาแทนนาง แล้วบอกนางให้กลับจวนไปก่อน ท่านพ่อช่วยชีวิตนางเอาไว้ได้พอดี

ในชาตินี้ นางมิกังวลที่ท่านพ่อนั้นจะสนทนาสิ่งใดกับฉูหวาง เพราะในชาติก่อนนั้น ท่านพ่อมิเคยได้สนทนากับฉูหวาง เป็นนางที่หักหลังท่านพ่อ เป็นนางที่ขโมยตราประทับหงส์ขาวออกมา ให้ฉูหวางนำไปทำสาส์นปลอมขึ้นมา ท่านพ่อของนางตกตายลงไปอย่างอัปยศไร้หนทางสู้

ในชาตินี้นางจึงมิใส่ใจฉูหวางอีก นางปล่อยให้ท่านพ่อนั้นได้ต่อสู้กับฉูหวางไปอย่างเต็มที่ ขอเพียงนางนั้นมิทรยศท่านพ่อของนาง ท่านพ่อของนางก็คงจะมิแพ้พ่าย ไปได้โดยง่ายดายอย่างแน่นอน

ระหว่างทางที่กลับจวน นางพบว่ามีทหารกลุ่มหนึ่งกำลังปะทะกันกับองครักษ์ขององค์ไท่จื่อ หลันเสวี่ยที่เป็นบุตรของเจ้าเมือง ย่อมยอมให้องค์ไท่จื่อนั้นมาตกตายที่นี่มิได้

นางดึงพลุประจำกายขึ้นมาแล้วจุดมันให้พวยพุ่งขึ้นไปบนฟากฟ้า ผู้คนในเมืองต่างเร่งหลบหลีกเส้นทาง แล้วองครักษ์ของสกุลเซี่ยก็วิ่งขึ้นบนหลังคากันมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน ทั้งหมดนี้ครึ่งหนึ่งเคยติดตามนางในชาติที่แล้ว และมีจำนวนมากได้ตกตายลงไปเพราะช่วยท่านพ่อของนางป้องกันเมือง

ยามที่องครักษ์ของสกุลเซี่ย วิ่งขึ้นหลังคามาโก่งคันธนูออกไปเฉกเช่นนั้น ร่งฉีทะยานลงมาอุ้มนางขึ้นฟ้าไปออกไปที่หมู่ตึกอื่น แล้วยัดนางลงไปในรถม้าของชาวบ้าน ร่งฉีออกคำสั่งคนให้ส่งนางกลับจวนไป ร่งฉีทะยานออกไปอีกครั้ง ลงไปช่วยอารักขาองค์ไท่จื่อพาคนออกไปจากการปะทะ แล้วท่านลุงหยางก็วิ่งทะยานมาพร้อมผู้คนร่างกำยำในวัยกลางคนอีกมากมาย

“อารักขาไท่จื่อ อารักขาองค์ไท่จื่อ “

“หยางไท่เวยท่านมาแล้ว “

องค์ไท่จื่อสรวลขึ้นมาที่ได้พบกับท่านลุงหยาง ร่งฉีคิ้วกระตุกและคล้ายๆว่าเรื่องนี้นั้นมิธรรมดาแล้ว ท่านลุงหยางรับตนเองเป็นบุตร ท่านลุงหยางมิใช่ท่านลุงหยางธรรมดา แต่คือหยางไท่เวยที่คุมกองทัพทั้งหมดภายใต้ฝ่าเท้าของตน หยางไท่เวยที่ปลอมตนเข้ามาในเมืองเซี่ย หยางไท่เวยที่ทำตนเป็นชายชราที่เพียงแค่มีแซ่หยาง ร่งฉีสับสนมากลงท้ายก็นำทางองค์ไท่จื่อกลับไปถึงจวนสกุลเซี่ย เมื่อมาถึงแล้วก็เร่งถามหาคุณหนูใหญ่ของตนเองก่อนสิ่งใด หลันเสวี่ยเร่งออกมาคารวะองค์ไท่จื่อ แล้วเรียกท่านอาแปดให้มายืนรอคอยอยู่ ท่านอาแปดนั้นเร่งนำเสด็จองค์ไท่จื่อ นำทางไปตรวจร่างกายแทบทุกส่วน จนพอใจแล้วนั้นล่ะ ทุกผู้คนจึงถอนหายใจออกมาได้

“ฮร่า ที่แท้ในครานี้ หยางไท่เวยก็ติดตามเปิ่นไท่จื่อและฝ่าบาทมาด้วย ท่านสวมใส่ชุดชาวบ้านเช่นนี้ ช่างเหมือนชายตกปลาที่ข้างเรือเสียจริงๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

หยางไท่เวยหัวเราะร่า และเข้าไปนั่งสนทนากับองค์ไท่จื่ออย่างออกรส บุรุษหัวเราะกันได้ทั้งที่เพิ่งผ่านความตายมามินาน ก่อนที่ท่านลุงหยางจะแนะนำร่งฉีแก่องค์ไท่จื่ออีกครั้ง

“ฝ่าบาทนี่ร่งฉีบุตรของกระหม่อม ปานที่ด้านหลังนั้นมิผิดพลาดแล้วพะยะค่ะ ตรงกับที่ท่านหมอเซี่ยนั้นได้บอกว่าทารกถูกโยนออกมาจากรถม้า และรถม้านั้นที่ตกเขาลงไปก็ย่อมคือฝุเหรินของกระหม่อมแล้วจริงๆ ร่งฉีผู้นี้คือบุตรชายคนที่ห้าของกระหม่อม บุตรชายคนสุดท้ายที่ยังรอดชีวิตอยู่จากการล่าสังหารในครานั้น ที่แท้แล้วบุตรชายของกระหม่อมนั้นถูกซุกซ่อนอยู่ในสกุลเซี่ยมาตลอดเลยพะยะค่ะ “

องค์ไท่จื่อดวงเนตรเบิกโตขึ้นมา และผุดลุกขึ้นมาจับใบหน้าของร่งฉีหันไปหันมา แล้วยกผมขึ้นไปจนหมด มองจ้องคนอีกครั้งแล้วตะโกนลั่นขึ้นมา

“ที่แท้แล้วองครักษ์ผู้นี้คือบุตรชายของท่านจริงๆด้วย ใบหน้านี้ย่อมมิต่างไปจากพี่น้องในสกุลหยางทั้งหมดสิ้น ร่งฉีผู้นี้ ก็คือท่านในยามหนุ่มแน่นแล้วจริงๆ หยางไท่เวย “

ท่านหมอเซี่ยฟังแล้วตาโตขึ้นมา ร่งฉีตาโตขึ้น บุตรชายของสกุลเซี่ยก็ดวงตาโตขึ้น ทุกผู้คนมองร่งฉีอย่างตกใจไปทุกคน

“ฮร้า เจ้ามิใช่เด็กกำพร้าทั่วไปแล้ว เจ้าคือบุตรของสกุลหยาง บุตรชายของท่านลุงหยางผู้นี้เอง โอ้ สวรรค์ ท่านพ่อ ท่านเล่นตลกกับพวกเรามาตลอด “

“เพ๊ย ข้ามิรู้ความลับใดนอกจากนั้น เป็นเจ้าหยางไท่เวยจอมปลิ้นปล้อนนี้ต่างหาก ที่อยากจะมาช่วยฝึกฝนผู้คนในสกุลเซี่ย เจ้าคนผู้นี้มันหลอกข้า เจ้ามันปลิ้นปล้อน “

ท่านหมอเซี่ยแยกเขี้ยวขึ้นมาที่หยางไท่เวยนั้นหลอกลวงตน หลอกว่าจะดูหน่วยก้านของเด็กชายกำพร้าผู้นี้ ว่าจะสามารถฝึกวิชาของตนเองได้หรือไม่ ที่แท้ก็จะหลอกดูปานของบุตรตน ท่านหมอเซี่ยแทบจะพ่นไฟออกมาสิ้น ร่งฉีทำตาโตแล้วมองไปที่ท่านพ่อหยางของตนเอง ดวงตานั้นกระพริบไปมาและในที่สุดก็ไต่ถามคนขึ้นมา

“ท่านพ่อ เรื่องราวนี้เป็นความจริงหรือขอรับ “

หยางไท่เวยหัวเราะเบาๆแล้วน้ำตาไหลลงมา หัวเราะทั้งน้ำตาออกมาอีกครั้ง

“คราแรกที่ข้านั้นได้ยินเจ้าหมอหลวงผู้นี้ เล่าเรื่องราวของบุตรชายก็มิแน่ใจนัก แต่ทว่ายามที่เจ้าหมอผู้นี้เล่าเรื่องสตรีในรถม้า และเล่าความไปจนถึงจุดที่รถม้าตกลงไปนั้น ตรงกับจุดที่ฝุเหรินของข้านั้น รถม้าหล่นลงไปในหุบเหว และทารกน้อยของพวกเราก็ได้หายไปจริงๆ เรื่องราวมันผ่านมานานแล้ว แต่สิ่งที่ข้านั้นจดจำได้เพราะสตรีของข้านั้นมิชื่นชอบปานที่แผ่นหลังของบุตรตนเองเลยจริงๆ นางกล่าวว่าปานเหล่านี้ มันช่างขัดขวางความหล่อเหลาของนักรบ ต่อไปถ้าบุตรของนางถอดเสื้อผ้าโอ้อวดตนต่อสตรี จะต้องเห็นปานน่าเกลียดนี้ ก่อนที่จะมองผิวขาวๆของบุตรชายของนางแล้ว “

“ข้าที่มิค่อยใส่ใจสิ่งใดๆจึงคอยติดตามหาเด็กชายที่มีปานน่าเกลียดนี้อยู่ตลอด เดินทางไปทุกที่ ก็มองหาบุตรชายของผู้อื่นที่มีปานน่าเกลียดนี้ไปทุกทิศ วันแล้ววันเล่าจนผ่านมาสิบแปดปี มิคิดว่าผ่านมาสิบแปดปีแล้ว ความฝันของข้านั้นพังทลายลงไปนานแล้ว สกุลหยางนั้นไร้ผู้สืบทอดมานานแล้ว ในยามที่ขอติดตามเจ้าหมอเซี่ยนี้ออกมานอกเมืองด้วย มิคิดว่าจะได้รับฟังเรื่องของทารก เรื่องราวที่ล่องลอยขึ้นมาจากความฝัน “

“ระหว่างที่เดินทางข้านั้นคล้ายท่องไปในความฝัน ขออ้อนวอนต่อสวรรค์ไปทุกทิศ ขอให้เด็กกำพร้าผู้นี้มีปานน่าเกลียดนั้นด้วยเถิด สุดท้ายแล้วยามที่เจ้ามาถอดผ้าต่อหน้าข้า ข้าคิดว่าตนเองนั้นเสียใจมากจนเกินไป ปานน่าเกลียดนั้นคล้ายสิ่งของที่ตกลงมาจากสวรรค์ ปานน่าเกลียดของเจ้านั้น คืนหัวใจของข้ากลับคืนมาแทบทั้งดวง สวรรค์ ข้าพบบุตรชายคนสุดท้อง คนสุดท้ายที่รอดตายของตนเองแล้ว สกุลหยางนั้นมีทายาทแล้ว เจ้ามิรู้ว่าข้านั้นดีใจมากมายเฉกเช่นใด “

หยางไท่เวยเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ทำให้ร่งฉีนั้นน้ำตาพังทลายลงไปอีกผู้หนึ่ง โผกอดกันจนแน่นร้องไห้ดังออกมา

“ท่านพ่อ ที่แท้ข้านั้นก็มีบิดาที่แท้จริง ท่านคือท่านพ่อของข้าจริงๆ ท่านพ่อ “