“อื้อ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” วิคมองไปรอบๆห้องด้วยความงุนงงเพราะที่นี่ไม่ใช่ห้องเธอและเธอก็ไม่คุ้นด้วย
แผล่บ!
“เฮ้ย! น้องหมาใครเนี่ย” วิคพยายามที่จะดันมันออกแต่ก็เหมือนว่ายากเย็นเหลือเกินทำไมตัวถึงได้ใหญ่ขนาดนี้นะ
“ชิโร่! นั่งลง” เสียงของกระทิงดังมาจากข้างหลังก่อนที่มันจะหมอบลงไปกับพื้นอย่างว่าง่าย
...ทีกับเธอล่ะดื้อจังนะ
“ยังปวดหัวอยู่มั้ย” วิคส่ายหน้าแล้วนั่งเงียบเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรกับคนอื่นเอาไว้บ้างยิ่งตอนที่ขาดสติไปก็ยิ่งยากที่จะรื้อฟื้นความจำ
“เมื่อวานฉันทำอะไรลงไปบ้าง”
“ก็แผลงฤทธิ์แบบที่เธอชอบทำไงยัยตัวแสบ” มือหนาขยี้หัวเธอเล่นอย่างสนุกสนานแต่เธอไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันจริงจัง ...ถ้าเมื่อวานฉันจำอะไรไม่ได้ก็หมายความว่าฉันกำลังจะกลับไปป่วยแบบเมื่อก่อนอีกสินะ” เสียงสุดท้ายของวิคช่างแผ่วเบาและท้อแท้จนกระทิงรู้สึกปวดใจตามไปด้ว
