สัมผัส(รัก) คนเถื่อน SM+++

คำสั่ง(ที่ต้องทำ).

บ้านแด๊ดเค

เถื่อนขับรถมินิคูเปอร์ของรีโรสมาจอดที่โรงรถบ้านของเขา ส่วนบิ๊กไบค์นั้นเขาได้ให้ลูกน้องขับกลับมาให้ เถื่อนมองรีโรตที่สลบอยู่ด้านหลังรถ

" อ่อน" เถื่อนพูดออกมาสั้นๆ พลางเปิดประตูรถลง เขาเปิดประตูรถด้านหลังพร้อมกับค่อยๆอุ้มร่างรีโมตออกมา

" พี่เถื่อน! พี่รีเป็นอะไรพี่" เสียงของซีแล็บถามพี่ชาย เถื่อนมองหน้าน้องสาวคนสุดท้ายพลางแสยะยิ้มร้าย

"เป็นลมแดดนะสิ" เถื่อนตอบส่งๆ พร้อมเดินเข้าไปในบ้าน ซีแล็บมองพิจารณาตามใบหน้าของรีโมตแล้วส่ายหน้า เพราะเธอไม่อยากเชื่อเรื่องที่พี่ชายพูดเลย

" พี่เถื่อนจะพาพี่รีไปในห้องของพี่ทำไมคะ ทำไมไม่พาไปห้องรับรองแขกฝั่งโน้นละ" ซีแล็บถามพี่ชาย เถื่อนปลายตามองน้องสาว พลางแสยะยิ้มร้าย

" อย่ายุ่ง " เถื่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มือเปิดประตูห้องนอนของตัวเองทันที เท้าใหญ่ของเขาก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่ได้สนใจซีแล็บจะมองตามหลังเลย ซีแล็บมองจนประตูห้องของพี่ชายปิดลงอยางสนิทและล็อคเองอัตโนมัติ

เถื่อนเดินตรงไปยังเตียง เขาวางรีโมตลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะใช้มือตรวจดูชีพจรที่ลำคอของเธอ ชีพจรของเธอยังเต้นปกติ หน้าแดงๆ เริ่มหายใจถี่ๆเหมือนคนไม่สบาย

" หึ !" เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พร้อมกับค่อยๆถอดเสื้อผ้าของรีโมตออกให้หมด เสื้อผ้าของเธอกระจัดกระจายเต็มพื้น เขายืนมองร่างเปลือยเปล่า ผิวขาวอมชมพู หน้าอกใหญ่ช่างน่ากัดจุกแรงๆ ดูดแรงๆให้เสียงดังๆคงเพลินน่าดู

' รสชาติล่ะ?' เถื่อนเกิดคำถามขึ้นมาในหัว เขามองลงไปดอกกุหลาบที่บวมช้ำมากๆ แทบจำไม่ได้ว่ามันเคยสวยมากขนาดไหน เขาทองนิ่งๆก่อนจะใช่ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด มือของเขายกขึ้นมาและค่อยๆเกาะกระดุมเสื้อเสื้อออกช้าทีละเม็ด

" ยังไม่สุด หึหึ!" เถื่อนพูดออกมาลอยๆ พร้อมๆโยนเสื้อเชิ้ตไปกองที่พื้นกับเสื้อของรีโมต นัยย์ตาสีแดงอิฐเป็นเป็นแดงเข้ม มือขอลเขาค่อยๆปลดเข็มขัดหนังออกจากเอวช้า ตามด้วยกางเกง ทุกอย่างพ้นจะขาแกร่งของเขา แท่งรักขนาดใหญ่ที่ยังมีคราบเลือดแดงแห้งติดอยู่ชี้โด่แข็งปั๋ง

" ก็ยังไม่สุดไง " เถื่อนพูดพึมพำคนเดียว พร้อมกับก้าวขึ้นไปบนเตียงกว้างคล่อมร่างของรีโมตเอาไว้ทันที ขาเรียวโดนจับแยกออกจากกันกว้างๆ ปลายหัวแท่งรักจ่อที่ทางเข้าร่องกุหลาบที่มีเลือดไหลซึมออกมา

" อื้มม ! " เสียงครางอู้อี้ในลำคอของรีโมตพร้อมกับเธอค่อยๆหรี่ตาขึ้นมามอง ภาพตรงหน้าของเธอคือภาพของผู้ชายที่หล่อเหลาราวเทพบุตร ผมสีอิฐ นัยต์ตาสีอิฐทีีเริ่มแดงแต่มันว่างเปล่า ปากแดงที่รอยยิ้มเหี้ยมๆ รีโมตรีบเบิกตากว้างๆ

" ถะ..." เธอเรียกชื่อของเขาสั้นๆ แต่ต้องเก็บคืนทุกอย่างเพราะปลายหัวแท่งรักได้สอดเข้าไปในร่องสวาทอย่างรวดเร็ว

สวบ ! ปึ่ก! รีโมตก้มลงมองด้านล่างพร้อมกับกับเถื่อน เธอทั้งจุกและเจ็บร้าวไปหมด จนแทบขาดใจตาย รีโมตเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนด้านบน ที่มือของเขาเลื่อนมาสัมผัสหน้าอกใหญ่ของเธอ มือของเขาขยำหน้าอกแรงๆจนเนื้อปริตามหง่ามนิ้ว

" อ๊ะ! ไอ้เถื่อน ไอ้สารเลว!" รีโมตเรียกชื่อเถื่อนด้วยความแค้นใจ น้ำตาที่เหือดแห้งเป็นคราบได้มีน้ำตาไหลซึมอีกครั้ง เถื่อนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ มือของรีโมตพยายามควานหาอะไรบ้างอย่างแต่มันไม่มีเลยมนอกจากผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน หมอนเท่านั้น

" หึหึ ก็ยังเก่งและปากดี!" เถื่อนหัวเราะเยือกเย็นพร้อมกับเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ เขาค่อยๆถอดแท่งรักออกมาช้าๆจากร่องกุหลาบ

ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! แรงกระแทกหนักหน่วงกระแทกแท่งรักเข้าไปในร่องกุหลาบ

" อ๊ะ! ๆๆ ไอ้เถื่อน ไอบ้า อื้มมมม!" รีโมตร้องด่าเถื่อน แต่ปากของเธอต้องเงียบเพราะโดนผ้าเช็ดตัวยัดเข้าปากของเธอเอาไว้

ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! แรงมากมายมหาศาลกระแทกแท่งรักที่มีความร้อนเข้าใส่ร่องกุหลาบแรงๆ กลีบบวมช้ำปลิ้นเข้าออก เลือดไหลอาบแท่งรักกระเด็นกระดอน

" อ๊าาาาาาา สุดกี่รอบดีน่ะ " เถื่อนครางอย่างอารมณ์ดีพลางก้มลงมองคนด้านล่าง รีโมตกัดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กแน่นๆ สายตาของเธอมองเขาดเวยความเกลียดชัง แต่เถื่อนกับแสยะยิ้มร้าย นัยต์ตาสีอิฐอย่างชอบความท้าทายของคนด้านล่าง ขาเรียวโดนจับขึ้นมาพับที่หน้าอกใหญ่ มือของเขาจับเอวกิ่วแน่นๆ

ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! เสียงปลายหัวแท่งรักและเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง.

ติ่งๆหน่องๆ เสียงกริ่งจากหน้าห้องของเถื่อนๆหยุดชะหงุดแรงที่แรงทั้งหมด พลางหันไปมองที่ประตูหน้าห้องของเขา

" อื้มมมมมม " รีโมตร้องในลำคอครางอู้อี้ มือพยายามดันหน้าท้องแบนราบของเขาออก แต่ยิ่งเหมือนกับว่ามันยิ่งดูดกันเอาไว้ไม่ให้หลุดออกจากกันได้เลย

ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! เขาเริ่มกระแทกแท่งรักอีกรอบ

ติ่งๆหน่องๆเสียงกริ่งหน้าห้องของเขาดังอีกครั้ง เถื่อนขบกรามแน่นๆ เพราะเขารู้ว่าเป็นใครอยู่หน้าห้อง

" รอบ...! จิ๊!" เขาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ พร้อมกับขบกรามแน่นๆ

ป๊อก! เสียงถอดแท่งรักออกจากร่องกุหลาบ รีโมตโล่งสบายอย่างบอกไม่ถูก เถื่อนโน้มตัวลงมาหาเธอพร้อมกับกระซิบเบาๆเสียงแหบแห้ง ขาเรียวพาดไหล่กว้างของเขา ลมหายใจร้อนสาดรดต้นคอของเธอ

" แต่งงานกันเมื่อไหร่จะลงโทษให้สาสมเลย" เถื่อนบอกคนที่พยายามดันหน้าอกแกร่งของเขาออกให้พ้นหน้าอกของเธอ ทั้งสองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

" แม่ง! จิ๊........... รีโมต!" เถื่อนสบทคำพูดออกมาเหี้ยมๆพลางทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิดก่อนเขาจะเรียกชื่อของเธออย่างเสียดาย เพราะเขาพึ่งรู้ว่าการทำอะไรสดๆๆ สุดๆๆๆ นั้นมันโครตฟินมากๆ รีโมตด่าเขาทางสายตา มือพยายามดันอกแกร่งออกให้ห่าง

ติ่ง! หน่อง! เสียงกริ่งหน้าห้องของเถื่อนดังรอบที่สาม เถื่อนขบกรามแน่นๆและปลายตามองประตู รีโมตถอนหายใจเบาๆ หน้าแดงๆเพราะเริ่มอายคนที่มากดกริ่งหน้าห้อง เถื่อนหันมามองหน้ารีโมตอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกนั่ง พร้อมกับก้าวลงจากเตียงไป รีโมตรีบดันตัวนั่งอย่างทุลักทุเล ก่อนจะดึงผ้าห่มมาปิดตามร่างกายเอาไว้ เถื่อนเดินไปหยิบกางเกงบ็อกซ์เซอร์มาใส่พร้อมชุดคลุมอาบน้ำ เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องทันที เถื่อนค่อยๆยื่นมือไปหมุนและดันประตูเปิดออก เขาสบตากับแด๊ดเคทันที มัมเม็งมองสำรวจการแต่งตัวของลูกชายท่านอ้าปากค้าง ตาโต

" หนูรีล่ะ" แด๊ดเคถามลูกชายอย่างใจเย็นๆที่สุด มัมเม็งมองเข้าไปในห้อง พลางแทงตัวผ่านประตูจะเข้าห้องของเถื่อน

" มัมครับ ห้องนอนคือพื้นที่ส่วนตัวนะครับ" เถื่อนพูดออกมาอย่างอ่อนโยน นัยต์ตาสีแดงอิฐเริ่มแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างมาก มัมเม็งมองหน้าลูกชาย

" ตาเถื่อน แต่หนูรีควรอยู่ห้องรับรองแขกนะ" มัมเม็งบอกลูกชาย เถื่อนแสยะยิ้มร้าย

" ตาเถื่อนเอาหนูรีออกมา " แด๊ดเคสั่งลูกชาย เถื่อนมองสบตาแด๊ดเคก่อนจะส่ายหน้า

" ไม่ครับ เราจะแต่งงานกันอยู่ ผมว่าเข้าหอก่อนแต่งงานลองดูว่าเข้ากันได้ไหมก่อนดีกว่านะครับแด๊ด" เถื่อนตอบปฏิเสธแด๊ดเคอย่างไม่เกรงกลัวแด๊ดเค

" ตาเถื่อน !" แด๊ดเคเค้นเสียงลอดไรฟันออกด้วยความหงุดหงิด เถื่อนมองหน้าแด๊ดเคอย่างไม่กลัว มัมเม็งแทบเข่าทรุด

" ทางนั้นเขาไม่รับการสู่ขอ เขาแค่ให้หมั้นกันไปก่อน" มัมเม็งบอกลูกชาย เถื่อนมองหน้ามัมเม็ง พลางแสยะยิ้มร้าย

" คุณลุง คุณป้า ช่วยรีด้วยค่ะ" เสียงของรีโมตดังมาจากทางด้านหลังของเถื่อน เธอยืนด้วยขาที่สั่นเทา เพราะเจ็บร้าวที่ดอกกุหลาบ ใบหน้าซีดขาวเป็นกระดาษ แด๊ดเค มัมเม็งมองผ่านลูกชายไปด้านหลังตามเสียง เถื่อนขบกรามแน่นๆด้วยความหงุดหงิดใจ รีโมตค่อยๆก้าวเดินช้าๆ

" หนูรี!" มัมเม็งเรียกชื่อของรีโมตด้วยความเป็นห่วง รีโมตยิ้มดีใจก่อนจะหน้ามืดเป็นลมหมดสติไป แต่โชคดีเถื่อนรับเอาไว้ทันพอดี

หมับ! เถื่อนรับร่างที่อ่อนปวกเปียกของรีโมต

" ตาเถื่อนพาหนูรีไปที่ห้องพักรับรองแขก" แด๊ดเคบอกลูกชาย เถื่อนอุ้มรีโมตขึ้นมา พร้อมกับพาตรงไปที่เตียงกว้างของเขาเหมือนเดิม เขารีบทำการตรวจและรักษาอาการของเธอทันที โดยมัมเม็งค่อยช่วย แต่สุดท้ายมัมเม็งก็เป็นคนเช็ดตัวให้กับเธอ โดยเถื่อนและแด๊ดเคนั้นออกมาคุยธุระกันในห้องทำงาน

" ทางหนูรีแค่อยากหมั้นเอาไว้ก่อน" แด๊ดเคบอกลูกชายตัวดี เถื่อนยักไหล่ให้กวน เพราะสำหรับเขา แต่งงานก็เอา หมั้นก็เอา ไม่แต่งไม่หมั้นก็เอาอยู่ดี แถมตอนนี้เขาจะเอาให้สุดใจขาดของเขาเลย

" ครับ ผมไม่ติด" เถื่อนตอบชิว แด๊ดเคมองหน้าลูกชาย เพราะท่านเดาความคิดของลูกชายออกหมดว่าคิดอะไรอยู่

" เบาๆกับน้องหน่อยตาเถื่อน ผัวเมียกันต้องเห็นอกเห็นใจกันนะ" แด๊ดเคปราบๆลูกชาย เถื่อนมองหน้าแด๊ดเคพลางถอนหายใจแรงๆ

" แด๊ดครับ อีกสองวันผมจะไปติมอร์ตะวันออกนะครับ " เถื่อนพูดเรื่องอื่น เพราะเขาไม่อยากพูดเรื่องที่เขาทำไม่ได้ แด๊ดเคมอวหน้าลูกชาย

" เธอต้องไปกับผมด้วย" เถื่อนบอกแด๊ดเคเหมือนขออนุญาต แต่สายตาของเขาไม่ได้ขออนุญาตท่านเลย เขาแค่บอกกล่าวเฉยๆ

" แด๊ดไม่เห็นด้วย" แด๊ดเคพูดเหมือนห้ามๆลูกชาย เถื่อนขบกรามแน่นๆ

" ผมไม่สน " เขาตอบสนกลับไป เพราะที่เขาบอกท่านเพราะเขาไม่อยากให้ลูกน้องของแด๊ดแมร์และลูกน้องของแด๊ดเคตามหากันวุ่นวาย

" แต่ แด๊ด.." แด๊ดเคจะพูดให้ลูกชายได้คิดบ้าง

" ผมไม่สนครับ จะหมั้น จะแต่ง หรือจะไม่อะไร ผมก็จะเอาอยู่ดี ใครหน้าไหนก็ห้ามผมไม่ได้ครับ" เถื่อนพูดสวนอย่างเอาแต่ใจ เพราะความที่สุดของเขานั้นมันอยู่ที่รีโมตคนเดียว แด๊ดเคถอนหายใจแรงๆ

" รักหนูรีแล้วสิ ถึงห่างหนูรีไม่ได้เนี่ย" แด๊ดเคถามตรงๆ เพราะท่านสังเกตลูกชายตั้งแต่ครั้งแรกที่ซีคริสและแมร์เฟอร์ดิ่งตึกลงมาพร้อมๆกันแล้ว ท่านสังเกตุเห็นบ่อยๆว่าเถื่อนกับรีโมตต้องมีอะไรลึกซึ้งกันมานานแล้ว

" รักอะไรล่ะแด๊ด แด๊ดนี้มโนขี้ตู่ไปเองนะครับ" เถื่อนเถียงและรีบปฏิเสธ

" ไม่รักแกก็ควรห่างกับหนูรี นี้คือคำสั่ง!" แด๊ดเคพูดสวนให้เถื่อนได้หยุดความคิดกินทิ้งกินขว้าง เถื่อนปากคว่ำยักไหล่กวนๆ

" ใช่! ลูกต้องห่างจากหนูรี อย่าเข้าใกล้เธอ" เสียงมัมเม็งดังมาจากทางประตู ท่านมองหน้าลูกชายด้วยความตำหนิ เพราะท่านสงสารรีโมต ตามร่างกายโดยลูกชายตัวแสบกระทำจนท่านพูดไม่ออกเลย เถื่อนหันไปมองหน้ามัมเม็ง พลางดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา

" ผมจะไปติมอร์ตะวันออกกับรีโมต " เขาพูดขึ้นมาเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้อง เถื่อนหันกลับมามองหน้าแด๊ดเคและมัมเม็ง

" นี้คือประโยคบอกเล่านะครับ แด๊ด มัม มันไม่ใช่ประโยคขออนุญาตหรือออกความคิดเห็นใดๆ " เถื่อนพูดออกมาเสียงนิ่งเฉย ก่อนจะเดอนออกจากห้องไป เพื่อไปหารีโมตในห้องของเขา

เพ็นเฮ้าส์แด๊ดแมร์

แด๊ดแมร์ แด๊ดโฟ แด๊ดเพลน แด๊ดฟ็อกซ์ นั่งมองหน้ากันในห้องทำงาน ทั้งสี่คนถอนหายใจเเรงๆ

" ลูกเขยของมึงนี้คือที่สุดหรือยังว่ะไอ้แมร์" แด๊ดโฟถามแด๊ดแมร์ โดยที่ท่านก็ยังไม่ได้รับรู้ข่าวทางของลูกสาวของท่านเลยว่าตอนนี้หนักกว่ารีโมตอีกหลายเท่า แด๊ดเพลนแสยะยิ้มร้าย แด๊ดฟ็อกซ์ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างโล่งอก เพราะท่านดีใจที่ลูกๆของท่านนั้นไม่ได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับลูกๆกลุ่มของสกาย ไม่งั้นคงเจ็บใจและแค้นน่าดู

" ลูกเขยคนโตของมึงลูกไอ้แคทเปอร์ สำก็ที่หนึ่งมาร้องไห้ในงานแต่งห้าคน นี้มีงานไหนเขาทำกันแบบนี้ว่ะ" แด๊ดเพลนพูดขึ้นมาลอยๆ พลางส่ายหน้าเพราะวันงานแต่งรีโรสท่านเดินเข้าไปในงาน แทนที่ท่าจะได้ยินเสียงเพลงรักแต่ท่านกับได้ยินเสียงเพลงสะอึกสะอื้น แด๊ดแมร์มองหน้าแด๊ดเพลน

" ใช่ๆ แล้วไหนจะลูกชายไอ้เควิน ไอ้ลูกเขยผมสีแดงอิฐ นัยต์ตาสีแดงอิฐที่แสนน่ากลัว เพราะเหมือนกับพญายมบาลที่ค่อยเขมือบวิญญาณของคนที่ขัดใจอีกด้วย" แด๊ดฟ็อกซ์พูดขึ้นมา เพราะวันงานแต่งรีโรสท่านมองไปเห็นเถื่อนที่นิ่งดื่มนิ่งๆ แต่สายตาของเถื่อนสอดส่ายในงานเหมือนพวกล่าวิญญาณตลอดเวลา

" ถ้าแต่งงานกับไอ้ ดร. เถื่อนนั้น ไม่มีผู้หญิงมาร้องไห้เป็นรถบรรทุกหรือว่ะ" แด๊ดโฟพูดขึ้นมาลอย เหมือนนั่งกลางใจแด๊ดแมร์เลย แด๊ดแมร์มองหน้าเพื่อนๆทั้งสามคน

" คือกูมาปรึกษาพวกมึงสามคน ไม่ใช่มาให้พวกมึงตอกๆๆย้ำๆๆๆๆ เน้นๆๆๆกู พวกเวร!" แด๊ดแมร์ด่าเพื่อนด้วยความกลุ้มใจ เพราะท่านเป็นห่วงรีโมตมากๆ ท่านติดต่อรีโมตไม่ได้เลย กลองวงจรปิดหน้าบ้านในบ้านก็ไม่ได้เห็นอะไรเลย ทุกอย่างปกติมากๆ

" พวกกูรู้อยู่ แต่พวกมึงคิดว่าน่าจะอยู่บ้านของไอ้เควินนั้นแหละ " แด๊ดเพลนพูดเดาๆส่งๆ แด๊ดแมร์เริ่มคิดตาม เพราะท่านทานอาหารเที่ยงกับแด๊ดเคกับภรรยา ทั้งสองคนมีอาการแปลกๆเหมือนรีบๆกลับบ้านด้วย

' พอดีผมมีธุระที่ห้องแล็บนะครับ ผมต้องขอตัวกลับก่อน' แด๊ดเคบอกแด๊ดแมร์

' ใช่ค่ะ พอดีทางมหาลัยมีปัญหาด้วยมนะคะ ดิฉันก็ต้องกลับเหมือนกันค่ะ ' มัมเม็งบอกทั้งแด๊ดแมร์และมัมบุญ

" หรือจะใช่อย่างที่มึงพูดว่ะไอ้เพลน" แด๊ดแมร์พูดออกมาลอยๆ พลางมองหน้าแด๊ดเพลน

" ไม่ดูสิ ถ้าอยู่ก็พากลับมาแค่นั้นจบ" แด๊ดฟ็อกซ์พูดขึ้นมาเหมือนง่ายดาย ทั้งสามแด๊ดมองหน้ากัน

" ง่ายว่ะ ' พากลับ'บ้าน " แด๊ดโฟพูดเสียงเรียบ เหมือนเดาใจทางนั้นไม่อยากเลยว่าคำตอบคืออะไร

" พี่สาวของผมต้องได้กลับบ้านครับ" เสียงของแมร์เฟอร์ดังขึ้นมาเหี้ยมๆ ทั้งสี่แด๊ดหันไปมองทันที

คริๆๆๆๆ เถื่อน พี่เถื่อน ????? ไรท์ต้องบอกด้วยว่าเรื่องของพี่เถื่อนกับหนูรีเนี่ย เศร้ามากๆ