บทที่ 7 อย่าให้ความหวัง

3810 Words

บทที่ 7 อย่าให้ความหวัง 'อยากให้เธอเมา เมาที่รอง...มองที่เรา' ตลอดทั้งบ่ายไรเฟิลก็ถูกน้องแพรไหมตามต้อย ๆ เช่นเดิม และที่เพิ่มเติมคือเจื้อยแจ้วมากขึ้น "พอก่อนน้องแพร หยุดถามก่อน พี่พูดจนคอแห้งไปหมดแล้ว" "ไปดื่มน้ำกันดีกว่าค่ะ" บ่ายนี้ไรเฟิลพาน้องแพรไหมมาที่ไร่สตอว์เบอร์รี่ที่อยู่ตรงทางขึ้นเขา ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตำแหน่งที่เธอหน้าจิ้มโคลนในวันแรกสักเท่าไหร่ แม้ว่าพื้นที่เล็ก ๆ แห่งนี้จะรายล้อมไปด้วยต้นสตอว์เบอร์รีมากมาย แต่ก็ยังมีพื้นที่ว่างอยู่ และวันนี้ไรเฟิลจะนำต้นสตอว์เบอร์รีล็อตใหม่มาลง เนื่องจากล็อตเก่าเขาเพิ่งให้คนงานรื้อทิ้งไป เพราะพวกนั้นแก่จนไม่สามารถให้ผลผลิตได้แล้ว ตั้งแต่มาถึงแพรไหมไม่หยุดพูดเลยสักนิด ถามนั่นถามนี่ แถมยังเล่าเรื่องตัวเองตอนเรียนอยู่เมืองนอกให้ฟังอีกต่างหาก ใครอยากรู้กัน "น้องแพรไหมใจดีหรือเปล่าคะ" "บ้า มาถามดูใจกันได้ยังไง คนทะลึ่ง" ไรเฟิลเกาหัวแกรก ๆ แค่ถามว่าใจดีหรือไม่ แพรไหมคิดไปถึงไหนเนี่ย ใครกันแน่ที่ทะลึ่งลามก "เรื่องแบบนี้ต้องดูกันสองคนนะคะ" แพรไหมขยิบตาให้หนึ่งที ก็มีเสน่ห์อยู่หรอกนะ แต่จะมาขยิบอะไรเวลานี้กันเล่า ยัยต๊องเอ๊ย "เฮ้อ ไปกินน้ำดีกว่า" ร่างสูงส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาแล้วเดินผ่านหน้าแพรไหมไป เขาแค่จะถามว่าแพรไหมใจดีหรือไม่ ถ้าใจดีก็ช่วยไปตักน้ำเย็น ๆ มาให้ดื่มสักแก้วหน่อย แต่แพรไหมคิดไปถึงเรื่องไหนก็ไม่รู้ "รู้หรอกน่าว่าจะใช้น้องแพรไปตักน้ำมาให้ดื่ม" "..." "พี่ไรเฟิลคนเก่งรออยู่ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวน้องแพรไหมไปหาน้ำมาให้" ก็รู้นี่ว่าเขาจะใช้ ไปตั้งแต่ทีแรกก็สิ้นเรื่อง พล่ามนู่นนั่นนี่อยู่ได้ เขาปวดหัวกับแพรไหมเพราะเรื่องแบบนี้แหละ แพรไหมเดินไปยังตำแหน่งที่มีกระติกน้ำตั้งอยู่ แม้ไม่พึ่งน้ำแข็งแต่น้ำก็ยังเย็นอยู่ดี เนื่องจากบรรยากาศค่อนข้างเย็นเพราะเป็นฤดูหนาว ที่นี่มีกระท่อมหลังเล็กตั้งอยู่สองสามหลัง หรือเรียกอีกชื่อก็คือเพิงหมาแหงนนั่นแหละ เป็นที่ให้คนงานหรือนักท่องเที่ยวมานั่งพัก หรือถ่ายรูปสวย ๆ กัน เพราะหากมองขึ้นไปด้านบนจะเห็นเป็นเนินเขา และเยื้องไปทางด้านข้างไม่ไกลก็มองเห็นเป็นสวนดอกไม้ที่เธอตั้งใจมาในวันแรก แต่ก็ไม่สมหวัง และวันนี้แพรไหมคิดว่าจะต้องไปเยือนให้ได้ "น้ำเย็น ๆ ค่ะ" คนที่กำลังกลบดินให้ต้นสตอว์เบอร์รีหันมามอง แพรไหมไม่ได้ตักน้ำใส่แก้วมาให้ แต่คนตัวเล็ก ๆ หิ้วกระติกน้ำที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาให้เขาแทน "น้องแพรกลัวว่าพี่ไรเฟิลจะไม่อิ่มก็เลยหิ้วมาทั้งกระติกเลย" โอเคถือว่าฉลาดหน่อย แต่ก็ยังฉลาดน้อยอยู่ดี ทำไมน้องแพรไม่ถามเขาก่อนว่าดื่มน้ำหนึ่งแก้วพอหรือเปล่า "ทำไมไม่ถามพี่ก่อนว่าจะดื่มกี่แก้ว" "น้องแพรว่าเอากระติกมาตั้งไว้ตรงนี้ดีกว่าค่ะ เพราะว่าจะได้ไม่ต้องเดินไปดื่มไกล" "แล้วน้องแพรดื่มหรือยังคะ" "ยังค่ะ" เธอไม่หิวหรอก ให้พี่ไรเฟิลดื่มก่อนเถอะ เพราะเธอก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนมองเขาทำแล้วเจื้อยแจ้วเท่านั้นเอง แพรไหมวางกระติกน้ำลงแล้วนำแก้วตักน้ำมายื่นให้เขา "ดื่มก่อนพี่เลย" "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไรเฟิลดื่มเลย ดูสิเหงื่อไหลแล้วนะ" มือเล็กดึงแขนเสื้อแขนยาวลงมาจับไว้ให้มั่นแล้วยื่นมาซับเหงื่อตรงแก้มให้เขา เดี๋ยวก่อนนะน้องแพรไหม อากาศเย็น ๆ แบบนี้ แดดก็ไม่มีเขาจะมีเหงื่อได้ยังไง แม้จะทำงานอยู่กลางแจ้ง แต่บรรยากาศแบบนี้ต่อให้วิ่งแข่งร้อยเมตรเหงื่อก็ไม่ไหลหรอกนะ หลอกแต๊ะอั๋งเขาอีกแล้ว รู้ทันหรอกน่ายัยดอกเตอร์ "เหงื่อเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ" "ใช่ค่ะ" คราวนี้เสื้อที่แพรไหมจับเมื่อครู่ถูกปล่อยออก ร่างเล็กใช้มือเปล่า ๆ ลูบไปตามแก้มเขาแทน "จริงเหรอคะ" "จริงที่สุดในโลกเลยค่ะ" ลิงหลอกเจ้าเหลือเกินนะน้องแพรไหม อยากเช็ดเหงื่อให้เขามากนักใช่ไหม งั้นได้เลย พี่ไรเฟิลคนนี้จะจัดให้ตามใจปรารถนา "งั้นขอยืมเสื้อน้องแพรเช็ดเหงื่อหน่อยนะคะ" ไรเฟิลก้มหน้าลง สองมือคว้าชายเสื้อของน้องแพรไหมมาเช็ดให้ทั่วหน้า คนตัวเล็กร้องกรี๊ดกร๊าดเพราะโดนแกล้ง จะผลักเขาออกก็ไม่ได้เพราะมือข้างหนึ่งถือแก้วน้ำอยู่ "พี่ไรเฟิล พอแล้วค่ะ" "เหงื่อยังไม่หมดเลย" ร่างสูงถูแก้มซ้ายแก้มขวาลงกับชายเสื้อไม่ยั้ง "หมดแล้ว" "ยัง น้องแพรบอกว่าเหงื่อพี่ออกเยอะไม่ใช่เหรอ" "ไม่มีสักหน่อย" "อะไรนะ!" ไรเฟิลหยุดการกระทำ แพรไหมก็นิ่งอึ้งเช่นเดียวกัน ถูกจับได้แล้วสินะยัยแพรไหม "เมื่อกี้นี้น้องแพรไหมพูดว่าอะไรนะคะ" ร่างสูงจงใจจ้องหน้าน้องแพรไหม ต่อให้น้ำเสียงจะอ่อนหวานมากแค่ไหน แต่สายตาคาดคั้นของเขาก็ทำเอาแพรไหมเสียวสันหลังวาบ "พี่ไรเฟิลไม่มีเหงื่อค่ะ" "แล้วที่เช็ดเหงื่อให้พี่เมื่อกี้..." ไรเฟิลเลิกคิ้วถาม เอาล่ะน้องแพรไหม ยอมรับมาซะดี ๆ ว่าแอบแต๊ะอั๋งเขา "น้องแพรโกหก" "อยากจับแก้มพี่เหรอคะ" "ค่ะ" แพรไหมช้อนสายตามองเขาอย่างน่ารัก แต่ไม่ใช่ในสายตาของเขา เอาเป็นว่าน่ารักในสายตาของเจ้าไส้เดือนที่กำลังทำหน้าที่พรวนดินให้เขาอยู่ก็แล้วกัน "ทำไมไม่บอกดี ๆ ล่ะคะ" "พี่ไรเฟิลจะให้น้องแพรจับเหรอคะ" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าแทนความกังวลเมื่อครู่ "ไม่!" "..." "จะลงโทษที่บังอาจมาคิดมิดีมิร้ายกับแก้มพี่" "ก็แก้มพี่ไรเฟิลฟู๊ฟูนี่คะ" "แก้มน้องแพรก็ฟู พี่ไม่เห็นอยากจับเลย" "อะนี่ น้องแพรให้จับ" ได้ยินดังนั้นแพรไหมก็ยื่นแก้มไปใกล้เขาทันที ที่แท้ก็แอบมองแก้มเค้าอยู่เหมือนกันล่ะสิ ไอ้คุณพี่ไรเฟิลคนซึนเอ๊ย "ไม่จับ เอาน้ำมาเถอะ ขืนคุยต่อพี่คงคอแห้งตาย" แพรไหมยื่นน้ำในแก้วให้เขา และไรเฟิลก็รับมาดื่มอย่างไม่อิดออด "ชื่นใจ" น้ำเย็น ๆ ช่วยให้ร่างกายที่กระหายน้ำเมื่อครู่ได้ผ่อนคลาย และพอไม่ได้คุยกับแพรไหมเขาก็หายปวดหัวทันที เอางี้ดีกว่า ไหน ๆ แพรไหมก็จะตามเขาไปทุกที่แล้ว ลองพาไปในที่ที่พูดคุยกันไม่ได้จะดีกว่า "ไปรอที่กระท่อมนะ กลบดินเสร็จเดี๋ยวพี่จะพาไปตกปลา" "ว้าวววววว" แพรไหมดวงตาวาวโรจน์อย่างตื่นเต้น ตอนนี้เธอเป็นสาวชาวไร่เต็มตัวแล้วสินะ พี่ไรเฟิลบอกจะพาไปตกปลาด้วย แสดงว่ายอมรับเธอแล้ว ยอมรับในตัวแพรไหมแล้ว เมื่อไหร่จะยอมรับรักน้องแพรไหมสักทีล่ะคะ "เดี๋ยวน้องแพรทำช่วยนะคะ จะได้เสร็จเร็ว ๆ " "ไม่เอาเดี๋ยวมือเปื้อน" เขาเป็นห่วงแพรไหมเรื่องนี้จริง ๆ จากที่เคยจับมือกับแพรไหม ไรเฟิลก็ได้รู้ว่ามือเล็ก ๆ นั่นนุ่มนิ่มและบอบบางเพียงใด หากมาจับดินจับหินเขาก็เกรงว่าแพรไหมจะได้รับบาดเจ็บ "ไปนั่งรอ" "แต่ว่า..." "อยากทำเหรอ" "ค่ะ" "ถ้าจะกลบดิน พี่ไม่ให้ไปตกปลาด้วย" "..." "เลือก" ไรเฟิลสั่งเสียงเด็ดขาด แพรไหมย่นจมูกใส่เขาอย่างน่าหมั่นไส้ ร่างเล็กเดินกระแทกเท้าไปนั่งลงตรงกระท่อมตามที่เขาบอกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ไม่ให้เธอทำอะไรแล้วจะเป็นแฟนเจ้าของไร่ที่ดีได้ยังไงกันล่ะ ต้องทำเป็นทุกอย่าง รู้ทุกเรื่องด้วยสิถึงจะช่วยงานพี่ไรเฟิลได้ นั่งมองเขาได้สักพักแพรไหมก็เกิดง่วงเหงาหาวนอน เป็นเพราะบรรยากาศ และคงเป็นเพราะวันนี้ต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ ความง่วงถึงได้เล่นงานเธออย่างนี้ คนตัวเล็กเอนหลังลงกับต้นเสาแล้วหลับไปในที่สุด หวังว่าพี่ไรเฟิลคงไม่แกล้งให้เธอนอนอยู่ที่นี่คนเดียวไปจนถึงค่ำหรอกนะ "น้องแพรไหม" ไรเฟิลสะกิดแขนเรียกคนตัวเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังหลับใหล เขาให้มานั่งรอไม่ได้ให้มานั่งหลับสักหน่อย ตาเรียวเล็กแสนเสน่ห์พิศมองใบหน้าของน้องแพรไหมอย่างตั้งใจ คิ้วโค้งสวยได้รูป แพขนตายาวและงอน แก้มนวลเนียนแดงปลั่ง ไม่ใช่เพราะเครื่องสำอาง แต่เป็นเพราะลมหนาวที่พัดผ่านที่ส่งผลให้แก้มขาว ๆ นั่นมีสีระเรื่อ ริมฝีปากจิ้มลิ้มพอสงบปากสงบคำแล้วช่างน่ารัก เอาเป็นว่ารวม ๆ แล้วเขายอมรับว่าแพรไหมสวยมาก แต่จะสวยกว่านี้เป็นร้อยเท่าหากเธอจะมีกิริยามารยาทที่สุขุมและเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้มากกว่านี้อีกสักหน่อย "แพร" ไรเฟิลเอ่ยเรียกอีกครั้ง ครั้งนี้เขาพามือเรียวไปแตะลงตรงแก้มนุ่มเบา ๆ สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสนะ เขาแค่อยากรู้ว่าแพรไหมหนาวหรือเปล่า และก็เป็นดังคาด แก้มนุ่มแผ่รังสีความเย็นออกมาทันทีที่เขาสัมผัส "น้องแพรไหมคะ" ในที่สุดคนหลับก็ลืมตาขึ้นมา "หนาวเหรอ" ไรเฟิลถามทันที เขากลัวว่าแพรไหมจะไม่สบาย ไม่ใช่ว่าเป็นห่วง แต่เป็นเพราะว่าหากแพรไหมไม่สบายขึ้นมาจริง ๆ คนที่ต้องดูแลคงหนีไม่พ้นเขาเป็นแน่ "เปล่าค่ะ อากาศกำลังดี" ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สาวเท้าเดินนำหน้าคนที่เพิ่งตื่นไปขึ้นรถ และแพรไหมก็รีบวิ่งตามไปทันที "ตกปลาที่ไหนเหรอคะ" "บนฟ้ามั้ง" "กวน" "ก็น้องแพรถามคำถามกวนพี่ก่อนนี่คะ" "น้องแพรไม่ได้กวนเลยค่ะ แค่ถามว่าตกปลาที่ไหน พี่ไรเฟิลก็แค่ตอบว่าสระน้ำอยู่ตรงนั้นตรงนี้ก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องกวนว่าบนฟ้าเลย" แพรไหมร่ายยาว คนเพิ่งตื่นใหม่ ๆ อารมณ์ย่อมไม่ดีอยู่แล้วยังจะมากวนอีก "เหมือนเด็กเลย" "..." "ตื่นแล้วอารมณ์ไม่ดีเหรอเรา" "ไม่ดีเพราะพี่ไรเฟิลกวนด้วยแหละ" โอเคยอมแพ้ก็ได้ พี่กวนเองแหละจ้าน้องแพรไหม "สระน้ำตรงไร่ชาไง" ไรเฟิลยอมบอกในที่สุด บ่อน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้กับไร่ชา ความจริงแล้วบ่อน้ำตรงนั้นมีไว้เพื่อผันน้ำมารดต้นชาในตอนเช้า แต่ไรเฟิลเห็นว่าเมื่อมีน้ำก็ต้องมีปลาเขาจึงนำปลาหลายพันตัวมาปล่อยที่นี่เมื่อหลายปีก่อน และแน่นอนว่าเมื่อถึงตอนนี้ปลาเหล่านั้นก็โตพอที่จะจับกินได้แล้ว ไรเฟิลจะมาตกปลาที่นี่แค่วันที่เขาอยากขึ้นไปนอนแคมป์เท่านั้น ตั้งแคมป์ที่ริมผาตรงจุดชมวิวของไร่ เผาปลาที่ตกมาได้กินเป็นอาหารค่ำ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว "ตรงนี้มีปลาด้วยเหรอคะ" "มีสิ พี่เอามาปล่อยเอง" "แล้วตัวใหญ่หรือเปล่าคะ" "ตัวเท่าช้าง" "โหหหห ปลาอะไรคะเนี่ย" แพรไหมถามหน้าตาตื่น นอกจากฉลามกับวาฬเธอก็ไม่เคยเห็นปลาชนิดไหนใหญ่เท่าช้างมาก่อนเลยนะ "ปรากฏว่าล้อเล่น" ไอ้พี่ไรเฟิล ร่างเล็กค่อนขอดเขาในใจเมื่อพี่ไรเฟิลเฉลยให้เธอหายข้องใจ ล้อเล่นงั้นเหรอ ถึงว่าล่ะปลาอะไรจะตัวใหญ่ขนาดนั้นกัน "ตามมาเร็ว อย่าซุ่มซ่ามตกลงไปในน้ำล่ะ" "น้ำลึกกี่เมตรคะ" "แปดเมตร" "รู้หรอกน่าว่าล้อเล่น" แพรไหมมองค้อนเขา อารมณ์ดีมาจากไหนนะ วันนี้พี่ไรเฟิลถึงได้แกล้งเธอบ่อยจัง ไรเฟิลเดินไปหยิบอุปกรณ์สำหรับตกปลามา มีเบ็ดตกปลาหนึ่งอันและเหยื่อซึ่งก็คือหัวอาหารนั่นเอง แค่นี้ปลาก็กินแล้วล่ะ "ห้ามพูดมาก เดี๋ยวปลาไม่กินเบ็ด" ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงัก เธอเคยพูดมากที่ไหนกัน มีแต่เขานั่นแหละที่พูดเรื่อยเปื่อย แพรไหมนั่งลงใกล้ ๆ เขา มองพี่ไรเฟิลกำลังตั้งใจกับการตกปลาในบ่อน้ำของเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พี่ไรเฟิลช่างมีเสน่ห์เหลือหลาย แม้แต่มองด้านข้างยังเห็นเลยว่าใบหน้าเขาเพอร์เฟ็ค เธอตกหลุมรักพี่เขาได้อย่างง่ายดายเพียงเพราะเห็นรูปภาพ และยิ่งถอนตัวไม่ขึ้นเมื่อมาเจอตัวจริงของเขา ทุกอย่างที่ประกอบเป็นพี่ไรเฟิล ทั้งงานที่เขาทำ และสิ่งแวดล้อมหลาย ๆ อย่าง ล้วนทำให้เธอตกหลุมรักได้โดยง่าย "ได้แล้ว" แพรไหมดีใจจนต้องร้องออกมาเมื่อพี่ไรเฟิลยกคันเบ็ดที่มีปลาตัวโตติดอยู่ขึ้นมา เย็นนี้อาหารที่จะได้รับประทานคงเป็นเมนูปลาสินะ และต้องอร่อยมากแน่ ๆ เพราะพี่ไรเฟิลเป็นคนหา "ปลาตัวใหญ่จริงๆ เห็นไหมคะว่าพี่ไม่ได้ล้อเล่น" "ใหญ่มากเลยค่ะ" ไรเฟิลคิดว่าจะตกเพียงแค่สองตัวเท่านั้น คืนนี้เขาจะไปเผาปลากินที่แคมป์ แน่นอนยัยน้องแพรไหมต้องตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะงั้นคงต้องตกปลาสักสองตัว เขาหนึ่งตัว แพรไหมหนึ่งตัวก็แล้วกัน หลังจากได้ปลาสองตัวตามที่เขาหมายมาดเอาไว้ไรเฟิลก็พากลับบ้านทันที เขาสั่งการให้คนตัวเล็กอาบน้ำและใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ตอนกลางคืนจะได้ไม่หนาวมาก "จะพาน้องแพรไปไหนเหรอคะ" "นอนแคมป์" "ว้าววววว" "อยากไปหรือเปล่า" "อยากไปสิคะ น้องแพรอยากไปที่สุดเลย" แพรไหมตื่นเต้นดีใจราวกับเด็ก ๆ วันนี้พี่ไรเฟิลใจดีจริง ๆ จะพาเธอไปนอนแคมป์ด้วยหรือนี่ น่ารักที่สุดเลย งี้ก็แสดงว่าคืนนี้เธอจะได้นอนกับเขาสินะ บ้าน่าพี่ไรเฟิล คิดอะไรกับน้องแพรไหมรึเปล่าเนี่ย ทั้งคู่ใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นาน แพรไหมอาบเสร็จก่อนไรเฟิลเสียอีก อาจจะเพราะตื่นเต้นดีใจวันนี้เธอจึงใช้เวลาในการชำระล้างร่างกายไม่นาน "ไปกัน" ไรเฟิลไม่รีรออะไรอีกต่อไป เมื่อลงมาถึงชั้นล่างของตัวบ้านและเห็นแพรไหมนั่งรออยู่ก่อนแล้วเขาก็เอ่ยปากชวนคนตัวเล็กขึ้นรถคันโปรดทันที ใช้เวลาไม่นานไรเฟิลก็พาเธอมาถึงจุดตั้งแคมป์ชมวิวในที่สุด ที่นี่น่าจะเป็นพื้นที่ตรงหลังเขา เพราะมองลงไปเบื้องล่างและเบื้องหน้าไม่ใช่บ้านเรือน แต่ล้วนเต็มไปด้วยหุบเขาหลายลูกสลับซับซ้อนกันไปเรื่อย ๆ นักท่องเที่ยวแม้จะมีไม่มากแต่ก็ยังพลุกพล่าน พื้นที่แห่งนี้เป็นของไรเฟิล แน่นอนว่าผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกค้าของเขา เต็นท์นอนที่สลักชื่อของไร่ถูกตั้งเรียงรายเอาไว้ นี่คงเป็นอีกหนึ่งบริการของไร่สินะ ร่างสูงพาเดินลัดเลาะห่างจากผู้คนออกไปเล็กน้อย ในที่สุดก็ถึงจุดหมาย ลานเล็ก ๆ ตรงหน้าผา มีอุปกรณ์ทำครัวและเต็นท์นอนที่ถูกกางไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แพรไหมเดาว่าที่นี่คงเป็นที่ประจำของเขา "นี่ที่เป็นที่นอนของพี่ไรเฟิลเหรอคะ" "ใช่" "มานอนที่นี่บ่อยหรือเปล่าคะ" "ก็แล้วแต่อารมณ์" "แสดงว่าวันนี้อารมณ์ดีเลยพาน้องแพรมาด้วย" "เหอะ หลงตัวเองใหญ่แล้วนะเรา" ไรเฟิลเคาะหน้าผากคนหลงตัวเองไปหนึ่งที "ถ้าพี่มาคนเดียวไม่ว่ายังไงน้องแพรก็ตามมาด้วยอยู่ดีถูกไหมคะ" "ถูกค่ะ" "พี่เลยตัดปัญหาด้วยการพาน้องแพรมาด้วยซะเลย" ถ้าเขามาคนเดียวแพรไหมก็ต้องหาวิธีตามมาด้วยจนได้ เพราะงั้นแบบนี้ถูกแล้ว ยัยน้องแพรไหมจะได้ไม่ไปรบกวนคนอื่นด้วยไง พระอาทิตย์ตกไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เธอนั่งรถมาที่นี่ ตอนนี้บนท้องฟ้าเริ่มมีดวงดาวขึ้นให้เห็นประปราย จะว่าไปแล้วก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่เธอไม่ได้มองท้องฟ้าอันเป็นที่รักแบบนี้ วันนี้ได้มองจึงทำให้แพรไหมรู้สึกสบายตาและสบายใจไปด้วยในเวลาเดียวกัน หากเป็นคนอื่นคงทำงานและเก็บเงินอยู่เป็นปีถึงจะได้มีโอกาสมาเที่ยวยังที่แบบนี้ แต่พี่ไรเฟิลอยู่กับธรรมชาติ อยู่กับท้องฟ้าและดวงดาวตลอด อิจฉาเขาจัง "ชาอุ่น ๆ " ไรเฟิลก่อกองไฟตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะมัวแต่แหงนมองดวงดาวแพรไหมจึงไม่รู้ว่าตอนนี้น้ำที่เขาต้มเอาไว้เริ่มเดือดแล้ว "ขอบคุณค่ะ" แพรไหมรับแก้วมาถือไว้ เมื่อชงชาให้ตัวเองเสร็จสรรพไรเฟิลก็เตรียมเผาปลาสองตัวที่เขาตกมาได้เมื่อตอนเย็น ดูเขาสิ มีเสน่ห์อีกแล้ว ร่างเล็กลุกขึ้นจากตรงที่ตัวเองนั่งเมื่อสักครู่เพื่อที่จะย้ายตัวเองมานั่งอยู่ใกล้ ๆ เขา ไรเฟิลขยับตัวเล็กน้อยเมื่อแพรไหมนั่งลงและเบียดร่างเข้ามาใกล้ "นี่ของพี่ไรเฟิลค่ะ" แพรไหมดึงสร้อยข้อมือที่เขาซื้อมาวันนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เป็นสร้อยอีกเส้นที่มีจี้เป็นรูปหมีนั่นเอง มือเล็กถือวิสาสะใส่ให้เขา และไรเฟิลก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด ในตอนนี้แพรไหมรู้สึกดี รู้สึกดีจนเผลอคิดไปว่าพี่ไรเฟิลเองก็มีใจให้เธอเช่นเดียวกัน สร้อยข้อมือคู่เส้นนี้ เธอให้เป็นพยานรักก็แล้วกันนะ "เรามีของคู่กันแล้วนะคะ" "พี่เป็นหมีเหรอ" "ค่ะ พี่ไรเฟิลเป็นหมีซึน" "น้องแพรไหมเป็นกระต่ายจอมป่วน" ไรเฟิลต่อท้ายให้ และก็ได้รับเป็นการมองค้อนกลับมา เอาอีกแล้วนะ พี่ไรเฟิลหาว่าเธอเป็นยัยจอมป่วนอีกแล้ว เมื่อใส่สร้อยข้อมือให้เขาเสร็จ แพรไหมก็วางศีรษะเล็กลงบนไหล่ของพี่ไรเฟิล ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของเธออีกเช่นเคย "ดาวสวยจังเลยนะคะ" แพรไหมเงยหน้ามองท้องฟ้า หากมองผ่านใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ขึ้นไป จะเห็นได้ว่าดวงดาวสุกสกาวขนาดไหน เหมือนกันกับดวงไฟที่ประดับอยู่บนต้นคริสต์มาสไม่มีผิดเพี้ยน "พี่เห็นจนชินแล้ว" แต่ที่เขายังไม่ชินก็คือใบหน้าสวยยามต้องแสงนีออนและแสงของกองเพลิง เมื่อต้องแสงสีส้มนวลใบหน้าของแพรไหมช่างสวยสดงดงาม ไรเฟิลตกลงไปในห้วงภวังค์ในที่สุด ยิ่งเมื่อแพรไหมละใบหน้าจากท้องฟ้าและหันมามองเขาไรเฟิลยิ่งลมหายใจสะดุด งดงามเหลือเกิน เกินจะเปรียบเปรยกับคำใด เทพธิดา...เหมาะสมหรือเปล่านะ แม้ดวงตาของแพรไหมจะสะท้อนเปลวเพลิงที่เขาก่อเพื่อประกอบอาหาร แต่ไรเฟิลไม่ได้มองว่าร้อนแรงเลยสักนิด กลับกัน ยิ่งมองยิ่งหลงใหล ยิ่งมองยิ่งอยากเข้าใกล้ เหมือนสำนวนที่ว่าแมงเม่าบินเข้ากองไฟ วันนี้ไรเฟิลขอเป็นแมงเม่าหน่อยเถอะ และเมื่อเข้าใกล้จนหลงระเริง ริมฝีปากของทั้งคู่จึงแตะต้องกันเพียงบางเบา ไรเฟิลรีบผละออกราวกับต้องของร้อน "แพรไหม" "..." "พี่ขอโทษ" "..." "คือพี่ พี่...มะ ไม่ได้ตั้งใจ" แพรไหมเบือนหน้าหนี เธอยอมรับคำขอโทษของเขาก็ได้ หากเขาจะขอโทษแล้วอธิบายว่าห้ามใจตัวเองไม่อยู่ แต่นี่เขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะจูบเธอแล้วมาแตะต้องกันทำไม "ค่ะ" แพรไหมพูดแค่นั้นแล้ววางแก้วชาลงกับพื้น จากนั้นก็ลุกขึ้น ร่างเล็กมุดเข้าไปในเต็นท์ ซุกตัวเข้าในผ้านวมผืนหนาแล้วหลับตาลงช้า ๆ เธอกำลังทบทวนตัวเอง ทบทวนว่าทั้งหมดที่ทำไปมันถูกต้องแล้วหรือ ที่วิ่งตามเขาอยู่นี่มันคุ้มที่จะเสี่ยงหรือเปล่า หรือว่าแท้จริงแล้วไรเฟิลมองว่าเธอเป็นคนใจง่าย อยากจะทำอะไรกับเธอก็ทำโดยไม่ต้องสนความรู้สึกของเธอเลยงั้นหรือ "น้องแพรคะ" เพียงไม่กี่อึดใจตัวปัญหาก็ตามมา ไรเฟิลสะกิดคนที่มุดตัวอยู่ในผ้านวมผืนหนาเบา ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะจูบแพรไหมเลยสักนิดเดียว เพราะถ้าตั้งใจ เขาไม่หยุดอยู่แค่นั้นหรอก "พี่ขอโทษ" "เลิกขอโทษได้แล้วค่ะ" ไรเฟิลเงียบ แล้วจะให้เขาทำอย่างไร ตอนนี้ได้แต่ขอร้อง อย่าให้แพรไหมร้องไห้เลย "ถ้าไม่รักไม่ชอบ ก็อย่ามาให้ความหวังกันเลยค่ะ" แพรไหมกระชับผ้าห่มให้เข้าที่ เธอไม่อยากเสวนากับเขาอีกแล้ว พี่ไรเฟิลใจร้ายกับเธอมาก "อย่าร้องไห้ได้ไหมคะ" ไรเฟิลก้มหน้าลง เขารู้สึกผิดจริง ๆ นะ แค่นี้ก็พอแล้ว ขืนแพรไหมร้องไห้เขาคงทนไม่ไหว ต้องโทษตัวเองอีกเป็นแน่ว่าดูแลเธอไม่ดี หรือเขาจะแพ้น้ำตาของน้องแพรไหมกันนะ "น้องแพรไม่ร้องหรอกค่ะ แค่หนาวก็เลยเข้ามาห่มผ้า" "..." "พี่ไรเฟิลไม่ต้องห่วงว่าน้องแพรจะร้องไห้หรอกนะคะ เพราะน้องแพรรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ไรเฟิลไม่ได้คิดอะไรด้วย" สุดท้ายแล้วก็ต้องทำเหมือนว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสินะ ดีแล้วแพรไหม เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ถือว่าซ้อมยอมรับความจริง ความจริงที่ว่าพี่ไรเฟิลไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more