“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจปิ่น”
“พี่ต่างหากต้องขอโทษปิ่น แม้เพียงเวลาไม่นานที่เราเจอกัน แต่พี่ก็สามารถพูดได้เต็มปากว่าพร้อมที่จะดูแลเรานะ”
น้ำเสียงหนักแน่นเปล่งออกมาจากปากหนา มันเป็นคำพูดที่ครุ่นคิดมาสักพักแล้วว่าพร้อมรึยังที่จะยอมรับความจริงของหัวใจ เราหนีตัวเองได้ แต่หนีใจตัวเองไม่ได้ แม้จะพยายามผลักไสไล่ส่งความรู้สึกมากแค่ไหนก็ตาม แต่มีหรือมนุษย์เราจะหนีพ้นได้
“ขอบคุณนะคะ แม้ตอนนี้ปิ่นไม่อาจจะพูดได้ เพราะปิ่นยังมีความฝันมากมายที่อยากจะทำ ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้แต่เราต้องแต่งงานกันและดูกันไปนะ พี่อยากดูแลเรา อยากมีเราในชีวิตทุกวันที่ลืมตา”
ชลินดาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างต้องการหาคำตอบ ดูจากสายตา น้ำเสียงที่เขาพูดมานั้นมันมีแต่ความจริงจัง แล้วจะเชื่อได้ยังไงว่าในอนาคตข้างหน้าเขาจะยังอยากดูแลเธอ
“กลับไปกรุงเทพฯ ครั้งนี้พี่จะไปพบพ่อแม่เรา จะไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
ไม่ใช่คำสัญญา แต่เป็นสิ
