คนชอบทำหน้ามึนดำน้ำหนีจนเห็นก้นโด่งๆ หนีไปได้ทุกครั้ง แถไปได้ทุกที แถมเอาสีข้างเขาถูจนถลอกปอกเปิก แต่ยังแอ๊บเนียนอย่างไม่สะทกสะท้าน
“พี่หมอน่ะไม่ต้องรีบกินสิคะ ดูสิสำลัก” ไม่สำนึกความผิดของตัวเอง แกล้งทำเป็นลูบหลังลูบไหล่หัวเราะคิกๆ อย่างสบายอารมณ์
“พี่ว่าพอแล้ว จะไปไหนก็ไปเลยไป พี่เบื่อจะคุยกับเราแล้วนะ” เขาต้องตั้งสติโดยการจัดการให้ยายจอมแสบไปไกลๆ เพื่อจะได้คิดว่าจะเอายังไง ทำอะไรต่อไป เพราะนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แต่มันเรื่องจริงเลยล่ะที่เขาอาจจะคิดถึงการมีครอบครัวเมื่ออายุก็ปูนนี้แล้ว...
“พี่หมอหิวไหมล่ะคะ ถ้าหิวหนูนาจะทำกับข้าวให้กิน” รีบเสนอเมื่อเห็นว่าเขาจะผลักไสไล่ส่งเธอไปให้พ้นหน้า ก็คนอยากอยู่ใกล้ ไม่อยากไปไกลๆ เลยต้องหาทางให้ตัวเองได้ใกล้ชิด เริ่มสำนึกว่าตัวเองกวนโมโหมากไป ควรจะเลิกเล่นได้แล้วในตอนนี้
“พี่ทานมาแล้วครับ” เขาตัดบทเพราะไม่อยากปวดหัวกับตัวแสบอย่างเธออีก
“ก็ได้ค
