“งั้นมาทานซุปกันเถอะค่ะ หนูนาทำซุปข้าวโพดร้อนๆ ค่ะพี่หมอ” เธอเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวซุปจะเย็นชืดไปเสียหมด
“หอมเชียว เราชอบกินข้าวโพดตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอ พี่จำได้” นรีรัตน์ชอบกินข้าวโพด เธอจึงหาเมนูที่ปรุงมาจากข้าวโพดรับประทานบ่อยๆ
“ว้าว! พี่หมอจำได้ด้วย ใช่ค่ะหนูนาชอบกินข้าวโพด” เด็กสาวหัวเราะคิกก่อนจะตักซุปให้พี่ชายแล้วตัวเองก็มานั่งตรงข้ามกับเขา การได้นั่งมองคนที่รักรับประทานอาหารที่เราทำก็มีความสุขแล้ว ไม่ขออะไรมากขอแค่รอยยิ้มและคำชมนิดหน่อยว่ามันอร่อยอยากทานทุกๆ วัน เพราะเธอทั้งยินดีและเต็มใจที่ทำให้ทานทุกวัน
ภาคิมตักซุปชิมแล้วมองเด็กสาวอย่างทึ่งๆ “อืม... อร่อย”
“อร่อยเหรอคะ ดีใจจังที่พี่หมอชอบ อร่อยก็ต้องกินเยอะๆ นะคะ” คิดไม่ทันขาดคำ แค่ได้ยินเขาบอกว่าอร่อย แค่เห็นรอยยิ้ม แค่เขามองเธอด้วยสายตาเป็นประกายแบบนี้ โอ๊ย… แค่นี้ก็ฟินที่สุดแล้ว
“ชอบสิ ทำอร่อยกว่าร้านอาหารบางร้านอีกนะ” เข
