She Want's Him Back (Completed)

“Oh my gosh! Yumi! Call a doctor!” Saad ni Ellah kay Yumi na kakapasok lang nang kwarto, tinignan ko ang paligid nasa hospital ako ngayon, para akong nagising sa bangungot. “Eve! jusko wag kang gumalaw galaw! d mo pa kaya, kami na ang bahala!” hindi ko kayang e tayo ang sarili ko, sobrang hina ko ngayon. Galing ako sa bakasyon non kasama ang lalaking mahal ko… Tama di ako nag iisa non. “Asaan si Justine? maayos lang ba ang kalagayan niya?” pilitin ko mang tumayo ay di ko kaya, hinawakan ni Ellah ang magkabilang balikat ko at nakatingin lang sakin na nag aalala, she sigh heavily and started to talk. “He’s in coma… Sa ngayon magpahinga ka muna makikita mo din siya kapag magaling kana Eve” d nakami nakapag usap dahil chineck na ako nang doctor, ngayon ko palang nalaman na isang linggo na pala akong walang malay sa hospital. “Anak…” mangiyak iyak na lumapit si mama at niyakap ako, di ko na napigilan ang luha ko kaya umiyak na rin ako, marami siyang kwinento kung ano ang nangyari habang wala akong malay at kung sino ang nakaligtas samin, I really need her hug now, her comforts makes me feel safe. Palubog na ang araw, kaya kailangan na ni mama umuwi sa bahay, may trabaho pa siya bukas. She left me with Ellah and Yumi dito daw sila natutulog simula noong nalaman nilang na aksidente ako. Pito kaming magkakaibigan yung isa nasa Vegas pinagpapatuloy ang pag lawyer niya, bihira lang din yun tumawag samin dahil siguro sa busy siya. “Cge na! inumin mo nayan!” sigaw ni Ellah sakin, pilit niyang pinapasok sa bibig ko yung gamot, tinakpan ko naman ang bibig ko gamit ang kamay, ayoko talaga sa lasa ng gamot. “Ayoko!” na iinis na si Ellah dahil sa pinag gagawa ko, eh kaya nga maingat ako sa katawan at sa health dahil ayokong uminom nang gamot! big no for me! nakikita ko nng umo-usok na ang ilong ni Ellah kaya medjo natatakot na ako. “Iinomin mo o iinomin mo?” she smile so sweet, pero… pero yung mga mata niya, nandidilat na sakin, agad kung kinuha sa kamay niya ang gamot at mabilis na nilunok yun, kinuha ko na din kay Yumi yung tubig na kanina pa niya hinahawakan. “Kung wala ka lang mga injuries kanina pa kita nabatukan nako, nako!” halata sa mga kamay niya na pinipigilan niya akong batukan, nakakatawa lang kase ilang taon din kaming di nagkita at ngayon parang wala paring nagbago. Natahimik kami bigla at sabay nag katitigan pati si Yumi ay nagulat dahil siya na ngayon yung tinitignan namin, noong nakamit na naming ang awkward sa paligid. sabay kaming tatlo na tumawa. “May mama bang nangbabatok nang anak!? Mama!” Malakas akong tumawa habang ang dalawa naman ay napalitan na nang pait ang ngiti. Di ba nakakatawa ang joke ko? hindi nman yun joke sa totoo lang. “Eva condolence.” malungkot na sabi ni Ellah at ganon din ang sabi ni Yumi, bat sila mag co-condolence? may namatay? sinong namatay, akala ko ba buhay si Justine? nagugulohan ako teka. Madami akong mga na iisip, marami akong katanongan pero wala namang lumalabas mula sa bibig ko. “May itatanong ka ba?” tanong ni Yumi, tumango lang ako, kaya sila naman dalawa ay naghanda na ‘na akala mo mag eexam. “Akala ko ba hindi namatay si Justine?” nakatingin lang silang dalawa sakin, hinawakan ni Ellah ang kamay ko at umiling siya kaya tumingin ako kay Yumi di siya nakatingin sakin ngayon iniwas lang ang mukha upang di ko Makita ang mga mata niya. “Miracle hindi siya ang namatay… yung baby mo… yung baby mo a-ang namatay.” biglang nablanko ang utak ko, baby? may anak ako? mas lalo akong naguluhan pero indi ko parin mapigilan na maluha, umiiyak na din si Ellah ngayon, nanginginig niya akong niyakap “Hindi naka survive si baby sa aksidente…” mas lalo akong napahagulhol sa narinig, Ellah don’t make jokes about death. “Hi-hindi ko alam na b-buntis ako…” hinaplos ko ang tiyan ko habang yakap yakap ako ni Ellah, baby… mommy didn’t know that you exist, if only I know… if only I can save you, I would do everything. “Eve…” dahan dahan kung nilingon ang pinanggalingan ng boses, naka suot pa nang uniporme nang pulis yung lalaki, may dala din siyang mga pagkain. Unti unti siyang lumapit sa mesa upang ilapag ang mga pagkain, tinulungan naman siya ni Yumi dahil wala na siyang magawa. “Kuya… yung anak ko…” saad ko sa kanya, napaka seryoso nang mukha niya habang nakatingin siya sa akin, alam kung makakasama sakin ang mapagod ng sobra ngunit di ko matanggap lahat. “Hindi lang paghahatid nang pagkain ang pinunta ko dito… dapat mo itong malaman.” napa ayos na nang upo si Ellah at pinunasan niya yung luha ko, habang binibigyan naman kami ni Yumi nang tubig para kumalma kami kahit kunti. Naka upo lang si kuya sa may gilid nang hospital bed at may kinalikot sa cellphone. “Ang mga nangyari sa inyo ay hindi aksidente kung hindi isang sadya… may mga tistigong nakakita sa nangyari,” umupo muna siya malapit sa kama ko bago pinag patuloy ang pag sasalita. “Ang sabi ng nakakita, matapos kayong mabangga huminto muna ang kotse at bumaba yung babaeng naka sakay doon, tinignan muna ang sitwasyon niyo bago umalis.” ang isang kamay ni kuya ay naka hawak sa kamay ko habang ang isa naman ay pinupunasan ang mga luha ko. “Hindi pa mahanap ang kotse, at di rin matukoy ng tistigo yung mukha ng babae…pero tutugisin ko siya Eva ko… nangako ako dati, kaya tutuparin ko yun,” unti unti na naman pumatak ang mga luha sa mga mata ko, parang di ko talaga matatanggap lahat. “Hey! b-bat kayo umiiyak?” lumapit si Shine samin, kakarating niya lang galing kase siya sa urgent event at noong nalaman niya na na aksidente ako, mabilis siyang bumalik agad. Tumayo na si kuya para mapalapit si Shine sakin di ko na napigilan at niyakap ko na siya agad… “Anong nangyari?” “Sh-Shine y-yung an-anak ko… pat-ay” na iiyak na sabi ko, d niya daw ako maintindihan dahil sa nabasag na ang boses ko, pinainom nila ako nang tubig bago ako nag salita ulit “bu-buntis a-ako, d-di naka survive si b-baby sa a-aksident-e”