เศษเสี้ยวใจวันไร้รัก

ตอนที่2 ควรพอ

แพรไหมได้แต่จ้องมองตามแผ่นหลังของสามี รู้สึกเสียใจที่สามีเย็นชากับตัวเองมากขนาดนี้ ถึงกลับต้องมาย้อนถามตัวเองว่าทำไมถึงได้ทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคยมีค่าในสายตาของเขาเลย เธอไม่ใช่เมียที่เขาต้องการ เธอไม่ใช่เมียที่เขาอยากจะรัก เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธอะไรข้อนี้ได้ เขาประกาศก้องตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกันแล้วว่าจะไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงอย่างเธอ เพราะทั้งเขาและเธอต่างแต่งงานกันเพื่อธุรกิจเพียงเท่านั้น จะเป็นสามีภรรยากันเพียงแค่ในนามแต่ในชีวิตจริงยังจะให้อิสระแก่กันและกันอยู่ แต่เป็นเธอทำกับเขาแบบนั้นไม่ได้ ทั้งหัวใจของเธอมันรักเขา มีเพียงเขา อดไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นผู้หญิงคนอื่นต้องมาอยู่ใกล้สามีของตัวเอง แต่ความอดทนของเธอเองก็เหมือนจะหมดสิ้นลงในเร็ว ๆ นี้ หรือว่าเธอควรหันกลับมารักตัวเอง มองหาใครสักคนที่เขาจะรักเธอตอบ ไม่ใช่เป็นเธอที่รักอยู่เพียงฝ่ายเดียวแบบนี้จนเหนื่อยใจ

สุดท้ายแล้วแพรไหมต้องหอบความเจ็บช้ำกลับมายังบ้านที่เป็นเรือนหอหลังใหญ่ แต่ความอบอุ่นกลับไม่มีให้สัมผัสเลยแม้แต่น้อย แทบจะนับครั้งได้ว่าคินณภัทรกลับมานอนที่บ้านหลังนี้กี่ครั้งหลังแต่ง แถมทุกครั้งก็ยังต้องแยกห้องนอนกันอยู่เหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งที่เขารังเกียจมากหนักหนา

รูปภาพแต่งงานที่ติดอยู่บนผนังของบ้าน เป็นเธอที่ยิ้มยินดีที่ได้แต่งงานกับเขา ส่วนเขานั้นกลับฝืนยิ้มเพื่อให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปก็เท่านั้น ความเงียบที่ปกคลุม ความว้าเหว่ทำให้รู้สึกเหงา เป็นแบบนี้มานานแต่หัวใจกลับไม่เคยชินชากับเรื่องแบบนี้เลย

@ไนต์คลับ

“เมียมึงกลับไปแล้วเหรอไอ้คุณคิน?” ศตายุถามขึ้น พร้อมกับส่งแก้วเหล้าในมือยื่นให้กับเพื่อนรักอย่างรู้ใจ

“กลับไปแล้วสิ ไม่รู้จะมาทำไม ทำตัวเป็นเมียที่หึงหวงผัวน่ารำคาญ”

“มันไม่ดีหรือยังไงวะ มีเมียคอยเป็นห่วงเป็นใย?”

“สำหรับกูไม่ดี กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตอยู่แล้วมึงก็รู้”

“แล้วมึงจะแต่งงานเพื่อ? ทำไมไม่ปฏิเสธไปตั้งแต่วันแรก จะทนอยู่กันทำไมมาเป็นปี ๆ”

“พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจหรอก ธุรกิจก็คือธุรกิจ พ่อแม่กูเขาอยากให้ทำแบบนี้ กูเป็นลูกที่กตัญญูต่อพ่อแม่ไง”

“แต่มึงไม่คิดบ้างล่ะว่าการอยู่แบบนี้ มึงทำให้เมียแต่งของมึงหมดโอกาสในชีวิต แทนที่เขาจะได้พบเจอคนที่ดีกว่ามึง แต่เขาต้องมาจมปลักอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักแบบนี้นะ มันไม่เห็นแก่ตัวไปไหนเหรอวะ?”

“ก็มันเลิกยังไม่ได้ไง ถ้าเลิกได้กูจะอยู่จนถึงตอนนี้ไหม?”

แก้วน้ำสีอำพันถูกราดรดลงคอจนหมดแก้ว ก่อนที่จะเติมแก้วใหม่เทลงใส่และยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดอีกครั้ง

“แล้วทำไมมึงไม่รักน้องเขาวะกูไม่เข้าใจ น้องเขาออกจะน่ารัก นิสัยดี ดูเขาก็รักมึงดีนี่หว่า”

“ไม่รู้สิ เพราะกูกับเขาแต่งงานโดยไม่ได้รักกันมาตั้งแต่แรกมั้ง มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบให้ใครมาบังคับ แต่กูปฏิเสธไม่ได้ไงกูก็ต้องเออออตาม รอเวลาที่จะต้องลาจาก”

“แล้วมันต้องอีกกี่เดือนกี่ปี มึงต้องคิดเผื่ออนาคตผู้หญิงด้วยนะเว้ย ตอนนี้เขายังสาวยังสวยถ้าเลิกกันไปเขาก็มีโอกาสหาใหม่ แต่ถ้ามึงเลิกกับเขาตอนที่เขาไม่ใช่สภาพนี้แล้วเขาจะไปหาใหม่มันไม่ง่ายเลยนะ”

“แต่กูก็ให้อิสระกับแพรไหมนะ ถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนหรือคนรักตอนนี้กูก็ไม่ว่าไง กูกับเขาตกลงกันแล้วว่าต่างคนต่างจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกัน อยู่กันเป็นสามีในนามแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรหรือว่ากูทำอะไรก็ไม่มีใครผิด”

“อ๋อ เพราะแบบนี้ใช่ไหม มึงก็เลยยังมีแฟนเก่าป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตตลอด”

“เพราะกูไม่ได้เลิกกับเขาตั้งแต่แรกไหม น้ำฟ้าเขาเข้าใจและยอมอยู่ในที่ของเขา”

“กูเชื่อจริง ๆ เลยว่ะ ผู้ชายเหี้ย ๆ อย่างมึงมีอะไรดีวะเนี่ย กูต้องสงสารเมียแต่งของมึงแล้วล่ะ ออกจะสาวออกจะสวยทำไมต้องมามีผัวแบบมึงด้วยกูไม่เข้าใจ”

“มึงหยุดพูดเรื่องของแพรไหมได้ไหมวะ ยิ่งได้ยินกูยิ่งหงุดหงิด”

“เออ เลิกพูดก็ได้ แต่คืนนี้กูกลับบ้านดึกไม่ได้นะเว้ย”

“ทำไมวะอย่าบอกว่ามึงกลัวเมีย?”

“เมียกูท้อง กูขออนุญาตเขาออกมาแป๊บเดียวแค่นี้แหละ เขาบอกห้ามกลับเลยเที่ยงคืน กูให้มึงมากสุดถึงเที่ยงคืนนะเว้ยไอ้คิน”

“มึงนี่กลัวเมียจริงดิ เดี๋ยวกูจะคัดออกจากกลุ่ม แล้วถ้าเมียมึงคลอดลูกมึงจะได้มาสังสรรค์กับพวกกูอีกไหม”

“มันพูดยากว่ะ กูเป็นคนมีครอบครัวแล้วนะเว้ย จะให้กูทำตัวแบบมึงอยู่แบบนี้เดี๋ยวเมียกูหอบลูกหนีพอดี เอาเป็นว่ากูจะมาถ้ากูมาได้โอเคไหมเพื่อน”

“อืม ตามนั้นแหละ”

คินณภัทรนั่งดื่มอย่างสบายอารมณ์อีกครั้ง ลืมเรื่องที่เพิ่งทะเลาะกับแพรไหมมาเมื่อครู่จนหมด เขาสนุกกับชีวิตแบบนี้ สนุกกับชีวิตที่ไม่ต้องมีใครมาตามจิกตามว่า แม้แต่กับผู้หญิงที่คบหามานานอย่างน้ำฟ้าเธอคนนั้นก็ยังเข้าอกเข้าใจเขามากกว่าเมียแต่งอย่างแพรไหม แม้แต่ในวันที่เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน น้ำฟ้าก็ยังยอมอยู่ในที่ของตัวเอง ที่ที่เขาอยากให้เธออยู่ แม้จะขึ้นชื่อว่าเมียน้อยของเขาน้ำฟ้าก็ยังยอมที่จะอยู่ในสภาพนั้นเลย