ตอนที่ 3
957 Words
“ว่ายังไงนะ เธอจะย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับฉันเหรอลูกหยี”
ยาหยีรีบยกมือขึ้นปิดปากของลินดาเพื่อนสาวคนสนิทที่เรียนอยู่คณะศิลปศาสตร์ เอกภาษารัสเซียด้วยกัน เมื่อเจ้าหล่อนเล่นตะเบ็งเสียงข้องใจนั้นออกมาดังสนั่น จนบรรณารักษ์วัยกลางคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าของห้องสมุดขยับแว่นตาจ้องมองมาด้วยสายตาตำหนิติเตียน
“ชู่ว์...เบาๆ หน่อยสิลินดา เดี๋ยวก็ถูกโยนออกจากห้องสมุดกันพอดี”
ลินดายกมือขึ้นปิดปาก ปรายตามองบรรณารักษ์จอมเฮี้ยบนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบากว่าเดิมมากมายออกมา
“ก็ฉันตกใจนี่ ว่าแต่ทำไมถึงอยากมาอยู่กับฉันล่ะ ในเมื่อชวนมาตั้งแต่ปีแรกก็ไม่เห็นจะยอมมาเลย แล้วตอนนี้อะไรดลใจยะ”
ยาหยีถอนใจออกมาแรงๆ อยากจะบอกเพื่อนสนิทออกไปเกี่ยวกับความลับของตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าเพราะบิดาได้สั่งห้ามเอาไว้ จึงต้องตอบเลี่ยงๆ ออกไป
“ก็...ฉันอยากอยู่ใกล้ๆ เธอยังไงล่ะ คบกันมาตั้งนานแล้ว ก็เลยอยากอยู่ใกล้ๆ”
“เฮ้ย! คงไม่ได้เกิดพิศวาสฉันขึ้นมาใช่ไหมลูกหยี” แม่ลินดารีบเขยิบตัวหนีทันที ยาหยีรีบส่ายหน้าปฏิเสธความคิดบ้าบอของเพื่อนสนิท
“จะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่พวกเลสเบี้ยนสักหน่อย ที่อยากมาอยู่ด้วยก็เพราะว่า...อยากมีเวลามาทำรายงานในห้องสมุดให้มากกว่าเดิมเท่านั้นเอง...เอาน่าลินดา ฉันสัญญาว่าจะไม่อยู่ห้องตอนที่เธอกับคู่รักของเธอพลอดรักกัน โอเคไหม”
ลินดาได้ฟังคำยืนยันจากเพื่อนสาวแล้วก็ถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก ขยับตัวกลับมานั่งใกล้ๆ กับยาหยีเหมือนเดิม ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“ถึงเธอจะอยู่ด้วย ฉันกับโกวิทก็สามารถโจ๊ะพรึมๆ กันได้น่า ว่าแต่เธอเถอะจะทนฟังเสียงร้องของฉันกับโกวิทได้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
คนพูดหัวเราะออกมา เมื่อเห็นแม่เพื่อนสาวแสนไร้เดียงสาอย่างยาหยีแก้มแดงก่ำ หล่อนรู้ดีว่าตอนนี้สมองของยาหยีจินตนาการไปถึงเรื่องอะไร
“นี่ถามจริงๆ เถอะ ไม่คิดอยากลองมีเซ็กส์บ้างหรือลูกหยี สนุกนะ สนุกสุดๆ ไปเลยล่ะ”
คนถูกถามที่หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกรีบส่ายหน้าพรืด ก้มมองหนังสือในมือ ลินดาเห็นท่าทางขัดเขินเอียงอายของยาหยีแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ยาหยีจะแสดงอาการไม่อยากรับรู้ ไม่อยากพูดถึงทุกครั้งเลย ยามที่หล่อนชวนคุยเรื่องเซ็กส์
น่าแปลกนักที่ผู้หญิงสวยหวานอย่างยาหยีจะไม่เคยแม้แต่จะถูกผู้ชายจูบปากมาก่อนเลยสักครั้งในชีวิต ใช่ว่ายาหยีจะไม่มีผู้ชายเข้ามาจีบ ตรงกันข้ามกลับมีหนุ่มๆ มาต่อแถวยาวราวกับหางว่าวเลยต่างหาก แต่ทุกคนก็ต้องล่าถอยเพราะแม่เพื่อนสาวคนสวยคนนี้ไม่สนองตอบ แถมยังเย็นชาใส่ผู้ชายทุกคนที่ก้าวเข้ามา ตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้อยู่ปีสามเข้าไปแล้ว แม่ยาหยีเพื่อนรักก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยแม้แต่คนเดียว
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะลูกหยี ฉันติดต่อให้ไหม หล่อรวยโปรไฟล์เลิศ เอาหรือเปล่า”
“ไม่เอาหรอก เธอเอาไปเองเถอะ ฉันอยากเรียนให้จบ ไม่อยากมีแฟน”
คำตอบของยาหยีทำเอาลินดาหัวเราะร่วน
“นี่ฉันมีเพื่อนเป็นคนตายด้านหรือเปล่านะ”
ตายด้านหรือ? ยาหยีครุ่นคิด ใช่...บางทีหล่อนอาจจะเป็นคนตายด้านก็ได้ เพราะหล่อนไม่เคยมีความรู้สึกลึกซึ้งกับผู้ชายคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว ไม่ว่าจะหล่อ ดี เลิศเลอแค่ไหนก็ตาม ทุกคนเหมือนท่อนไม้สำหรับหล่อนทั้งนั้น
“บางทีฉันอาจจะตายด้านจริงๆ ก็ได้นะลินดา” ยอมรับออกไป ขณะก้มหน้าลงอ่านหนังสือหน้าที่เปิดค้างเอาไว้
“ถ้าเธอตายด้านนะ ผู้ชายทั้งโลกคงต้องร้องไห้เพราะความเสียดายอย่างแน่นอน” ลินดาทำสุ้มเสียงเสียดาย ก่อนจะตั้งข้อสังเกตที่ยาหยีคิดว่าบ้าบอขึ้นมาอีก
“แต่ฉันว่าเธอไม่ได้ตายด้านหรอกนะยาหยี บางทีเธอจะยังไม่เจอผู้ชายที่ใช่ก็เป็นได้”
ยาหยีเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักด้วยท่าทางครุ่นคิด
“คนที่ใช่เหรอ?”
“ใช่ คนที่ใช่สำหรับเธอไง ผู้ชายที่จะทำให้เธอละสายตาจากเขาไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ผู้ชายที่จะทำให้เธอเร่าร้อน วิงวอน ร้องขอในสิ่งที่เธอคิดว่าตัวเองไม่มี และเขาคนนั้นก็จะพาเธอล่องลอยเที่ยวชมสวนสวรรค์โดยที่เธอไม่มีทางปฏิเสธได้ และ...” ลินดายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกยาหยีแทรกขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“และผู้ชายคนนั้นไม่มีอยู่จริง”
“มีอยู่จริงสิลูกหยี แต่เธออาจจะเจอช้ากว่าฉันเท่านั้นเอง”
ยาหยีตั้งท่าจะแย้งขึ้นมาอีก แต่ก็เปลี่ยนใจก้มหน้าลงมองหนังสือหน้าเดิมที่ตัวเองอ่านเท่าไรก็ไม่ยอมจบสักทีแทน สมองทำงานหนักกว่าที่เคย เมื่อคำพูดของลินดาฝังแน่นลงไปในเนื้อสมอง
“มีอยู่จริงสิลูกหยี แต่เธออาจจะเจอช้ากว่าฉันเท่านั้นเอง”
มีจริงๆ หรือผู้ชายที่จะทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดอย่างที่ลินดาว่า ผู้ชายที่จะทำให้หล่อนโหยหาได้แต่เพียงสบตา จะมีอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ หรือ
- Writer
